De terrassen zijn open en de kranten staan vol van een burgemeester die door haar kapster aan de galg gepraat is. Het was mij al opgevallen dat haar haartje goed lag.
Je zult altijd mensen hebben die wachten in de rij, en mensen die anderen voorbij surfen op een permanente haargolf. Liever dan mij daarover op te winden, luister ik op Spotify naar het beste van Arno. Op nummer vier staat Pauvres Diables, een nummer dat ik indrukwekkend vind. De arme duivels dat zijn de mannen, dom en kwetsbaar in hun omgang met vrouwen: On se croit très fort, on pense vous connaître / On vous dit ’toujours’ / Vous répondez ‘peut-être’.
Zelden zag ik de dans tussen mannen en vrouwen zo treffend beschreven in spaarzame woorden. Hoe ouder ik word, hoe minder ik van het andere geslacht lijk te begrijpen.
Tot mijn verbazing heeft Arno het lied geleend van Julio Iglesias. Met die Spanjaard, glad van de zonnecrème en charme, heb ik een rare haat-liefdeverhouding. Mijn vader liet Julio door ons hele huis galmen, klaaglijk als het Jampuddingspook in album nummer dertien van Jommeke. De bandopnemer zorgde voor twee uur non-stopmuziek. En overal hingen luidsprekers, onontkoombaar.
Nu is het internet uitgevonden en lees ik van alles over Julio dat ik nooit heb willen weten. In 1968 won hij het Benidorm Songfestival. Van de tachtig albums die hij uitbracht, zijn wereldwijd meer dan 300 miljoen exemplaren verkocht. Hij heeft geen acht maar negen kinderen, bleek uit een tersluikse DNA-test. Hij ontkende het vaderschap dertig jaar lang, wat weleens wordt genoemd: ‘een Alberke doen’.
Ik had nooit gedacht dat ik Un canto a Galicia nog eens zou streamen en door de living laten galmen. Zo gaat dat in het leven: eerst kijk je op naar de smaak van je ouders, vervolgens kijk je daarop neer en ten slotte lost elk oordeel op in de diepzee van de weemoed. Op een dag krijg je een krop in de keel bij de lijnen van een Opel Manta of bij de stem van Julio Iglesias.
Ik lees dat hij een diploma heeft in de rechten, en bij Real Madrid in de goal stond. Ik heb het voor mensen die niet voor één gat te vangen zijn. Die zegswijze komt van dieren met holen met meerdere uitgangen, die zich tijdens de jacht niet gemakkelijk laten verschalken.
‘Daarna verschoof de belangstelling van het publiek steeds meer naar zijn zoon Enrique en verdween Julio uit het spotlicht.’ Met de tragiek daarvan valt te leven, als je je schaapjes op het droge hebt en hotelketens in de Dominicaanse Republiek. Maar zonen die ook zingen: ik vind dat griezelig, of het nu Günther Neefs betreft of André Hazes Jr. Dan is de oude weg, en staat daar opeens een nieuwe die uit de zaadleiders vloeide op spookachtige wijze.
De vader van Julio heeft anders ook zijn best gedaan, als het aankomt op zaadleiders. De womanizer slash gynaecoloog was negentig toen zijn vriendin (42) zwanger werd van hun tweede kind. Zelf heette hij ook al Julio, wat een beetje een rode vlag is.
Julio Sr. stierf vijf dagen nadat het nieuws van de zwangerschap bekend werd gemaakt.
Ik luister naar Julio Jr. en voel mij opeens banaal, met een vader en een moeder die slechts eenendertig jaar verschilden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
