Belgisch popfenomeen Angèle: ‘Alles is een beetje wankel. En dat is juist goed’

Wollen trui en mouwloos katoenen vestje uit de herencollectie van ARTE. Fluwelen broek, Xandres. Sneakers, Fiamme. © -

In amper twee jaar tijd heeft Angèle het helemaal gemaakt. Vlak voor haar eerste album uitkomt, maakt de jonge Belgische zangeres even tijd voor een modeshoot en vertelt ze wie en wat haar leven kleur geeft en waarom haar nieuwe album in godsnaam Brol heet.

Lang geleden, toen ze nog piepjong was, deed ze een kijkstage in het MAD Brussels. Ze volgde toen middelbaar onderwijs aan de Ecole Decroly in Brussel en dacht aan een baan in de modesector. Maar het liep anders. Op 5 oktober brengt Angèle met Brol een eerste album uit dat ze heeft opgenomen in Parijs. De hele zomer lang is ze op tournee geweest, van Couleur Café tot Pukkelpop. Op Instagram heeft ze 350.000 volgers. En haar drie clips maakten furore op YouTube. In de aanloop naar haar album, een hele rist internationale concerten in prestigieuze zalen en een handvol nevenprojecten, trekt ze tijd uit voor een fotoshoot, ook al is ze daar niet dol op. Ze is onder de indruk van de schitterende locatie van het MAD Brussels , het centrum voor mode en design. ‘Echt cool dat we in Brussel zo’n plek hebben.’

Maar wie is dat meisje met de aanstekelijke danspassen?

Katoenen shirt, Y/Project. Gewatteerde nylon jas, Essentiel.
Katoenen shirt, Y/Project. Gewatteerde nylon jas, Essentiel.

In de familie

Laurence Bibot, haar moeder

‘Zij is een van de mensen die mijn nieuwsgierigheid hebben aangewakkerd. Mijn moeder keek dolgraag naar oude films. Ze toonde me van alles en nog wat, van Les demoiselles de Rochefort tot Monty Python… Ze leerde me hoe alles verschilt: de manier van filmen, de tijdgeest, de geluidsband, de stijl. Zoiets opent je blik. Dankzij haar ontdekte ik Breakfast at Tiffany’s. Ik was gek op die film: de beelden van New York, de schoonheid van Audrey Hepburn, de muziek.Toen ik jaren later het boek las, besefte ik: dit is vreselijk. Volgens mij is mijn moeder nieuwsgieriger dan ik. Ik ben een beetje lui of beter gezegd: soms ontbreekt het me aan nieuwsgierigheid. In mijn werk daarentegen ben ik niet lui, maar dat komt omdat ik mijn werk graag doe. Eigenlijk ben ik dus lui wanneer ik iets tegen mijn zin moet doen.’

Roméo, haar broer, en Marka, haar vader

‘Mijn broer en mijn vader hebben heel wat gemeen, maar het opvallendste is wel dat ze ten opzichte van mij heel beschermend zijn. Mijn moeder zegt altijd: ‘Ga ervoor!’ Maar zij hebben eerder de neiging overbezorgd te zijn. Voor ik mijn eigen project had, heb ik met hen samen- gewerkt. Ze hebben me op weg gezet.’

Léo Walk, haar lief en danser, choreograaf en oprichter van het merk Walk in Paris

‘Léo is mijn lief. Aanvankelijk was het niet de bedoeling dat hij mij zou helpen. We hadden afgesproken dat we werk en relatie gescheiden zouden houden. Maar wat ik doe, legt zoveel beslag op mijn leven dat we het niet konden laten erover te praten. Léo is er altijd voor me geweest wanneer ik beslissingen – vooral artistieke – moest nemen. Hij brengt me opnieuw op koers wanneer hij voelt dat ik aan het afwijken ben. Hij geeft me raad en zelfvertrouwen. Voor ik hem kende, danste ik wel, maar nooit voluit.’

‘Ik herinner me dat we voortdurend aan het dansen waren. Léo komt uit Parijs en is dus gewend aan kleine ruimtes. Maar in Brussel zijn de interieurs groot. Hij zette muziek op en we waren vertrokken. Hij vond dat ik stuntelig was, dat ik ‘verkeerd bewoog’, maar anderzijds ‘zo vol overgave dat het geloofwaardig overkomt’. Hij is dol op gewone mensen die dansen. ‘Je moet daar je kracht van maken’, zei hij. ‘Je moet je durven te tonen tijdens een optreden.’ Het is hoe dan ook sterker dan mezelf: op het podium kan ik het niet laten om me te amuseren en te dansen. Dankzij Léo heb ik daar nu ook geen moeite meer mee.’

