Pas sinds 1970 is Mongolië verlost van het communistische juk en je merkt dat de stad nog op zoek is naar identiteit.
Karel Dierickx trok deze zomer rond met de Transsiberische Express. Hij hield halt in Rusland, Mongolië en China. Zijn doorboemelde wedervaren blogt hij in deze rubriek.
De volgende twee dagen verblijven we in Ulaanbaatar, de eeuwigdurende werf. Pas sinds 1970 is Mongolië verlost van het communistische juk en je merkt dat de stad nog op zoek is naar identiteit.
Bijna alle communicatiepanelen in de stad – monumenten, naambordjes, bewegwijzering, restaurants,… – zijn in het cyrillisch, restant van de rode vrienden uit Rusland, terwijl het Mongools zelf in een bijna vergeten alfabet geschreven wordt.
Er wordt gebouwd als door bezetenen, maar de authentieke stad – de huizen, parken, pleinen en kloosters – liggen er totaal verloederd bij. We bezoeken een Boeddhistisch klooster waar de monniken tijdens de mantra’s zitten te gsm’en en in het winterpaleis van de Bogd Khaan – de Heilige Koning – woekert het gras metershoog tussen de afgebladderde houten tempels.
Maar de bevolking zelf lijkt niet stil te staan. Ze stappen met strakke pas, stijlvolle outfits en ultramoderne mobieltjes heel zelfbewust op de voetpaden van de stad. Aan zebrapaden negeren ze straal de verkeerslichten en laveren op gevaar van eigen leven door het opgestopte en altijd claxonnerende verkeer.
Eén van de hoogtepunten in UB is de voorstelling van Tumen Ekh Song&Dance Ensemble. Een uur lang zitten we met open mond te gapen naar Mongoolse artiesten die ons rondleiden in keelzang, langzang ongeziene instrumenten en dito levensgevaarlijke, lichamelijke houdingen. Mijn lief beleeft plaatsvervangende pijnen op plaatsen waar je eerder genot zou verwachten. Je armen, en al.
Terwijl de klanken nog nazinderen, laveren we op gevaar van eigen leven over de zebrapaden naar de hostel. We zijn goede Mongolen geworden. Morgen trekt de trein verder, door de Gobi-woestijn naar onze eindbestemming, Beijing.
Karel Dierickx
