Nu iedereen in zijn kot blijft, gaan wij kijken wat mensen zoal doen om het daar draaglijker te maken, voor zichzelf en voor anderen. Deze week: Tanja Busking (31), Haagse filmmaker die samen met haar vriend, grafisch kunstenaar Jarno Burger, het project Schone Bakkes begon. Daarmee moedigden ze al talloze collega’s die met 3D-printers werken aan om spatmaskers te produceren voor verzorgingstehuizen en de thuis- en kraamhulp.
‘Net voor de lockdown lag ik nachtenlang wakker. O jee, waar gaat dit naartoe? Ben ik misschien zelf ziek? Maar Jarno pepte me weer op. Als klassiek autist ziet hij overal snel patronen in. Hij hield Excelfiles bij met daarin cijfers over China en daarop gebaseerde voorspellingen voor Nederland. Daardoor had hij geen stress, maar ging hij rustig pasta en blikvoer inslaan weken voor de rest van onze landgenoten.
Zo’n eigenwijze kijk is precies waarom ik graag kunstenaars om me heen heb. Ik werk ook veel voor hen. Als ik merk hoe blij ze zijn met de visuele samenvatting die ik van hun project maakte, dan weet ik dat ik iets heb toegevoegd. Dat is wat ik wil: iets betekenen, me betrokken voelen, anderen enthousiasmeren. Dat lukt ook met Schone Bakkes. Jarno begon ermee omdat hij zag dat mensen somber werden door de lockdown en omdat hij hoop en werk wilde genereren. Vanaf dag twee stapte ik mee in.
De steun was ongelooflijk. Dan vroegen we op Facebook om plastic zakjes en etiketten en dan stond onze tuin meteen vol dozen. Er boden zich allerlei pientere mensen aan die nu mee verantwoordelijkheid in het proces nemen. Ik ben nog elke keer verbaasd en vervuld van liefde als ik hen zie verschijnen in ons dagelijks onlineteamoverleg of in ons depot in Delft.
Ze geven Jarno en mij nu weer wat ademruimte, want in de eerste weken van Schone Bakkes werkten we zes op zeven, dertien uur per dag. Tot ik nekpijn kreeg. Ik herkende de symptomen van in december, toen ik totaal opgeslokt werd door Pink Floyd Project, een productie waarvoor ik de visuals maakte, terwijl ik daarnaast twaalf andere projecten had lopen. Op den duur had ik zoveel hoofdpijn dat ik maar vier minuten na elkaar op mijn scherm kon werken en daarna moest gaan liggen.
In die zin vond ik het begin van de lockdown heerlijk: geen verwachtingen, geen stress. Er komt straks natuurlijk nog economische schade op ons af, en toch was ik blij me even thuis te mogen terugtrekken: lekker in mijn zonnestoel zitten of Disneyfilms kijken met mijn stiefdochtertje.
Maar zonder Schone Bakkes was ik ongelukkiger geweest. We dromen nu van een soort handleiding die je kunt downloaden en waarmee ze evengoed in Rwanda of Brazilië een printdepot kunnen opzetten. Ik voel ook weer de connectie met ouderen, bij wie ik jarenlang de fijnste vakantiebaan ooit deed. Ik poetste hun rolstoelen, ging met hen wandelen en kreeg daar ontzettend veel liefde en levensverhalen voor terug. Het zou best kunnen dat ik na corona weer zulk werk ga doen, als vrijwilliger. Al zal ik waakzaam blijven. Ik wil het gevoel van kunnen ademen zo lang mogelijk vasthouden.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
