Actrice Julianne Moore: ‘Ook mocht ik geen publiek figuur zijn, zou ik mijn stem laten horen’
Actrice Julianne Moore (57) zoekt uitdagende rollen, deinst er niet voor terug haar politieke mening te verkondigen, houdt niet van haar sproeten en is het al zeven jaar waard als ambassadrice van L’Oréal Paris.
Acteren leert je om in verschillende werelden te stappen en verschillende persoonlijkheden aan te nemen. Misschien heeft mijn jeugd me daarop wel voorbereid. Als kind ben ik vaak verhuisd. Daaruit leerde ik dat menselijk gedrag verandert van plek tot plek. Je sociale vaardigheden zeggen niets over wie je bent als persoon. Gedrag is veranderlijk, maar onder alles wat je doet, schuilt de essentie van wie je bent als mens.
Volgens Wikipedia speel ik vaak de ongelukkige huisvrouw of de gestoorde vrouw. Misschien moet ik die pagina maar eens laten aanpassen. Mensen blijven me maar vragen waarom ik die rollen kies. Het antwoord is eenvoudig: ik ben op zoek naar verhalen die menselijk, complex en interessant zijn. Ik val voor een scenario, niet omdat het tragisch of komisch is, maar omdat het me aangrijpt. Daarnaast wil ik vooral dingen doen die ik nog niet eerder gedaan heb.
Als twintiger besef je niet dat er nog een leven is na je twintigste en dat de fase die volgt nog belangrijker en waardevoller is
Ik houd nog altijd niet van mijn sproeten. Er zijn nu eenmaal aspecten van je uiterlijk waar je niet van houdt, ouder worden verandert daar niets aan. Je leert wél dat er belangrijker dingen zijn: familie, je job, vrienden, interesses… Toen mijn zoon zeven was, maakte hij zich zorgen omdat zijn oren onder zijn nieuwe kapsel uitstaken. Ik herinner me nog goed dat ik als kind een hekel had aan mijn rode haar en mijn sproeten – de andere kinderen noemden me freckleface strawberry – en schreef er een verhaal over. Uiteindelijk heb ik negen Freckleface Strawberry-boeken geschreven.
Natuurlijk ben ik een feministe. Feministen willen immers maar één ding: gendergelijkheid. En is niet iedereen het erover eens dat mannen en vrouwen gelijk zijn? Wanneer mensen zeggen dat feminisme iets anders betekent, zijn ze fout.
Met #metoo kwamen vrouwen massaal naar buiten met hun ervaringen en verhalen. De boodschap was duidelijk: we hoeven dit niet langer te pikken. Als we als vrouwen eerlijk met elkaar praten en onze ervaringen blijven delen, raken we als groep vooruit en kunnen we verandering tot stand brengen. Grensoverschrijdend gedrag is lang genormaliseerd, maar mag niet meer getolereerd worden. Ook Time’s Up – het initiatief waarmee een collectief van vrouwen die werkzaam zijn in Hollywood seksuele discrimatie een halt wil toeroepen – is nog maar tweehonderd dagen oud en er is al zoveel veranderd. Zo stelt een recordaantal vrouwen zich kandidaat voor de komende Amerikaanse verkiezingen. Zelf heb ik nooit overwogen om in de politiek te stappen, maar ik ga op Cynthia Nixon stemmen.
Ook mocht ik geen publiek figuur zijn, zou ik mijn stem laten horen. Als Amerikaanse burger heb ik verantwoordelijkheden: ik moet mijn stem gebruiken. Ik moet communiceren over wat ik belangrijk vind en een voorbeeld zijn voor mijn twee kinderen. Ik haal veel inspiratie uit Moms Demand Action for Gun Sense in America, de organisatie die Shannon Watts oprichtte na het bloedbad in Sandy Hook Elementary School. Alle vrouwen in die organisatie zijn vrijwilligers die zich met hart en ziel inzetten. In het tweede amendement van de Grondwet van de Verenigde Staten staat dat je het recht hebt wapens te dragen. Wij willen gun safety regulations voor wapeneigenaars, zodat ze verplicht zijn om veilig om te gaan met hun wapen. In de staten waarin die regels van kracht zijn daalt het wapengeweld met de helft. Als je je gezond verstand gebruikt, kun je niet anders dan de hervormingen te steunen.
Als je van jongs af aan je hart en je passies volgt, geloof ik dat die je naar de job of het leven leiden dat je wilt
Ik hamer er bij mijn zoon en dochter op dat ze hun interesses moeten volgen. Als ze willen acteren, mogen ze dat van mij. Ze mogen doen wat ze maar willen, zolang ze er maar echt in geïnteresseerd zijn. Mensen zijn te gefocust op een bepaald doel, maar dat maakt hen niet altijd gelukkig. Ze denken: als ik x, y en z doe, kan ik die of die job krijgen. Maar als je van jongs af aan je hart en je passies volgt, geloof ik dat die je naar de job of het leven leiden dat je wilt.
Als twintiger besef je niet dat er nog een leven is na je twintigste, en dat die fase zelfs belangrijker en waardevoller is dan de jaren die eraan voorafgingen. Het leven is geen ladder die nergens heen leidt en waar je eens bovenaan gekomen vanaf valt en doodgaat. Er zullen altijd interessante dingen gebeuren, hoe oud je ook bent. Leer elke dag, elk moment, elk tijdstip te waarderen. This is it, dit is je enige leven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier