Elisabeth Ouni van ApolaroidStory.com opende recent een Web Gallery, waarop je enkele van haar polaroids in vergrote versie kunt kopen. ‘De magie van een polaroid schuilt in het realistische moment. Het is wat het is.’
Zeven jaar geleden heb je A Polaroid Story uit de grond gestampt. Waarom ben je nu gestart met een online galerij?
Elisabeth Ouni: ‘De eerste jaren wilde ik vooral A Polaroid Story uitbouwen en een body of work scheppen. Dat was nodig vooraleer ik mijn foto’s te koop kon aanbieden zonder mijn geloofwaardigheid tegenover de artiesten die ik portretteer te verliezen.
De online galerij is een positieve manier voor mij om inkomsten te genereren. Het werk achter A Polaroid Story is productioneel niet goedkoop en dat betaalde ik tot nu allemaal uit eigen zak. Ik wil geen reclame op mijn website plaatsen, dus ik moest een andere, meer organische manier bedenken om mijn kosten te financieren. Het is geen gemakkelijke manier om geld te verdienen, maar ik geloof er wel heel erg in. Door iets in een limited edition te verkopen, bied ik mijn kopers zowel een bepaalde exclusiviteit als de garantie dat hun financiële steun terug in APS geïnjecteerd wordt om zo meer interessante features te kunnen maken.
De polaroids van A Polaroid Story zijn allemaal bemachtigd met veel bloed, zweet, tranen en bakken volharding.
Ik wilde de polaroids niet zomaar afdrukken op bijvoorbeeld T-shirts of een koffiekop. Het is belangrijk voor me dat de artiesten zelf ook op een positieve manier kijken naar de Web Gallery. Ook wil ik op zoek gaan naar een meer toegankelijk medium voor mijn fans die het geld niet hebben voor een print. Dat zal de eerstvolgende stap zijn. Ik denk dan aan een reeks van kleinere blow-up polaroids in een mooi doosje, zoals een museumshop item.
Mijn doel met A Polaroid Story is het iconiseren van urban culture en zeven jaar geleden waren er nog niet veel platforms die werkten rond urban culture op een continue basis. Daarom moest ik eerst volharden om mijn platform uit te bouwen en respect te verdienen. Ik ben gestart met de polaroids en het geschreven verhaal erachter, maar ben intussen geëvolueerd, zowel in de manier waarop ik de foto’s bemachtig als hoe ik erover communiceer. Nu maak ik ook video’s, doe ik interviews en toon ik op mijn website via foto’s hoe de polaroid tot stand kwam.
De polaroids van A Polaroid Story zijn allemaal bemachtigd met veel bloed, zweet, tranen en bakken volharding. De passie voor wat ik doe zit vervat in mijn oeuvre en ik denk dat dat ook net de waarde van de foto’s bepaalt. Ik ben niet op zoek naar snelle aandacht of bevestiging, het is een project van lange adem.
Ik doe wat ik moet doen, dit is mijn pad. Respect moet je afdwingen, niet alles gaat vanzelf. Ik heb een paar keer geprobeerd om te stoppen, maar het lukte me niet, ik moest verder doen. Na zeven jaar heb ik maturiteit genoeg om voor 100% achter mijn werk te staan.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Hoe ben je ooit gestart met A Polaroid Story?
Het is heel simpel begonnen. Op mijn verjaardag speelde N.E.R.D. op de Lokerse Feesten en uitte ik de wens om Pharrell Williams te fotograferen met mijn polaroid camera. Bijna niemand geloofde dat ik er ook echt in zou slagen, wat me heel erg uitdaagde om het net wél te doen. Zelfs ben ik heel motiverend wanneer mensen hun dromen vertellen, dus als ik te horen krijg dat iets niet zal lukken, triggert me dat heel hard.
Ik plaatste de foto op MySpace en kreeg heel wat reacties van mensen die wilden weten hoe ik erin geslaagd was om Pharrell te fotograferen. Zo is het concept ontstaan.’
En hoe evolueerde je project?
Elisabeth Ouni: ‘In het begin was het echt vanuit het perspectief van een fan. Ik ging als faux groupie front stage staan zwaaien met mijn camera om de aandacht te trekken en backstage te geraken.
Na een tijd leerde ik het reilen en zeilen van de muziekindustrie beter kennen. Dat hielp me enorm vooruit.
Mijn bedoeling was om over de muziek te praten, maar dat was meestal niet de intentie van de artiesten zelf. Ik wilde professionaliseren, dus ik begon persaccreditaties aan te vragen. Met een blog krijg je die niet zomaar natuurlijk. Na een tijd leerde ik het reilen en zeilen van de muziekindustrie beter kennen. Dat hielp me enorm vooruit. Bewondering voor artiesten was mijn eerste drijfveer, maar dat kan ook erg storend werken. Wanneer je de muziekindustrie van naderbij leert kennen ontdek je dat die minder romantisch is dan je dacht. Je verliest je naïviteit wanneer je iets lang doet. De fan in mij werd wat getemperd, maar dat zorgde ervoor dat ik betere portretten kon maken.
Op een gegeven moment werd ik benaderd door het Les Ardentes Festival. Zij zagen als eerste de waarde van mijn platform en nodigden me uit. Dat gaf me een enorme boost.
De fan in mij werd wat getemperd, maar dat zorgde ervoor dat ik betere portretten kon maken.
Het allereerste interview dat ik deed voor APS was met Mark Ronson. Ik overtuigde hem om een interview te mogen doen met hem. Hij nodigde me uit in zijn hotellobby en ik maakte een interview van 7000 woorden. Veel te lang natuurlijk, maar ik was zo enthousiast. Achteraf liet Mark Ronson me weten tevreden te zijn met het interview. Hij zei: ‘Je bent geen journalist, je weet echt over wat je het hebt.’ Daardoor kreeg ik meer geloof in mezelf.
