Dankzij eeuwenlang wetenschappelijk onderzoek weten wij al lang dat ons leven op aarde niet mogelijk zou zijn zonder de zon. Maar lang voor die tijd hadden volkeren over de hele wereld al begrepen hoe belangrijk de zon voor ons bestaan is. Zo belangrijk dat ze legendes, mythen en zelfs Goden baseerden op de zon.
Luke Doyle maakte voor Expedia deze zes prachtige afbeeldingen bij de meest fascinerende verhalen over onze bron van leven.
De Azteken geloofden dat ze in de tijd van de vijfde zon leefden. De eerste vier zonnen waren vernietigd door achtereenvolgens jaguars, orkanen, regen in de vorm van vuur en een grote overstroming. De God Nanahuatzin offerde zichzelf op en sprong in een groot vreugdevuur. Hij veranderde daardoor zelf in vuur. Ehecatle, de God van de Wind, blies hem naar de juiste plaats zodat de aarde zijn licht zou ontvangen. Nanahuatzin veranderde zo in de God van het Vuur.
De Chinezen waren ervan overtuigd dat er oorspronkelijk tien zonnen bestonden. Het waren de zonen van de zonnegodin Shiho. Iedere dag stuurde ze een van haar zonen eropuit om in een karretje door de lucht te vliegen. De zonen vonden dit maar saai en besloten er op een dag met z’n allen samen op uit te vliegen. Hun gezamenlijke warmte kwam terecht op de aarde en dat wekte de woede van de zonnegod Dijun. Hij huurde een boogschutter om de belhamels uit de lucht te schieten. Negen zonen werden gedood en de tiende overleefde op het nippertje omdat een kindje de laatste pijl van de boogschutter wegpakte.
De zonnegod Ra was zeer belangrijk voor de Egyptenaren. Dat blijkt wel uit de hiërogliefen waarop de God met het hoofd van een valk veelvuldig voorkomt. Volgens de legende voer Ra samen met een paar andere Goden overdag in een bootje langs de hemel. ’s Nachts trokken ze naar de onderwereld om licht aan de doden te schenken. De reis door de onderwereld was gevaarlijk omdat de slangengod Apep probeerde Ra tegen te houden door hem te verslinden. Zonsverduisteringen zouden voorkomen op het moment dat Ra het onderspit delfde. Maar Ra wist altijd te ontsnappen en de zon weer te laten schijnen.
De Grieken geloofden dat de zon in een karretje met daarin Apollo door de lucht werd voortgetrokken door een span paarden. Apollo, de zoon van Zeus, was een belangrijke figuur in de Griekse cultuur omdat hij niet alleen de zon vertegenwoordigde, maar ook omdat hij de werelden van de muziek en de rede verlichtte. Hij bracht orde en logica naar de mensen en gaf iedereen licht en warmte van de zon.
In veel legendes zijn de zon en maan broers en zussen van elkaar en dat is ook zo bij de Inuit. Malina is de zonnegod en haar broer Annigan in de God van de Maan. De twee kregen een meningsverschil waarop Malina naar de lucht vluchtte. Haar broer ging haar achterna zoals de nacht de dag achtervolgt. De Inuit geloven dat eclipsen voorkomen op het moment dat Annigan zijn zus weet in te halen. Maar dat zijn maar tijdelijke tussenpauzes in hun eeuwigdurende achtervolging.
Wij vinden het tempo waarin dag en nacht elkaar afwisselen vanzelfsprekend, maar volgens een legende van de Maori’s was dat niet altijd zo. Vroeger racete de zon zo snel door de lucht dat mensen niet genoeg tijd hadden om alles gedaan te krijgen. Op een dag besloot een lokale held er iets aan te doen. Hij maakte een touw dat zo lang was dat hij de zon ermee kon bereiken en in toom kon houden. Vervolgens sloeg hij de zon net zo lang met het kaakbeen van een overleden voorouder dat de zon zijn tempo verlaagde en de wereld meer daglicht schonk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier