Vincent Vermeulen (45) groeide op in Wenduine. Hij leidt in Hertsberge de School for Butlers and Hospitality, die hij in 2013 oprichtte.
Ik ben opgegroeid met de stiel. Mijn overgrootvader was maître d’hôtel in Brugge, mijn grootouders hadden in Wenduine een familiepension, daar heeft mijn vader nadien een gastronomisch restaurant met een boetiekhotel van gemaakt. Later, toen ik de zaak verder uitbouwde met mijn broer, ontdekte ik dat ik van thuis uit een welbepaalde kijk op het vak had meegekregen. Toen we in zee gingen met een groot cateringbedrijf merkte ik dat je de zaken ook anders kunt aanpakken, en dat ik dus nog veel te leren had. Of zoals mijn grootvader zei: met wat je weet, schrijf je een boek, met de rest vul je een bibliotheek.
Als kind wilde ik piloot worden. Snelheid, straaljagers, de luchtmacht: dat sprak me allemaal enorm aan. Een oogafwijking stak er echter een stokje voor en dus belandde ik in Hotelschool Ter Duinen in Koksijde – met zicht op de luchtmachtbasis. ( lacht) Maar ik heb niets gemist, en spijt heb ik al helemaal niet. Wat als, had ik maar dit of dat: daar ben je niets mee.
Ik ben snel uit de startblokken geschoten. Alleen gaan wonen, een eigen zaak, voor de eerste keer vader worden: dat had ik als 26-jarige allemaal al gehad, en op mijn dertigste was ik gescheiden. Maar heb ik nu wel drie gezonde kinderen en een fantastische vrouw die de administratieve en logistieke kant van de butlerschool verzorgt. Ik vraag me dus niet af of de dingen niet beter anders waren gelopen – het is dat het zo moest zijn.
Het is zoals mijn grootvader zei: met wat je weet, schrijf je een boek, met de rest vul je een bibliotheek
Druk is vaak iets wat mensen zichzelf opleggen. Denk aan sterrenchefs die na de tweede ster een derde willen, maar gaandeweg het plezier in hun werk verliezen. Iets soortgelijks is mij en mijn broer overkomen. We hadden drie feestzalen, een nationale cateringdienst en 120 personeelsleden en verzorgden grootschalige evenementen over het hele land. Alleen kenden we onze klanten niet meer. Mensen spraken me aan over het feest dat ze bij ons georganiseerd hadden, en ik herkende ze niet. Die fout maak ik niet meer. Dit jaar breiden we onze opleidingen uit naar Luxemburg en Italië, maar dat is wel gecontroleerde groei. Ik wil de persoonlijke band met onze studenten behouden en zelf de trainingen inleiden.
Butler word je voor het leven. Zelf heb ik mijn opleiding bij de Britse Guild of Professional English Butlers gevolgd, en daarna werkte ik in het Lanesborough Hotel in Londen en voor een Brits koppel in Frankrijk. Bedienen, persoonlijke wensen opvolgen, huispersoneel aanwerven en opleiden, het dagelijkse management van het huis en het huishouden: ik deed het allemaal. Nu leid ik een ander leven, maar het oog voor detail, de dienstbaarheid en de vooruitziendheid zijn gebleven. Als ik ga slapen, wéét ik dat alles klaarligt voor de volgende dag en dat ik voorbereid ben.
Fouten zijn een luxe die ik me niet kan permitteren. Een rommelige ontvangstruimte, nonchalance met de agenda: zulke zaken stralen af op de geloofwaardigheid van onze school en leerlingen. Ik noem het weleens het kruis dat ik moet dragen, maar die verantwoordelijkheid hoort er gewoon bij. Wie zweert bij gastvrijheid, dienstbaarheid en perfectie moet zelf het goede voorbeeld geven.
Een gezonde balans tussen werk en gezins-leven vergt permanente waakzaamheid. Zeker als je graag werkt en alles een uitdaging is. Dan moet je je grenzen afbakenen en bewuste keuzes maken. Wanneer ben ik echt onmisbaar op de school, zou ik een levens- moment van de kinderen missen als ik voor het werk kies, zou ik thuis echt of maar half met mijn gezin bezig zijn: zulke vragen bepalen dagelijks mee mijn agenda.
Managers verwachten van personeel vaak dingen die ze zelf niet waarmaken. Op bedrijfstrainingen rond hospitality zeggen cursisten het ons vaak genoeg: “Ga dat eens aan de grote baas vertellen.” Vaak begrijpt de top zelf niet het verschil tussen service, dingen die je doet voor een klant, en gastvrijheid, een gevoel dat je de betrokkene bezorgt. Dat verklaart mee waarom klanten van restaurants en bedrijven zich zo vaak maar een nummertje voelen. Maar je kunt niet verwachten dat personeel gevoelsmatig werkt als de top enkel procedurematig functioneert. Hospitality leeft door het hele bedrijf, of niet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
