Vijf jaar na zijn dood is choreograaf Maurice Béjart nog lang niet vergeten. Met de vierde editie van het Béjartfestival (zeven verschillende balletten in verschillende combinaties opgevoerd in Antwerpen, Gent en Vorst ) kunnen we stilaan van een traditie spreken.
En of daar een publiek voor is: de première in de Antwerpse Stadschouwburg trok een bomvolle zaal. Het deed me denken aan mijn prille kinderjaren toen we met de hele familie naar het Sportpaleis gingen om er Jorge Donn de hoofdrol in Béjarts toen revolutionaire choreografie van de Bolero te zien dansen. Dat revolutionaire is er natuurlijk een beetje af, maar de zeer expressieve dansstijl, met bewegingen geïnspireerd door de Indische en Afrikaanse dans, jazz en disco blijft tot de verbeelding van een breed publiek spreken.
Van het programma in Antwerpen was Cantate 51, op muziek van Bach, de meest klassieke choreografie en meteen ook het meest abstract qua thema: een hymne aan de harmonie en de spirituele groei. De combinatie van sacrale muziek, tot in de perfectie uitgevoerde bewegingen en lichtregie zorgen voor een ingetogen esthetische ervaring.
Syncope, een creatie van Gil Roman, de huidige leider van Béjart Ballet Lausanne, en uitgevoerd op sterk ritmische en filmische elektronische muziek, bracht vaart en humor in het programma. Met de vraag ‘Où étions-nous quand nous étions pas là?’ als thema leek deze choreografie nog het meest op een ode aan het Franse surrealisme, met prima ballerina Elisabet Ros met een lampenkap op haar hoofd en een frenetiek en bijwijlen koddig bewegend corps de ballet in hallucinatie-achtige sequenties.
Niets dan Stravinsky na de pauze, met eerst een korte ode aan de componist, gedanst door Gil Roman zelf, bijgestaan door opnieuw Elisabet Ros en Julian Favreau. Een aardigheidje was een opname van de stem van de componist die met zijn karakteristieke accent instructies geeft aan het orkest dat duidelijk last heeft met de aartsmoeilijke ritmes.
Maar de apotheose van de avond was ongetwijfeld Béjarts inmiddels legendarische choreografie van Stravinsky’s Le Sacre du Printemps: een opeenvolging van schitterende geometrische tableaux, waarin de dansers, aards, dierlijk bijna, de toenadering tussen de twee seksen verbeelden, culminerend in de erotische eenwording van man en vrouw. Een dans van leven en dood als het ware, nog indrukwekkender vanop het balkon gezien. Eens te meer blijkt hoe baanbrekend Béjarts visie op de rol van de mannelijke dansers was: viriel, atletisch, zoveel meer dan ‘liftboys’ van de ballerina’s. In Vorst staat de Boléro geprogrammeerd: toch nog eens gaan kijken.
Linda Asselbergs
Béjart Festival 2012: op 6 en 7 november in Capitole Gent, op 10 en 11 november in Vorst Nationaal. Info en tickets
