Wijn van de week: Italië 2007

Wijnkenner Herwig Van Hove proeft deze week Italiaanse wijnen van 2007. Zijn bevindingen.

Dertig jaar geleden voerde Italiaanse wijn voerde in België een imago van ‘ondrinkbare rommel’, met zelfs een louche kantje eraan. De Italiaanse families die naar België werden gehaald om in de mijnen te werken brachten massaal hun tafelwijnen mee en de tweede generatie, die Italiaanse restaurants opende, noemde deze zogenaamde wijnen chianti en valpolicella. In deze kringen was wijn een alimentaire drank die bij de maaltijd werd geschonken, bijna altijd versneden met een gelijke hoeveelheid water. Appellations, herkomst of kwaliteit in het algemeen waren ongekende begrippen en handelsafspraken betreffende type en jaartal werden bijna altijd genegeerd. Wat dan weer bij de zeldzame Belgische invoerders als maffia-achtig werd ervaren.

Italiaanse wijn in België vertrok toen met een loodzware handicap, terwijl Franse wijn aan een nooit geziene renaissance bezig was. Verlichte geesten in Italië, zoals Angelo Gaja in Piëmont en Piero Antinori in Toscane, doorbraken het simplisme van het alimentaire wijngebruik en begonnen aan kwaliteit te werken. Harde tannines, die lange houtlagering nodig maakten om wat te verzachten maar die tegelijk oxidatieve, tawnyachtige smaakjes genereerden, werden bekampt met een betere klonenselectie, malolactische gisting en schillenrijpheid in de wijngaard. Traag maar zeker ontdekte men dat wijn aan tafel kon gedronken worden, niet alleen voor de dorst maar ook voor het genoegen.

In een tweede fase werd de na-aperij van Franse wijn met massale aanplant van cabernet sauvignon en chardonnay tegengewerkt en werd het originele, frisse register van inheemse druivensoorten en wijnen gemoderniseerd : deze frisse wijnen passen immers veel beter bij het concept van de Italiaanse keuken.

Toch een schaduwzijde : van de Fransen werd wel het idee overgenomen dat het prijsniveau bijdraagt aan de standing en zelfs aan de kwaliteit van wijn. Daardoor zijn de betere Italiaanse wijnen onrealistisch duur geworden. Misschien kan de huidige crisis, die torenhoog opgestapelde voorraden tot gevolg heeft, ook hier wat gezond verstand brengen.

Zenato, Valpolicella Superiore 2007 Heel goede kleurconcentratie van het volrode type. De neus is nog het best te vergelijken met gestapeld fruit. Dat fruit komt ook tot uiting in de smaak, die mooi aanhoudt, zelfs met wat diepte. Moet passen bij het type geroosterde kip. (Delhaize : 5,49 euro).

Villa Ilaria, Piemonte, Barbera 2007 Heel goede kleurconcentratie van het volrode type. Gespannen frisse neus van zwart fruit en heel expressief. Smaak met een accent op stevigheid en fruit met wat lengte. Moet passen bij ovengerechten van wit vlees, zoals kip of kalf. (Colruyt : 3,99 euro).

Aglianico, Puglia IGT 2007 Heel goede kleurconcentratie van het diep volrode type. Zuivere neus van kers, mooi verbredend bij opschudden. Smaak met fris fruit en goede eenheid. Type instapwijn, een allemansvriend. Voor consumptie in de tuin. (Delhaize : 3,69 euro).

Azienda Agricola San Valentino, Sangiovese di Romagna Superiore 2007 Heel goede kleur-concentratie maar de neus is wat pruimachtig, zwaar alcoholisch en zoeterig. De smaak vertoont een goede combinatie van vulling en frisheid, met wat stomp na-ijlend fruit. Moet passen bij het type geroosterde Hawaïaanse kip. (GB/Carrefour : 7,69 euro).

Villa Sopita, Valpolicella 2007 Flauwe, lichte kleur en een fijne elegante neus zonder diepte. De smaak is dun en zuur : geen gastronomische toepassingen. (Colruyt : 4,19 euro).

La Botte, Montepulciano d’Abruzzo 2007 Goede, zachtrode kleur met een verre hint van evolutie. Wat dunne neus van zacht fruit, gedragen door impressies van gezond oud hout op de achtergrond. Kleine wijn met anoniem fruit in de mond. Voor bij kleine knabbelgerechtjes. (GB/Carrefour : 3,82 euro).

Herwig Van Hove

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content