Annelore Camps van Allez, Chantez!: ‘Zingen is je kwetsbaar maken’

© FOTO SAM GILBERT

Annelore Camps (37) werkte bij Gent Jazz, tot ze in 2005 samen met Laila De Bruyne Allez, Chantez! creëerde. Het initiatief laat jaarlijks bijna dertigduizend mensen gratis samen zingen en organiseert ondertussen ook betalende zangsessies voor onder meer bedrijven en zorginstellingen en digitale singalongs. Kers op de taart, dit voorjaar, was een Ultima voor Cultureel Ondernemerschap.

Positieve energie verspreiden kost geen moeite. Een onbekende gedag zeggen aan de bushalte of in een wachtzaal is al genoeg. Ik weet niet of de samenleving ooit warmer was, maar het stoort me enorm dat we op zulke momenten vaak doen alsof we elkaar niet eens opmerken. Noem me gerust naïef om te denken dat een eenvoudige begroeting iemand zijn batterij kan opladen: ik zou niet anders in het leven willen staan.

Bij Allez, Chantez! moet niets. Je hoeft je niet op voorhand in te schrijven, op tijd te zijn of elke keer te komen, er wordt geen toegangsgeld gevraagd en het is puur voor het plezier, niet om te repeteren voor een optreden. Er hangt totaal niets van af, maar mensen verwonderen zich daar wel over. Of ze zijn bang om hoe ze zingen, terwijl dat absoluut niet belangrijk is. ‘Ben je zeker dat ik mag meedoen’, hoor ik soms. Gewoon omdat een ouder of een leraar ooit zei: ‘Hou op.’

Zingen is je kwetsbaar maken. Je strot openzetten en iets laten horen in het bijzijn van anderen, dat is niet evident. Maar het is wel door samen kwetsbaar te zijn dat onze zangsessies een omgeving creëren waarin mensen zich veilig voelen om een gesprek aan te gaan met wildvreemden die misschien een heel andere achtergrond hebben. In onze samenleving zijn zulke vrijplaatsen zeldzaam, maar ik geloof absoluut dat onze zangsessies helen en verbinden. Veel deelnemers ervaren de dagen nadien een soort high en steken op hun beurt andere mensen aan. Anderen bestoken ons met ideeën of nemen onze knowhow omtrent community building mee naar het verenigingsleven.

Voor mij draait alles om engagement, creativiteit en vrijheid. Rem me af in die waarden en ik word opstandig.

Iedereen kan het verschil maken. Allez, Chantez! was aanvankelijk niet meer dan twee vriendinnen met een wild plan, maar al doende werd het almaar groter en brachten onze oproepen op de sociale media almaar meer mensen samen. Nu ik zie wat we gecreëerd hebben, kan ik het niet meer loslaten. Tot vijf jaar geleden was ik me er niet van bewust, maar voor mij draait alles om engagement, creativiteit en vrijheid. Rem me af in een van die waarden en ik word opstandig.

Enthousiasme is aanstekelijk. Vroeger was ik als zangcoach voortdurend aan het zingen tijdens onze bijeenkomsten, nu veel minder. Ik zet de liedjes nog wel in, maar dan verspreidt zich dat als een golf onder het publiek: naar onze vaste deelnemers die al lang geen schroom meer hebben, en van hen naar mensen die nog wat onzeker zijn of verderaf staan. Die spiegelen zich wellicht sneller aan andere deelnemers dan aan iemand die op een podium staat alsof ze vijf is en hardop droomt dat ze Whitney Houston evenaart. (lacht) Maar op een grote zangsessie laten wel achthonderd mensen zich helemaal gaan.

Als je geen goede reden hebt om het niet te doen, ga er dan voor. Ik heb me destijds impulsief in Allez, Chantez! gestort met het idee dat ik wel zou zien of ik zou drijven, maar ik zou het zo opnieuw doen. Mij daarachter zetten, van heel weinig heel veel maken, is één groot leerproces geweest. Ik weet beter welke bezigheden en mensen me liggen, ik ben proactiever geworden, en ik heb geleerd om mijn visie ook helder uit te drukken. Vroeger kwam dat niet in mij op.

Eenzaamheid heeft vele gezichten. Veel deelnemers vertellen me dat ze zich nu optrekken aan Allez, Chantez!, maar een echt profiel is er niet: ook mensen met een baan of een gezin worstelen met het isolement en de uitdagingen van de laatste maanden. Werk, ons gezinsleven, onze mentale gezondheid: overal wordt onze veerkracht op de proef gesteld. Als ik rond me kijk, zie ik iedereen vooral zijn best doen, maar ik ben er niet gerust op. De gigantische pers op de samenleving zal er stilaan weer af gaan, maar niet iedereen zal even snel overeind krabbelen, en bij sommigen zal de veer gebroken zijn.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content