Katoenen trui, I Love Mr. Mittens.
Katoenen trui, I Love Mr. Mittens.

Wijd & mannelijk

‘Op het podium wil ik comfortabele kleding. Ik draag geen hakken. Ik moet me heel erg vrij voelen en kunnen bewegen zoals ik wil. Ook in mijn dagelijkse leven. Ik ben dol op schoenen met hakken en ik heb er ook, maar ik draag ze nooit omdat ik schoenen met hakken onmenselijk vind: je kunt niet normaal stappen, je kunt niet rennen, je hebt pijn aan je voeten en aan je benen, je wordt in een ongemakkelijke houding gedwongen. Schoenen met hakken zijn prachtig, maar daar stopt het. Dat geldt ook voor een jurk. Ik voel me er niet comfortabel in. Ik zit er altijd aan te trekken, wanneer ik ga zitten in de bus bijvoorbeeld. Ik hou van wijde dingen en draag veel mannenkleding. Ik draag de kleren van mijn vriendje bijna vaker dan die van mij, wat hem soms irriteert.’

Wollen trui, Tuinch.
Wollen trui, Tuinch.

Voorbeeldvrouwen

Lena Dunham, actrice en regisseur (1986, New York)

‘Ik heb Lena ontdekt dankzij Girls, waar ik samen met mijn moeder naar keek. Ik herinner me dat ze bij de eerste scène in lachen uitbarstte. Lena heeft iets complexloos dat ik uitermate interessant vind. Niet dat fake kantje van sommige vrouwen, wanneer ze je willen laten geloven dat vrouwen geen complexen hoeven te hebben, terwijl je uiteindelijk toch je hele leven met dezelfde onzekere gedachten opgezadeld zit. Lena is niet het soort vrouw dat beweert dat rondingen mooi zijn zonder zelf in die boodschap te geloven. In de reeks zit een ongelooflijk grappige scène waarin ze pingpong speelt in haar onderbroek, alsof dat volkomen normaal is. Net daardoor weet je dat ze niet liegt als ze zegt dat het zalig is om wat ronder te zijn. Dat vind ik heel leuk. Haar humor is onweerstaanbaar.’

Beyoncé, zangeres (1981, Houston)

‘Een van de weinige artiesten die ik al beluisterde toen ik klein was, en wier evolutie me bevalt.’

Hélène Ségara, zangeres (1971, Six-Fours-Les-Plages)

‘Ik heb mijn hele kindertijd naar haar geluisterd. Voor ik het podium op ga, zing ik mee met een plaat van haar om mijn stem op te warmen.’

Ella Fitzgerald, zangeres (1917, Newport News – 1996, Beverly Hills)

‘Zij raakt mij. En dat geldt voor alle liedjes die ze heeft gezongen, of het nu ballades, swingende liedjes of uptemponummers zijn. Zodra ik haar stem hoor, voel ik me wat nostalgisch, een beetje triest.’

Dubbele bagage

‘Ofwel zit ik aan de piano en borrelt er plots een song op – dat gebeurt doorgaans heel snel – ofwel componeer ik met de software Ableton op mijn pc. Denk maar aan Je veux tes yeux of aan andere songs waar het eerder een zin is die me inspireerde, zoals bij La Thune. Ik zat met de zin ‘Tout le monde y veut seulement la thune’ in mijn hoofd en stelde me daar een bepaalde melodie bij voor. Ik haal mijn inspiratie eerder uit punchlines en uit akkoorden die vaak vrij repetitief zijn. Soms is het een mix. Er komt een refrein bij me op en de rest componeer ik: piano en stem. Aan mijn opleiding in Antwerpen heb ik vooral de jazzy insteek overgehouden.’

