De Ier Eoghan Walsh verhuisde voor de liefde naar Brussel en werd daar opnieuw verliefd, deze keer op bier en de bruisende wereld eromheen. Hij startte de website Brussels Beer City en helpt al schrijvend seksisme de door mannen gedomineerde bierindustrie uit.
‘Als je echt wil integreren in België en goed overeen wil komen met je schoonfamilie, zijn er twee zaken onvermijdelijk: wielrennen en bier. Toen ik na de geboorte van ons eerste kind iets zocht om mezelf niet te verliezen in het kersvers ouderschap, schreef ik me dan ook in voor een cursus zythologie. Daar leerde ik hoe bier wordt gemaakt, wat de verschillende stijlen zijn, hoe je het combineert met eten enzovoort. Dat was een behoorlijk dure cursus en ik wou voor mezelf de kost en tijd die erin sloop verantwoorden. Daarom begon ik te schrijven over wat ik rondom mij zag gebeuren in de bierwereld.
Bier bleek een perfecte invalshoek om het over veel meer dan enkel drank te hebben: via bier kom je ook terecht bij de geschiedenis van de stad, bij architectuur en bij mensen. In die tijd was ik nog aan de slag bij een ngo die werkte rond reproductieve gezondheid van vrouwen, dus het was onvermijdelijk dat ik ook het verhaal van gelijkheid tussen mannen en vrouwen in de bierindustrie zou vertellen.
Als je de verhalen van vrouwen in de sector hoort, word je haast vanzelf strijdvaardig. Zo is er ten eerste het subtiel alledaags seksisme. Als een sommelière met haar mannelijke partner op café gaat, is de kans groot dat de barman haar amper zal aanspreken, tenzij om bezorgd uit te leggen dat de geuze die ze bestelde zuur smaakt, en dat ze misschien beter een kriek kiest. Ook dat idee dat vrouwen enkel van zoet bier houden, is een tenenkrommend, oud cliché zonder enige basis.
Soms voel ik me een beetje nutteloos, als ik zie waar bepaalde vriendinnen van me mee moeten omgaan
Dan heb je ook nog de vrouwonvriendelijke marketing, bijvoorbeeld met objectiverende afbeeldingen en namen, of stereotiepe slogans. Ik begrijp niet waar dit vandaan komt – ik zie enkel luiheid of iets ergers als mogelijke oorzaak. Mensen drinken al enkele jaren lang wereldwijd minder en minder bier. De biermarkt is aan het krimpen. En toch zegt de sector tegen de helft van zijn potentiële klanten: ons product is niks voor jou. Dat slaat nergens op.
Tenslotte is er ook nog het grensoverschrijdend gedrag. Ik zou willen zeggen dat dit geen groot probleem is in de Brusselse biersector, maar als man ervaar je problematisch gedrag niet altijd. De beweging ‘balance ton bar’ heeft laten zien dat er wel degelijk iets speelt in Brusselse bars. De verhalen over grensoverschrijdend gedrag blijven om allerlei redenen nog wat onder de radar, maar als je praat met vrouwen in de sector, komt er vanalles bovendrijven. Het is depressingly unsurprising.
Soms voel ik me een beetje nutteloos, als ik zie waar bepaalde vriendinnen van me mee moeten omgaan. Het zijn problemen waar ik geen last van heb of die ik zelfs niet eens zie. Maar als je geliefden keer op keer dat soort verhalen vertellen, gaan je ogen open. Daarom probeer ik mijn steentje bij te dragen en hun verhalen mee te verspreiden. Een tijdje geleden bracht ik een serie portretten van verschillende vrouwen in de sector. Daarin focuste ik uiteraard op hun kennis en kunde, niet op de door hen zo gehate vraag hoe ze als vrouw in de biersector gerold zijn en variaties daarop. Ik kies telkens voor inclusieve bierverhalen, ik ben niet geïnteresseerd in brouwerijen die blijven hangen in het verleden. Daarnaast leen ik mijn platform geregeld uit aan vrouwen die vechten voor een gelijkwaardige behandeling, door hun artikels te publiceren.
Ik begrijp dat dat hypocriet kan klinken. Ik zeg hier nu wel dat ik mijn platform graag uit handen geef aan vrouwen, maar toch ben ik het, een man, die hier nu zijn verhaal vertelt. Ik wil niet dat dit over mij gaat. Ik begrijp de frustratie van vrouwen als ze geen publiek vinden voor hun boodschap en dan zien dat iemand als ik – wit, uit de middenklasse, bijna van middelbare leeftijd – moeiteloos het debat kan inglijden. Ik erken die dualiteit.
Als we willen dat de sector verandert, zullen de mannen mee aan de kar moéten trekken
Maar ik zie het als mijn plicht om mee op te komen tegen seksisme. Mannen moeten zich ertegen uitspreken. De bierwereld is nog steeds een mannenwereld, en het is het gedrag van mannen dat moet veranderen. Als we vrouwen dwingen dit alleen aan te pakken, zal het gezien blijven worden als vrouwenprobleem, en dus iets dat ze zelf moeten afhandelen. Maar ze kunnen dit niet alleen, en niet iedereen wil een activiste zijn. Activisme vergt gigantisch veel tijd en energie, iets wat er niet altijd is als je ’s avonds thuiskomt van een fysiek zware job als brouwen. Sommige mensen willen gewoon hun job doen. Als we willen dat de sector verandert, zullen de mannen dus mee aan de kar moéten trekken.
Toch krijg ik nog vaak de wind van voren. Dan krijg ik te horen dat ik te gevoelig ben of geen gevoel voor humor heb. Maar komaan, het is zo onorigineel. Wil je tonen dat je grappig bent? Prima, maar doe het dan zonder een vrouw belachelijk te maken. Wil je tonen dat je bier lekker is? Oké, maar doe het dan zonder een vrouw te seksualiseren. Door zo te leunen op stereotypen creëer je nul toegevoegde waarde aan de biercultuur.
Gelukkig ben ik niet de enige die vindt dat we beter moeten kunnen. Steeds meer mensen kunnen niet meer negeren hoe de industrie vrouwen behandelt en vechten voor verandering. Grensoverschrijdend gedrag kan je niet meer onder de mat vegen. Brouwerijen met objectiverende namen of etiketten mogen niet meer meedoen aan de grote bierfestivals. Zo kunnen wij wat verandering in de bierwereld brengen, en zo kan bier een heel toegankelijke manier zijn om zaken in de maatschappij te veranderen. Zoals ik eerder al zei: bier is zoveel meer dan alleen bier.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
