Ex-profbokser Ismaïl Abdoul: ‘Er zijn geen slechte mensen, maar wel slechte keuzes’

© FOTO WOUTER VAN VAERENBERGH
Wim Denolf
Wim Denolf Wim Denolf is journalist bij Knack Weekend. Liefst schrijft hij elke week over een ander thema.

Voormalig profbokser en ‘koning van de nacht’ Ismaïl Abdoul (45) werkte 29 jaar in het Gentse nachtleven. Hij werd in 2007 veroordeeld wegens oplichting, afpersing en bendevorming. Regisseur Jonas Baeckeland verfilmde zijn leven in Cool Abdoul, dat eerder dit najaar in première ging.

Vandaag verberg ik mijn echte ik niet meer. Al op mijn zeventiende was ik portier bij grote clubs – cool en stoer doen was van jongs af aan mijn job. Privé was ik speels en romantisch, maar daarbuiten nam ik die stoere attitude over, tot ergernis van mijn vriendin Charlotte. Die macho ben ik al lang niet meer, maar in het begin van onze relatie vonkte het regelmatig.

Een feestvierder ben ik nooit geweest. Ik zat in het nachtleven om te werken, niet om plezier te maken. Door het jarenlange observeren weet ik wel dat de nacht en de uitgaansscene mensen kunnen veranderen, zeker als er drank en drugs in het spel zijn. Klanten die op handen en voeten naar buiten kwamen, die lagen te zwemmen op de kasseien omdat ze dachten op zwemles te zijn – ’s nachts is alles mogelijk.

De enige verantwoordelijke voor mijn daden ben ikzelf. Op mijn 22ste dweepte ik met geld en het blitse leven van artiesten als Tupac. Cabrio’s en gouden kettingen staken mijn ogen uit. Als profbokser haalde ik bovendien een Belgische en Europese titel, ik dacht dat ik onaantastbaar was. Toen ik in ’99 vier kogels overleefde, werd dat gevoel nog sterker. Maar ik praatte ook alles goed voor mezelf. Geld slaan uit drugsdealers, pooiers en sjoemelaars: het scheelde niet veel of ik was Robin Hood. ( lacht)

Er zijn geen slechte mensen, maar wel slechte keuzes

Het verleden heb ik afgesloten. Ik heb mijn straf uitgezeten en zat jarenlang in schuldbemiddeling. Ondertussen leid ik een heel ander leven met mijn gezin en vaste job in de bouw. Ik sta elke ochtend om zes uur op de werf van de nieuwe gevangenis in Dendermonde. Sommige mensen zullen altijd op hun hoede blijven en staan klaar om te zeggen “zie je wel”, maar daar zet ik me over. Ik geef als vrijwilliger bij vzw Touché bokstraining en conflictbeheersing aan jongeren en volwassenen met agressieproblemen, ik heb via de film de kans gekregen om te vertellen hoe ik me herpakt heb. De enige mening die telt, is die van mijn vrouw en twee zonen: ik wil hun vertrouwen niet beschamen.

De gevangenis maakt geen beter mens van je. Integendeel, het is juist daar dat louche figuren met je aanpappen, terwijl de buitenwereld zich van je afkeert. Die twee jaar in Merksplas hebben me wel doen inzien dat een normaal leven mogelijk was. Als portier kwam ik ’s ochtends vroeg thuis en had ik respect voor de mensen die ik naar hun werk zag vertrekken, maar dat was voor mij een andere wereld. In Merksplas poetste ik gangen en cellen, bracht ik het eten rond en verzamelde ik twee keer per dag de kakpotten van andere gedetineerden. Als dat ging, dan kon ik alles aan.

Echte liefde overwint alles. Kleur, afkomst, culturele verschillen: Charlotte en ik zijn het levende bewijs dat het allemaal weinig belang heeft. Zij is katholiek opgevoed, ik met de Koran, zij drinkt een wijntje als ze daar zin in heeft, ik heb nog nooit een druppel aangeraakt. In mijn ogen betekent gelovig zijn automatisch dat je respect hebt voor iedereen, welke overtuiging mensen ook hebben.

Er zijn geen slechte mensen, wel slechte keuzes. Als ik de film voorstel in gevangenissen, vertellen de gedetineerden me soms dat ik een voorbeeld ben voor hen. Velen hebben spijt van hun daden en willen nog wel iets van hun leven maken, alleen geloven ze er niet meer in – wie zal hun nog een kans geven? Ik toon hun dat het mogelijk is, dat iedereen kan veranderen. Zelf heb ik heel veel te danken aan Philippe De Meulenaere, die me twaalf jaar geleden een kans gaf in zijn montagebedrijf PGE. De omgeving moet ook meewillen. Bij elke sollicitatie de deur op de neus krijgen, dat duwt mensen in de uitzichtloosheid,en uiteindelijk terug in foute kringen.

Ik probeer mijn kinderen te geven wat ik zelf nooit gekend heb. Mijn ouders zagen me graag en gaven me een goede opvoeding, maar ze toonden hun liefde maar zelden. Vooral mijn vader was enorm streng. Daardoor had ik veel geheimen voor hem, want we hadden niet het soort band waarin alles gezegd kon worden. Met mijn zoontjes van acht en tien probeer ik die wel te creëren. Ze zullen zelf hun weg zoeken, maar ik hoop dat ik hen daarbij mag helpen. Ik heb fouten gemaakt, ik weet beter dan wie ook wat de consequenties zijn en hoe je weer op het juiste pad geraakt.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content