Poedersneeuw in Colorado

Glooiende afdalingen en geraffineerde restaurants maken skiën in de Rocky Mountains tot een belevenis. Tussen Aspen en Vail ligt een grandioos hedonistisch skigebied.

Bolle bergen zoals de vulkanen in de Auvergne en bizons in de sneeuwvlokken; wie de laatste kilometers aflegt tussen Denver en Aspen botst op de mythe die elke skiër zoekt. Aspen is waar de chicste sneeuw ter wereld neerdwarrelt: Paris Hilton brengt er Nieuwjaar door, Melanie Griffith en Antonio Banderas zijn er kind aan huis… Maar is dat skioord, waar het bergsnobisme kan wedijveren met dat in Gstaad, wel een transatlantische vlucht van tien uur waard?

Als de avond valt over Aspen Village verschijnt een myriade van lichtjes rond de boetieks (Burberry, Moncler, een uitstalraam met moonboots in nerts) en herinneren de idyllische huizen met hun witte dakpannen en hun fraaie rode bakstenen aan het mijnverleden van Aspen.

De eerste pistes. De skilift overbrugt een hoogteverschil van 1000 meter. Boven zit u boven de 3400 meter, dat is hoger dan Val-Thorens, het hoogste skigebied van Europa! En toch staan overal sparren, een botanische verrassing die alles te maken heeft met het feit dat Aspen op dezelfde breedtegraad ligt als Sicilië, dus een heel pak zuidelijker dan het hooggebergte van de Savoie. Een voordeel is dat u bijna alleen bent op de pistes, want de Amerikanen hebben geen schoolvakantie in februari of met Pasen. De pistes heten hier runs, die aangestampt worden door snowcats die slechts 30 procent van de afdalingen gelijkmaken, tot grote vreugde van de liefhebbers van bumps (hobbels).

Rich and famous in Aspen

En de sneeuw? Het befaamde ‘champagnepoeder’ dat het skigebied zijn reputatie bezorgt? Hij knarst als suiker, maakt de bril niet nat en ‘koekt’ niet aan, allemaal dankzij het droge en zonnige klimaat; Colorado is een immense woestijn. U voelt het meteen op de ruime, eerder gezapige skiterreinen: het is niet hier dat de fans van sensatie de zwarte pistes van Chamonix zullen vergeten. Waarin de Amerikaanse skiscene superieur is, is niet zozeer de sportieve uitdaging, dan wel een ongelooflijke levenskunst.

In het Sundeck, een hooggelegen bistro, moet u zich niet verwachten aan tartiflettes en frieten met braadworst, hier draait het allemaal om hamburgers de beste brasserie waardig en worden de skiërs verwend met gewokte groenten met garnaal en een overvloed aan oesters en verse groenten die eraan herinneren dat de kust van de Stille Oceaan en wijngaarden van Californië niet eens zo veraf liggen. Het tafelgezelschap is zonder kapsones en heeft geen behoefte aan donsjekkers van Gucci of D&G. Er gewoon zijn, volstaat al om zich te kunnen voordoen als lid van de gemeenschap van de rich and famous.

Aan het einde van de dag haalt een conciërge uw ski’s op. ’s Anderendaags staan die dan te wachten waar u maar wilt, onderaan een van de vier domeinen van Aspen. Die dienst is gratis, net als de ochtendkoffie, de staaltjes zonnecrème, de Kleenex aan de voet van de pistes en de eeuwige bezorgdheid van de Amerikanen over uw welzijn. “Als dit uw eerste bezoek is, kunnen we u begeleiden op de piste. We houden van Aspen en we doen er alles aan opdat u zich hier thuis zou voelen”, zegt Wilfried lachend. De ex-apotheker heeft zich na zijn pensioen ontpopt tot een belangeloze gids. Zoveel cocooning maakt de gedachte aan een skivakantie in de Alpen volgend jaar wat stresserend.

Vail zegt het op zijn Oostenrijks

Op een uur rijden van Aspen ligt Vail, een ‘dorp’ dat zich over een afstand van 11 km uitstrekt langs een bergfront. Het is het grootste wintersportoord van Amerika. De overdadige chalets proberen er elkaar de loef af te steken en het volledig autovrije centrum lijkt op het decor van Sissi – Die junge Kaiserin. Het is een Oostenrijkse droomwereld die in 1966 uit het niets uit de grond werd gestampt en dezelfde aantrekkingskracht uitoefent als Disneyworld en ook dezelfde soort ergernis opwekt.

Enkellange lynx- of vossenmantels paraderen al in de gewatteerde straten als de laatste skiërs zich van hun schoeisel ontdoen. Het is tijd voor een bezoek aan de spa in het splinternieuwe Four Seasons, vóór de risotto in het Campo de Fiori of de fijne versnaperingen in een van de ‘bistro’s’. Dezelfde glitter als in Aspen, dezelfde gastronomie de Michelingids waardig. En zelfs dezelfde ronde hellingen waar de zwarte pistes u de vleiende illusie bezorgen dat u slingerend afdaalt als skikampioene Lindsey Vonn.

Westerndecor in Breckenridge

Dan heeft Breckenridge een heel andere stijl. Daar zit ook de hoogte van 2926 meter voor iets tussen. De stad ligt langs de Blue River en de oude mijnwerkershuizen pronken nog steeds met hun gekleurde dakpannen op Main Street. In het centrum van dat westerndecor vertelt het hoogst bezienswaardige museum over het rauwe leven van de goudzoekers die geveld werden door de kou of getroffen door de bergziekte.

En inderdaad, onderaan de pistes – hoger dan de toppen van Aspen – begint uw hoofd werkelijk te draaien. De plaatselijke uitdaging bestaat erin de wind te trotseren in de Imperial Express, de hoogste skilift van Noord-Amerika. Op 3900 meter hoogte bereikt u dan de top, waar een ijzige wind over de naakte, vijandig ogende berg raast. Voldoende om meteen in volle schuss naar beneden te gaan.

Na een eindeloze afdaling duikt in de verte het licht op van een chalet: een verwarmde schuilplaats waar de overlevenden van dit stukje ruwe, onvervalste en wilde Far West uitgestrekt op de grond weer op krachten trachten te komen. Hier zijn we dan weer duizend mijlen verwijderd van de glitter.

Nathalie Chahine