‘De geschiedenis gaat snel tegenwoordig. En de helden en schurken blijven van rol veranderen’

Mijn kameraad en ik zijn op weg naar No Time to Die, de nieuwe James Bond-film. Ik ben geen fan van dirty martini, maar ik hou van actie waarbij niet wordt gepiekerd.

Mijn kameraad is van het kritische type. Hij fileert graag de mensheid als was het een vis die al enige tijd over datum is.

‘Het lijkt een nieuwe trend,’ zegt hij, ‘lui die keiveel geld vragen voor een kleinigheid. Neem nu die Spencer Elden, de blote baby in het zwembad op die plaat van Nirvana. Dat is een volwassen vent, dertig jaar later. Eerst was hij zo trots op de foto dat hij ‘Nevermind’ op zijn borst liet tatoeëren. Nu vindt hij het opeens kinderporno en seksuele uitbuiting. Hij eist een schadevergoeding van 150.000 euro.’

Ik zeg: ‘Je weet nooit hoe zoiets hakt in de kinderziel. Het is maar klein bier, vergeleken bij het Georgische schaakicoon Nona Gaprindashvili. In The Queen’s Gambit wordt beweerd dat zij ‘nooit met mannen te maken heeft gehad’. Zij eist nu van Netflix vijf miljoen dollar schadevergoeding omdat zij dat kleinerend vindt.’

‘Iedereen wil snel rijk worden’, zegt mijn kameraad. ‘Het liefst zonder er veel voor te doen.’

‘Ze kunnen maar proberen’, schokschouder ik.

De geschiedenis gaat snel tegenwoordig. En de helden en schurken blijven van rol veranderen.

‘Ooit vochten arbeiders en schrijvers schouder aan schouder in de Spaanse Burgeroorlog’, doet mijn kameraad er een schepje bovenop. ‘Nu kopen we bitcoins en is het elk voor zichzelf.’

‘Je hebt daar wellicht een punt’, lach ik. ‘Misschien reden mensen vroeger minder voor eigen rekening.’ Ik vertel wat ik las over Glenn Miller, de beroemde jazztrombonist die eruitzag als een onderwijzer. In de Tweede Wereldoorlog had hij knus in Amerika kunnen blijven, maar hij wou per se iets betekenen in de strijd tegen de nazi’s. Hij overwon zijn vliegangst en ging in Europa voor de troepen spelen. Dat brak hem zuur op. Op een ochtend viel er een kille regen en was Miller nerveuzer dan anders. Het bleek een soort voorgevoel. Hun kleine vliegtuig steeg op, verdween in de mist en werd nooit meer teruggezien.

Ik zeg: ‘Veertig jaar lang bleef de dood van Glenn Miller een raadsel.’

‘En toen?’ wil mijn kameraad weten.

‘Pas in de jaren 1980 kwam de ware toedracht aan het licht. De bemanning van een Britse bommenwerper herinnerde zich hoe ze op die fatale dag van Duitsland waren teruggekeerd. Hun missie was afgebroken en ze moesten hun bommen boven het Kanaal droppen. Een cookie van 1800 kilo ontplofte vlak boven het water. De navigator en de boordschutter zagen hoe diep onder hen een vliegtuigje door de schokgolf opzij werd geslagen. Het stortte in zee. Naar alle waarschijnlijkheid zat Glenn Miller erin.’

‘Zo stom’, zegt mijn kameraad. ‘Die Moonlight Serenade van hem zal mij nooit meer zo stroperig in de oren klinken.’

‘WOII is al bijna vergeten’, zeg ik. ‘De geschiedenis gaat snel tegenwoordig. En de helden en schurken blijven van rol veranderen.’

De woorden zijn van Ian Fleming, die James Bond en de bondgirl bedacht heeft. Aan sommige gaf hij dubbelzinnige namen, zoals Honey Rider, Kissy Suzuki of Pussy Galore.

Er passeert een jonge vrouw met borsten die in het oog springen. ‘Voordat je het vraagt: NEE!’ staat op haar T-shirt.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content