Echte venten -Koen Fillet

Blond en brede schouders, lederen vest op de juiste plekken afgesleten, een man die beseft dat hij een vént is en die weet dat er naar hem wordt gekeken. Er zit een scheur in zijn jeans. Ik zie een stukje getatoeÔerde kuit. Tribal. Maar hij loopt wel gewoon achter een winkelkarretje door de Colruyt. Net als ik. Op de parking heb ik tussen de Opels en de Fordjes een Landrover Defender zien staan, met achterin een rottweiler. De zijne, denk ik. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid.

We kruisen elkaar ter hoogte van de kristalsuiker. Hij heeft Jupiler in zijn kar, Coca-Cola Zero, hondenbrokken, diepvriespizza, scheerschuim en seizoen zes van de Sopranos. En hij heeft een ringetje door zijn wenkbrauw. Dat doet me twijfelen: misschien toch niet die Defender, maar die getunede Opel Astra. Ik verlies hem uit het oog als ik de groenteafdeling inrijd. Hij slaat die over. Echte venten eten geen sla. Ik wel. En worteltjes, tomaten en witlof. Zo staat het op mijn boodschappenlijstje. Ik moet ook nog een verjaardagscadeautje vinden voor een dertienjarig jongetje en ik moet even terug naar het rayon zeep en aanverwanten zie ik, want ik ben tandpasta vergeten.

Daar zie ik hem weer. Gsm aan het oor. De gang is leeg, alleen hij en ik. “Is het een blauw doosje?” hoor ik hem vragen. Hij merkt mij nu ook op. Betrapt bij het uitkiezen van maandverband. Hij draait en keert het doosje in zijn ventenhanden. Het liefst van al was hij helemaal alleen in de Colruyt geweest. “Luchtdoorlatend, staat er op”, fluistert hij. Ik hoor hem sterven. Hij draait zijn rug naar me toe. Ik moet mijn best doen om het gesprek te volgen. “Dat weet ik niet, schatteke. Is dat niet allemaal hetzelfde?” Ik zoek mijn tandpasta en neem daar rustig mijn tijd voor. “Nee, zoeteke, echt niet. De Always is op, denk ik.” Ik vraag me af hoelang mijn zoektocht naar tandpasta geloofwaardig blijft. “Carefree is er nog wel.””

Het wordt Carefree. Hij zet het blauwe doosje terug en kiest het economy pack, telegeleid door zijn vriendin thuis. Wat zij zegt hoor ik niet, maar ik zie wel het resultaat van haar woorden: hij neemt ook nog een busje Veet uit het rek.
Terwijl de juffrouw aan de kassa het maandverband en de Veet aanrekent, verdiept hij zich in de tekst op de rug van de Sopranos. En op de parking loopt hij recht op de Opel Astra af.