‘Voordien had ik alleen klassieke muziek gestudeerd. Klassiek is prima, maar het is moeilijk om er iets anders uit te halen. Omdat alles op papier staat, leer je een partituur te volgen en aan je vertolking te schaven. Er is weinig ruimte voor originaliteit. Bij jazz daarentegen moet je vooral inventief zijn en de theorie heel goed kennen. Dat wekt een indruk van vrijheid, ondanks de regels van de theorie en de harmonie. Jazz is wonderbaarlijk. De akkoorden zijn veel complexer dan bij klassieke muziek. Terwijl pop ergens tussenin zit.’

‘In harmonisch opzicht is pop vrij gemakkelijk. Daardoor is pop volgens mij ook redelijk toegankelijk voor iedereen: je luistert ernaar en je hersens leggen eenvoudige verbindingen. In La Thune zitten slechts drie akkoorden. Ik heb haast de indruk dat de sterkste nummers de minst ingewikkelde zijn op harmonisch vlak. Het helpt me hoe dan ook dat ik die dubbele bagage heb, zowel theoretisch als om op ideeën te komen en om andere verlangens te koesteren: ik ben niet verplicht om het bij één toonaard te houden, ik kan ook andere horizonten verkennen.’

Top in lycratule, Gioia Seghers. Wollen vestje, Sofie D'Hoore. Wollen broek, Y/Project.
Top in lycratule, Gioia Seghers. Wollen vestje, Sofie D’Hoore. Wollen broek, Y/Project.

Zingen van liefde

‘Ik schrijf niet vanuit pijn. Behalve dan trieste liefdesliedjes, omdat die weergeven wat ik op dat moment voel. Maar dat zijn er niet veel. Op het album staan een twaalftal songs, vooral positieve liefdesliedjes die vertellen hoe ik de liefde zie en ervaar. Ik schrijf vanuit het nu: voel ik me jaloers, dan schrijf ik over jaloezie. Ben ik bezig met sociale media, dan gaat het daarover. Ben ik triest, dan schrijf ik over droefheid. Maar verdriet inspireert me niet méér dan de gedachte: tiens, ik heb de fut niet om uit te gaan.’

Vrolijke chaos

‘Mijn album heet Brol. Ik wilde een typisch Belgisch woord op mijn album plakken, en ik heb het woord altijd grappig gevonden. Dat wordt nog lachen in Frankrijk, want ik zal telkens opnieuw de context moeten schetsen. Het echte verhaal is vrij eenvoudig: mijn moeder had kleeflettertjes gekocht om op een doos met ‘brol’ te plakken. Ik vond de typografie prachtig. Ik heb de letters op de buitenkant van mijn computer geplakt om de oplichtende appel aan het zicht onttrekken. Ik heb zelfs aan een vriendin gevraagd om een T-shirt voor me te borduren. Ik ben dol op die letters, op de ‘b’, en ook op de betekenis van het woord: rommel en wanorde, maar dan op een luchtige en optimistische manier, zonder pejoratieve bijklank. Het woord doet me denken aan mijn kindertijd en aan België, mijn land, waar ik almaar minder ben. Vandaar dat ik het heel geruststellend vind.’

‘Brol is trouwens ook iets wat je op tafel vindt wanneer je thuiskomt: er staat altijd wel een schaaltje – bij mij is dat toch zo – waar je een aansteker, een strip Dafalgan, een sleutelhanger, een elastiekje in mikt. Je hele leven dus. Dit eerste album is in heel korte tijd tot stand gekomen. In zekere zin is het een mengelmoes van alles wat ik heb gezien, van Franse en Engelse muziek, halverwege jazz en pop, met hiphop en elektronische producties waar soms een zweem van disco in zit. Ik houd van het idee dat één woord volstaat om dit te benoemen en dat dat woord ook weergeeft dat alles soms een beetje wankel is – niet perfect duidelijk of al te berekend – omdat de spontaniteit anders verloren gaat.’

Styling: Adrien Gras.

Kapsel en make-up: Sigrid Volders voor Chanel.

Fotograaf: Benoît Do Quang.

Met dank aan het MAD Brussels, Nieuwe Graanmarkt 10,

1000 Brussel.

Haar nieuwe album Brol komt uit bij Universal Music op 5 oktober.

Concerten:

Vooruit – Gent op 21 november 2018

Trianon – Parijs op 23 november

Ancienne Belgique – Brussel op 26 en

27 november

Manège de la Caserne Fonck –

Luik op 29 november

Muziekcentrum Trix –

Antwerpen op 30 november

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content