In deze tien hotels spookt het (waarschijnlijk)

Of je nu in geesten gelooft of het allemaal onzin vindt: wie een nacht in een van deze hotels overnacht, slaapt voor de zekerheid toch met één oog open, al is het maar omdat je de geruchten dan achteraf kan ontkennen.

Het iconische Chelsea hotel heeft verschillende muzikanten, schrijvers en dichters gehuisvest maar de meest bekende gasten moeten toch de Seks Pistols bassist Sid Vicious en zijn vriendin Nancy Spungen geweest zijn. Spungen werd er overigens doodgestoken door Vicious, die even later zelf stierf aan een overdosis heroïne nog voor zijn zaak kon voorkomen. Ook poëet Dylan Thomas vond hier zijn laatste rustplaats: hij belandde in een dodelijke coma terwijl hij in het hotel verbleef.

Toch zijn sommigen ervan overtuigd dat Vicious en Thomas nooit echt uitgecheckt zijn. Hun geesten worden, samen met die van toneelschrijver Eugene O’Neill en romanschrijver Thomas Wolfe, regelmatig gespot in de gang. Bovendien hebben verschillende gasten al paranormale toestanden gemeld, van onverklaarbare voetstappen tot lichten die aan en uit flitsen. Hotel Chelsea is momenteel gesloten voor bezoekers terwijl het “gerenoveerd” wordt.

Fotheringay Castle werd gebouwd circa 1100 en heeft een levendige geschiedenis. Zo werd koning Richard III er geboren – zijn stoffelijk overschot is vorig jaar gevonden onder de parking – en was het ook de plek waar Maria van Schotland onthoofd werd. Het kasteel is echter tot een puinhoop gereduceerd, al werd de eiken trap gerecycleerd voor het nabijgelegen Talbot Hotel.

Wie er blijft overnachten zou wel eens het geluk kunnen hebben om koningin Maria de trap op en af te zien lopen of haar portret van de muur te zien springen. Van een package deal gesproken.

Dit hotel in één van de oudste steden ter wereld werd gebouwd op met bloed doordrenkte bodem, althans, dat is toch wat geschreven wordt. Dit kasteel werd thuis genoemd door verschillende aristocratische Italiaanse families die al dan niet omdat het er spookt hun biezen gepakt hebben.

Volgens de verhalen kan je er ’s nachts drie verschillende geesten waarnemen, waaronder die van keizer Nero, en worden de tuinen opgeschrikt door wilde spookpaarden die woest door de nacht galopperen.

De Queen Mary is altijd al een van dé cruiseschepen geweest voor transatlantische reizen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het schip eventjes grijs geverfd en gebruikt voor de troepen, maar nadien werd het weer in ere hersteld.

In 1967 mocht het schip met pensioen en meerde het permanent aan in Long Beach, waar het een drijvend hotel werd. Klinkt romantisch maar is het blijkbaar niet: een tiental mensen stierven al op mysterieuze wijze aan boord, telefoons rinkelen zonder dat er iemand aan de lijn hangt, je hoort er ’s nachts kinderen schreeuwen en ziet de vage omlijning van zonnebadende vrouwen in een badpak uit de jaren dertig aan het zwembad.

In plaats van deze verhalen te verdoezelen omarmt Queen Mary haar spectrale gasten: het schip organiseert zelfs dagelijkse spooktochten.

Japanners nemen horror en griezelverhalen heel serieus. Zo is Tokio al jarenlang de thuisbasis voor de Noppera-b?, een geest die gewoon opgaat in de massa tot een iemand hem nadert. Wanneer deze figuur zich omdraait om je recht in het gezicht te kijken, zie je alleen maar een wit gelaat, zonder neus, mond of ogen.

De “woonplaats” van dit wezen zou de Akasaka Weekly Mansion zijn. Hoewel gasten er voor een aantal weken appartementen kunnen huren blijven de meesten niet heel lang: mist in de kamer, het gevoel dat handen hen ’s nachts aanraken en verschijningen van de Noppera-b? zijn voldoende om hen naar een normaal hotel te verdrijven.

Hoog in de Canadese Rockies ligt het Fairmont Banff Springs Hotel, dat lijkt op een middeleeuws kasteel midden in de wildernis. Het management van het hotel ontkent de spookverhalen die de ronde doen over hun etablissement, maar de details van de geruchten komen zo sterk overeen dat heel veel mensen ze toch geloven.

Een van de geesten die er regelmatig de kop opsteekt is die van Sam McAuley, de voormalige graag geziene piccolo van het hotel. Sam hield zoveel van zijn werkplaats dat hij nooit vertrokken is, want gasten melden regelmatig geholpen te worden door een oude, witharige piccolo die verdwenen was voor ze hem fooi konden geven.

Het Russell hotel heeft een nogal woelig verleden: het deed namelijk dienst als ziekenhuis tijdens het uitbreken van de pest en later als hostel voor zeelui en prostituees.

Het lijkt dat enkele van deze gasten het er toch gezellig vonden, want ze hangen nog steeds rond in het hotel.

Vooral de mensen die in kamer 8 verblijven klagen over “een donkere schaduw die zich over hen buigt wanneer ze in bed liggen”. De rest van het hotel wordt geplaagd door slaande deuren en zacht gejammer.

In een poging deze mankementen de das om te doen ging het hotel een tijdje dicht voor renovatie. Ondertussen zijn de deuren weer geopend maar de klachten zijn alleen maar toegenomen: blijkbaar hebben ze heel wat wezens gestoord tijdens de bouwwerken.

De geruchten gaan dat de Grand Hyatt gebouwd is op grond die dienst deed als executieplaats tijdens de Tweede Wereldoorlog. De aarde zou zo besmet zijn met dood en wanhoop dat gasten er wegblijven. Zelfs Jackie Chan – nochtans niet vies van wat actie- is gillend uit zijn suite weggerend nadat hij “gestoord” werd door “een vreemde aanwezigheid”.

Het management van het hotel is zodanig wanhopig dat ze feng shui experts erbij hebben gehaald, windgongen hebben geïnstalleerd en aan ieder bed een amulet hebben bevestigd maar voorlopig tevergeefs.

Dit Noord-Ierse kasteel was eerst in handen van de familie Shaw voor het een hotel werd. De Shaws waren niet bepaald gelukkig getrouwd en maakten veel ruzie, voornamelijk over het vermoedelijke overspel van Lady Isobel en haar onvermogen om Lord James een mannelijke nakomeling te schenken. Hij martelde haar en sloot haar op zonder eten voor dagen aan een stuk, tot ze uit wanhoop uit het raam is gesprongen.

Vandaag wordt Isobel nog steeds gespot in het kasteel, stilletjes huilend en kloppend op de deuren van verschillende hotelkamers.

De website van het hotel beschrijft Le Pavillon als een plek waar gasten “kennis kunnen maken met luxe, romantische avonden en schitterende nachten”. Wat ze vergeten vermelden is dat het hotel een fantastische plek is voor spokenjagers. Maar liefst vijf verschillende geesten worden regelmatig gespot in het hotel.

Zo is er Adda, een huilend meisje dat in de hotellobby tegen mensen opbotst en zegt dat ze haar ouders kwijt is, waarna ze verdwijnt. Of de lokale hippie, die op blote voeten rondloopt in een jeans met olifantenpijpen en door de muren verdwijnt. Hij is ook diegene die ’s nachts de lakens van slapende gasten trekt of spullen doet verdwijnen. Gezellig daar.