Het interview met Kendrick Lamar was een ander kantelmoment voor A Polaroid Story. Andere artiesten kijken naar wie je al geïnterviewd hebt. Toen ik hem voor het eerst ontmoette was hij in België nog niet zo bekend, maar ik volgde hem al een tijdje en wilde hem per se fotograferen. Hij was heel moe en lag te rusten in zijn tourbus. Hij liet duidelijk blijken dat hij niet zou rechtstaan om voor het Polaroid moment te poseren. Ik deed alsof dat de normaalste zaak van de wereld was, wat zijn entourage heel erg apprecieerde. Toen hij de keer erop in België was, mocht ik hem als eerste interviewen.
Na een tijdje ken je genoeg mensen in de industrie om via hen aan een Polaroid moment te geraken. Meer en meer vraagt het management of de entourage zelf om hun artiesten te komen portretteren wanneer ze in de buurt zijn. Ik heb jaren gewerkt naar deze evolutie en ben er dus heel blij mee.
Nu jaag ik enkel nog via de faux groupie manier op artiesten als ik helemaal geen contacten heb en de artiest in kwestie koste wat kost voor de lens wil krijgen.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Waarom kies je net voor polaroids?
Elisabeth Ouni: ‘Een polaroid foto creëert een heel realistisch moment. Vandaag de dag zijn foto’s niet meer zo speciaal omdat ze altijd en overal gemaakt kunnen worden, met digitale camera’s of zelfs onze smartphones. Een polaroid heeft daarom meer waarde, omdat het echt een momentopname is. De geportretteerde moet stil blijven staan, anders mislukt de foto. Het medium is ook heel erg gevoelig aan licht en temperatuur. Er is weinig garantie dat het eindresultaat geslaagd zal zijn.
Het is een oprechte emotie die vereeuwigd is op film.
Omdat de artiesten moeten poseren voor mijn camera ontstaan er conversaties. Ze geven me een bepaalde aandacht en eerlijkheid, die je kunt zien in het eindresultaat. Het is wat het is, op dat moment. Het is een oprechte emotie die vereeuwigd is op film.
Het is niet simpel om een scherpe en esthetisch mooie polaroid te nemen. Het is ook een moeilijk genre, want je kunt er nooit helemaal zeker van zijn dat je de artiesten echt te pakken zal krijgen. Ze komen al eens te laat of hebben na de show geen zin meer in interviews of om te poseren voor een polaroid. Het risico dat ik al die moeite voor niets heb gedaan blijft bestaan. Soms bouw ik echt jaren naar een foto toe en moet ik heel veel geduld uitoefenen. Zoals met De La Soul, die probeer ik al jaren opnieuw te strikken. Fingers crossed, maar normaal kan ik hen deze zomer fotograferen.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Wat brengt de toekomst? Zijn er namen die je nog op je verlanglijstje staan?
Elisabeth Ouni: ‘Mijn doel is om het genre te iconiseren en ik wil dus nog heel wat profielen fotograferen. Het genre heeft me moed gegeven. Historisch is het gewoon echt heel rijk. Het is ontstaan uit pijn, maar ook uit de hoop op een betere toekomst. Daar komt mijn liefde voor black music vandaan. Nu is het genre meer mainstream geworden, maar zeven jaar geleden was dat nog minder het geval.
Mijn wenslijstje is zo lang dat de moed me bijna in de schoenen zinkt als ik eraan denk.
Mijn wenslijstje is zo lang dat de moed me bijna in de schoenen zinkt als ik eraan denk. Ik droom er ook van om de iconen die aan de basis van de Hiphop liggen te fotografen en een archief aan te leggen van de grondleggers van het genre, zoals Melly Mel of Kool Herc. Die wonen meestal in Harlem of The Bronx en komen niet in België. Ik zou er dus echt naartoe moeten reizen. Het is een ambitieus project, maar ik wil zowel de originele iconen als de huidige supersterren én het nieuwe opkomend talent zoveel mogelijk op A Polaroid Story verzamelen.
Namen zoals Jay-Z en Kanye West staan ook nog steeds op mijn bucket list. Ik weet dat het tegenwoordig een sport is om met Kanye West te lachen en hem belachelijk te vinden, maar hij heeft Hiphop echt veranderd. Hij noemt zichzelf een genie en ik kan hem daar eigenlijk geen ongelijk in geven. Kanye is een meester manipulator van de popcultuur, maar bovenal een geweldige producer.
Er zijn ook nog heel wat vrouwen die ik wil fotograferen: denk maar aan Grace Jones, Lauren Hill, Aretha Franklin, Alicia Keys, Mariah Carey, Mary J Blige en zelf de Belgische Dani Klein. Nu krijg ik soms de commentaar dat ik alleen rappers fotografeer. Ik heb al enkele soul kleppers zoals D’Angelo, Raphael Saadiq, Mayor Hawthorne voor de lens gekregen, maar als ik een groter productiebudget had, zou ik het nog veel dieper kunnen aanpakken.
In 2019 hoop ik een boek uit te geven
In 2019, wanneer A Polaroid Story tien jaar bestaat, ga ik hopelijk nog trotser kunnen kijken naar mijn body of work. Dan hoop ik een boek uit te geven. Ik droom ook nog steeds om een grote expositie te kunnen geven, waar ik 99 Large Blow-Up Polaroids kan tentoonstellen. Nummer 99 is uiteraard gewijd aan Jay-Z. Er is nog veel tijd, budget en denkwerk nodig om tot dat punt te geraken, maar ik denk nu al na over hoe ik dat zou aanpakken. Time will tell!’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier