Verenigde Arabische Emiraten

Voor de sjeiks in de Verenigde Arabische Emiraten kan het niet gek genoeg: het ene hoogste gebouw ter wereld is nog in aanbouw of plannen voor een nog hoger gebouw liggen al klaar. Een hotel met vijf sterren is niet luxe genoeg, het moeten er minstens zeven zijn. En ook voor een kunstmatig skiparadijs in de woestijn, een aangelegde eilandengroep in de vorm van de wereld en het grootste Guggenheim museum ter wereld draaien ze hun hand niet om.

De steenrijke oliestaatjes oefenen een enorme aantrekkingskracht uit op de rijken der aarde die hier eindeloos kunnen shoppen en zich kunnen laten verwennen in de meest luxueuze zevensterren hotels. Maar ook voor minder bemiddelde reizigers is het een interessante bestemming: een bijzondere gastvrije bevolking, prachtige stranden, futuristische architectuur die in schril contrast staat met het indrukwekkende landschap variërend van de grootste zandwoestijn ter wereld Rub al Khali tot het Hajargebergte.

Van Piratenkust tot vakantieparadijs

Vroeger stond het gebied langs de zuidelijke kust van de Perzische Golf bekend als de Piratenkust omdat rovers hier langsvarende koopvaardijschepen overvielen en afpersten. Vooral de Britse schepen op weg naar India hadden er last van. De Britten maakten dan ook een eind aan deze praktijken en sloten in 1892 een verdrag met de Emiraten: de Britten zouden het gebied bescherming bieden en de Emiraten zouden stoppen met de berovingen.

De Verenigde Arabische Emiraten ontstonden in 1971 toen de Britten zich terugtrokken uit de Perzische Golf en zeven van de negen Arabische Emiraten langs de Perzische Golf besloten een federatie te vormen. Dubai en Abu Dhabi zijn de bekendste en rijkste twee. De andere vijf zijn Ajman, Fujairah, Sharjah, Umm al Qaywayn en Ras al Khaymah. Bahrein en Qatar besloten onafhankelijke staten te worden.

Na de olie

Dankzij de olie die in de jaren zestig werd gevonden konden de Emiraten zich in razendsnel tempo ontwikkelen van arme woestijnstaatjes tot ultramoderne sjeikdommen. Maar de olie zal eens opraken, zeker in Dubai zal dat niet lang meer duren, en daarom zochten de staatjes naar andere manieren om de economie draaiende te houden.

Dubai besloot zich vooral te richten op rijke, winkelgrage en op luxe gestelde toeristen, maar heeft ook oog voor de wensen van ecologische toeristen. Middenin de woestijn is een natuurreservaat aangelegd waar inheemse dieren zoals de oryx (kruising van een steenbok en gazelle) die bijna uitgestorven, waren beschermd worden. Maar ook hier ontbreekt de luxe niet. Overnachten kan je namelijk in het luxe Al Maha Resort, gebouwd in de vorm van een bedoeïendorp.

Abu Dhabi bezit nog voldoende olie voor de komende honderd jaar en hoeft daarom niet zo’n haast te maken van het trekken van toeristen. Abu Dhabi richt zich op een ander soort toerist dan Dubai. Uiteraard vind je ook hier de meest luxueuze hotels en winkels, maar er is ook altijd oog voor cultuur. Er worden bijvoorbeeld vier grote musea gebouwd, waaronder een dependance van het Louvre en het grootste Guggenheim museum ter wereld, en bij ieder nieuw bouwproject behoren galerieën en tentoonstellingsruimten tot de vaste onderdelen.

De minder bekende Emiraten zoals Ras al Khaymah en Fujairah hebben hun authentieke karakter behouden en zijn minder duur, maar bezitten dezelfde mooie zandstranden als Dubai en Abu Dhabi. De bevolking is net zo gastvrij en vriendelijk, maar wel behoudender zodat je hier bijvoorbeeld meer op je kleding moet letten.