‘2020 zal de geschiedenis ingaan als het jaar waarin het bos een luxe werd’

‘Tijd hadden we dit jaar meer dan ooit. Dus groeide ook het besef van wat we écht belangrijk vinden: contact’, schrijft Knack Weekend-redacteur Jorik Leemans in zijn column.

Op de parking van een tweesterrenrestaurant moffel ik snel een droge boterham in mijn mond, terwijl ik met mijn andere hand rillend de verwarming in mijn auto omhoog probeer te krijgen. Het is iets over acht uur ’s avonds en ik beklaag mezelf dat ik mijn avondmaal niet even goed voorbereidde als het interview dat ik net achter de rug heb. Dat een enthousiast koppel net smakelijk getuigde over hun maandelijkse tête-à-tête in het restaurant helpt ook niet meteen om mijn honger te stillen. ‘Je hebt mensen bij wie de vakantie begint als ze in de auto stappen’, vertelden de dertigers terwijl ze noordzeekrab met strengelsla en karnemelk binnenspeelden. ‘Wel, wij hebben datzelfde gevoel als we naar De Jonkman rijden.’ De ideale koppeltijd, klonk hun besluit.

‘En de dag erna heb je toch gewoon weer honger’, lacht mijn cellolerares een week later wanneer ik haar vertel waarom ik een les oversloeg. Zelf zou ze haar geld liever spenderen aan een saunabezoek waar ze nog dagen van nageniet, vertelt ze. Eten doe je immers al drie keer per dag. Wat voor de een de ultieme luxe is, is voor de ander zonde van het geld, en dat is het voorbije halfjaar wellicht nog duidelijker geworden. Terwijl sommigen tijdens de lockdown een prijzige beautykuur aanschaften of investeerden in een hightech beamer om thuis een cinema na te bootsen, was voor anderen zelfs een taartje van de bakker al te prijzig gezien hun financiële tegenslag. De grens tussen exclusief en exuberant is dunner dan ooit, en lijkt bovendien voor iedereen ergens anders te liggen.

‘Echte luxe is tijd, maar die moet je jezelf ook willen gunnen’, meent opruimcoach Annelies Mentink dan weer. Na een postnatale depressie liet ze haar job als hr-medewerker voor wat hij was. ‘Een van de redenen waarom ik crashte, is dat ik vroeger amper stilstond bij wat ik zelf belangrijk vond en nodig had.’ Tijd hadden we dit jaar meer dan we op oudejaarsavond hadden kunnen vermoeden. Dus groeide ook het besef van wat we écht belangrijk vinden: contact. Dat vertaalde zich jammer genoeg in illegale feestjes, maar evengoed in het creëren van borrelopeningen in de haag met de buren of broodnodige bezoekjes aan oma’s voordeur.

Zelfs nauwe contacten zijn dezer dagen zo exclusief dat we ze als luxueus zouden kunnen beschouwen. Ik ontdekte dat de grootste luxe die ik zelf ontbeerde was om à l’improviste mensen te kunnen uitnodigen of met vrienden op restaurant te gaan. 2020 zal de geschiedenis ingaan als het jaar waarin het bos een luxe werd, omdat het vrijwel de enige plek was waar we ongestoord en ongemaskerd onze verhalen kwijt konden die we normaal tijdens een kroegbezoek zouden wegspoelen. De dag dat we elkaar weer in de armen kunnen vliegen als soldaten en tandartsassistentes op Times Square, plan ik mijn agenda vol met feestjes waar knuffelen en eten centraal staan. En, wie weet, als ik nu nog enkele weken droog brood eet, kunnen we het knuffelige weerzien zelfs vieren in een tweesterrenzaak?