Transsiberische Spoorweg: Feilloze benen

Karel Dierickx trok deze zomer rond met de Transsiberische Express. Hij hieldt halt in Rusland, Mongolië en China en blogt over zijn doorboemelde wedervaren.

Brussel/ Riga 21/07/10

Nationale Feestdag in Zaventem. De drukte aan de veiligheidscontrole is ongezien. Iedereen wil het land uit. Het is 21 juli, nationale feestdag. Tot nader order, is er nog geen regering. Voor we in Sint Petersburg aankomen, maken we een tussenlanding in Riga, hoofdstad van Letland.

Riga is allesbehalve wat je verwacht van een West-Europese hoofdstad. Geen wolkenkrabbers, geen uitlaatgassen, geen metro, geen drukte. Riga is dan ook geen West-Europese hoofdstad.

In het historische centrum rijden geen auto’s. De trams lijken zò weggeplukt van op expo ’58. Ze rijden nog voortreffelijk. Je zigzagt er van kerk naar kerkje, en op alle terrassen becommentariëren Amerikanen hoe wonderful en cheap en wonderfully cheap hier alles wel niet is. Mijn lief merkt ook nog op dat alle vrouwen hier feilloze benen hebben. Ik kan alleen maar beamen dat mijn lief opmerkzaam is.

Aan de luchthaven hebben we niets aan te geven, behalve onze onwetendheid. Ludmilla, onze driver, laten we haar gemakshalve Ludmilla noemen, steekt vlot van wal met architecturale wetenswaardigheden over de lange, regelrechte laan naar het centrum. Dat Stalin vooral functionaliteit nastreefde. Executief, quoi.

Hoe dichter we het centrum naderen, des te authentieker de gebouwen worden. De harmonie tussen de hoogte van de gebouwen en de breedte van de boulevards is hallucinant. Het gevoel van en voor ruimte is heel sterk aanwezig, alsof voor een keer niet de mens als maatstaf voor de dingen werd genomen, maar de ruimte zelf.

De grote tsaar Peter De Grote, naar wie de stad ook genoemd is – Petrograd voor de Russen – heeft zijn esthetische en West-Europese ambities hier met verve laten botvieren, de droom van een oude dynastie met alle eigenaardigheden die daarbij horen. Toen, hadden we het Hermitage nog niet gezien. En, ook in Rusland blijken de benen feilloos. Als er al een maatstaf nodig mocht zijn, welaan dan, hier zijn ze.

Sint Petersburg 22/07/10

Dat Sint Petersburg twee uur verder ligt dan Brussel, ontdekten we vanmorgen aan het ontbijt. Dat was namelijk al opgedoekt. Op onze zoektocht naar koffie botsen we op de ene held na de andere.

Helden van de Sovjet Unie, Helden van de Revolutie, Helden van WO II, Helden van de Republiek. Ook parken en pleinen die met hun namen klinken op de overwinning in die tweede wereldoorlog. Die werd hier namelijk gewonnen. Namelijk of blijkbaar, dat is een kwestie van perceptie.

Nevsky Prospect is de belangrijkste boulevard van deze stad, en ze mondt uit in die immense geplaveide kaalslag voor de Hermitage. Na anderhalf uur aanschuiven met alle helden uit dit land die gratis binnen mogen, beginnen we aan een eindeloze tour door de Westerse kunstgeschiedenis.

Na vier uur onafgebroken gapen, laten we een kwart van de collectie ongemoeid, een mens heeft bij plus 35 graden wel wat beters te doen dan in een overvol museum cyrillische bijschriften ontcijferen.

Rond de Petrus-en-Paulus-vesting, een eilandje waar de gelijknamige kathedraal op staat, loopt de Neva rivier, de slagader van Petrograd. Bij deze hitte komen toeristen de sarcofagen van de tsaren op deze vesting bezoeken, de Russen koelen af in een arm van de Neva.

Wij nestelen ons in een onbemande oksel, en hangen de zweterige Rus uit. In de verte resoneren Russische venters met boottochtjes en rondleidingen. Over een paar uur vertrekt de nachttrein naar Moskou, we’ve got a ticket to ride.

Karel Dierickx