Columnist Jean-Paul Mulders mijmert over de dingen des levens.
Een vriend van mij heeft averij geleden in de liefde. Hij voelt zich als de kapitein van het slagschip de Bismarck, toen dat werd getroffen door een torpedo die de stuurinrichting vernielde.
‘Het begon nochtans goed’, zegt hij. ‘Ze was enthousiast en speelde graag gezelschapsspellen. Het was te mooi om waar te zijn toen ik haar leerde kennen.’
We wandelen door een park met eeuwenoude bomen. Een heeft een stam die aan De Schreeuw van Edvard Munch doet denken.
‘If it is too good to be true, it probably ain’t true’, zeg ik. Ik ben goed in het debiteren van vrijblijvende wijsheden waar niemand een meter mee opschiet.
Toch heb ik met mijn vriend te doen. Een lockdown is niet de beste tijd om van de liefde te bekomen. Je kunt niet op café gaan en je een eind van de wereld drinken met wildvreemden. Wel kun je op bed in je eentje Mannen zonder vrouw van Murakami lezen.
‘Toen het tussen ons iets leek te worden, begon ze opeens keihard te twijfelen.’
‘Dat kan gebeuren’, zeg ik. ‘De liefde blijft nu eenmaal een grillig vehikel.’
Een lockdown is niet de beste tijd om van de liefde te bekomen.
‘Ze sprak af met andere mannen en zei dat ze met mij friends with benefits wilde blijven. Maar ik vind het moeilijk om seks en emoties te scheiden.’
Ik zeg dat ik dat kan begrijpen.
‘Als ik dan afstand probeerde te nemen, kwam zij terug met een aanbod dat ik niet kon weigeren. ’s Nachts, in het duister, zei ze dat ze mij gemist had en van mij alleen was.’
‘Beddenklap’, zeg ik. ‘Zo noemen ze dat in Gent en omgeving. Op jouw leeftijd zou je beter moeten weten.’
‘Ze bleef warm en koud blazen’, zegt hij. ‘Je kent het wel: aantrekken en afstoten. Op een site zag ik de dynamiek van bindingsangst beschreven. Het leek wel ons verhaal, samengevat op een A4’tje. Je denkt dat het liefde is, maar het blijkt een patroon te zijn.’
Hij vond dat erg verwarrend en heeft nu twee maanden het contact verbroken. Toch denkt hij soms aan haar, bijvoorbeeld als hij met snoep geconfronteerd wordt. ‘Daar hield ze van’, zegt hij. ‘Vraag me niet waarom, maar ik krijg het moeilijk bij het zien van zure beertjes.’
‘Le coeur a ses raisons’, lach ik, ‘que la raison ne connaît pas.’ Het hart heeft zijn redenen die ontsnappen aan de rede. Ik hoorde de wijsheid van mijn leraar Latijn. We noemden hem bidongske, hoewel hij Marcel heette. Hij is twintig jaar dood, maar zijn woorden blijven leven.
‘Met gemis,’ zegt mijn vriend, ‘kun je best niet te scheutig omspringen. Je mag maar missen wie het verdient om gemist te worden. Geen emotionele spookrijders die met gedoofde lichten op je afstormen.’
‘Kom kom’, zeg ik. ‘Niet zo bitter. Ik weet zeker dat ze je niet met opzet gekwetst heeft. We zijn allemaal beschadigde mensen op zoek naar bevestiging.’
‘Zelfs Donald Trump’, zegt hij, en we grinniken. We zijn blij dat ons vertrouwen in de wereld weer een beetje hersteld is.
Intussen valt de schemer. In het kielzog van de ondergaande zon verschijnen sterren aan de hemel.
Mijn vriend zegt dat hij iemand anders heeft leren kennen: ‘Ik dank de voorzienigheid, want mijn knuffelcontact is slim en aantrekkelijk. Zij legt puzzels van duizend stukjes met onbewolkte luchten, en schuwt beddenklap die niet echt is.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
