De Transsiberische Spoorweg: Siberische stilte

© Karel Dierickx

Aan het station van Irkoetsk vinden we Victor, onze driver. In een hels tempo scheurt hij over de heuvels en dalen die naar het Bajkal meer leiden.

Karel Dierickx trok deze zomer rond met de Transsiberische Express. Hij hield halt in Rusland, Mongoliƫ en China. Zijn doorboemelde wedervaren blogt hij in deze rubriek.

Aan het station van Irkoetsk vinden we Victor, onze driver. In een hels tempo scheurt hij over de heuvels en dalen die naar het Bajkal meer leiden, waardoor we amper de prachtige houten huizen zien die op de flanken van Irkoetsk neergepoot zijn. Aan die huizen kun je zien dat het hier ’s winters koud kan worden, heel koud.

Na een klein uur rijden komen we aan in Lisztvianka, het meest zuidelijke dorpje aan het Bajkal meer. In de homestay waar we verblijven schotelt Slava ons verse pannenkoeken voor. In de eetkamer, enkel het tikken van de klok. Buiten kolkt het Bajkalmeer aan de overkant van de straat, terwijl de zon af en toe door de omineuze wolken breekt en een klif in de fik zet. Het is 7u43, en het is Siberisch stil. Zo stil dat het likken van wonden hoorbaar wordt.

Na de gemiste nachtrust die we overdag inliepen – het was hondenweer – eten we vis uit het meer. Mijn lief neemt omoel, een endemische specialiteit, en ik heb sig, allebei op Siberische wijze, that is in een papillot met een kaassoufflĆ©soortige begeleiding. We spoelen door met water uit het meer.

En de nacht is koolzwart. Aan het meer is het donker als een liesholte, Baikal is de schaamstreek van Rusland. Alleen een verwaalde auto, een eenzame hond en de golven die tegen de brekers opklotsen – zoals in Tripoli en La Havana. Lisztvianka. Ook dat is Siberisch, het ruisende zwart waarin je enkel nog het ademhalen hoort van de Russische kleuters in de kamer naast de onze.

Vrijdag 29 juli: Lisztvianka – Irkutsk

De weg van Lisztvianka naar Irkoetsk, en omgekeerd, is Ć©Ć©n lange, rechte, op en neer glooiende weg. De locals – de Buryats – noemen deze weg the road for presidents. In de fifties zouden Eisenhower en Chroesjtsjov topoverleg houden in Irkoetsk, in de nasleep van WOII.

Na al dat overleggen hadden de heren graag ook even verpoosd aan de oevers van het meer, onder het motto: nu we hier toch zijn. Klein detail: er was nog geen weg. Op nog geen vijf maand tijd is toen meer dan 60 kilometer geasfalteerde baan gegoten door onontgonnen bos. De meeting vond uiteindelijk elders plaats.

Nu heeft Vladimir Poetin hier een optrekje, komt er vaak vissen en skiƫn. Prompt slaan alle Russen en masse aan het vissen en skiƫn. Als Poetin nu ook nog eens homo werd. Of Jood.

Irkoetsk is een stadje dat tachtig graden omspant, van 40 plus tot min 40 en meer. Het stadje doet me denken aan die van de eerste Amerikaanse settlers – ik waan mij in Deadwood. De houten huizen en blokhutten zijn er erg aan toe, maar ze mogen niet gesloopt – erfgoed. Alhoewel er ondertussen al massaal stenen huizen tussen gemoffeld zijn, het pionierskarakter van de stad blijft.

We zien hier verder ook weer de trouwwoede van de Russen. Op onze wandeling door de stad tellen we niet minder dan tien (10!) geringelde koppels, waarbij mijn lief telkens weer gepast de trouwjurken becommentarieert. Geen stijl, die Russen.

Karel Dierickx

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content