Raf Simons bij Dior

Een powerhouse als Dior moet voor Raf Simons een gigantische speeltuin zijn. Of een voetbalveld.

Eind februari schreef oppermodejournaliste Suzy Menkes van de International Herald Tribune een wat alarmerend stuk, waarschijnlijk aangezwengeld door het ontroerende afscheid van Raf Simons bij Jil Sander. Sander zelf kwam na haar ontslag zeven jaar geleden terug naar haar eigen merk. Voor Raf Simons was er geen andere job in het vooruitzicht, maar hij werd getipt als opvolger van de grote Galliano bij Dior. Schreef Menkes: “Ontwerpers, van nature artistieke en fragiele mensen, zien zichzelf nu behandeld als goederen, gekocht en weer van de hand gedaan volgens dat het de grote huizen pleziert. Het is geen toeval dat de hoge posities bij de modeconglomeraten recentelijk werden ingenomen door mensen die vroeger ijsjes verkochten (Robert Polet, CEO van Gucci, red.) , yoghurt (Jordi Constans van Louis Vuitton, red.), of andere makkelijke producten. Met een maatschappij die hongerig is naar luxe is kennis van distributie en marketing even belangrijk geworden als gevoel voor het product.”

In maart kwam de geruchtenmolen pas goed op gang, en in die hele wordt-ie-het-of-wordt-ie-het niet-sfeer van speculaties leek het er inderdaad op dat ontwerpers tot koopwaar waren gebombardeerd. Hedi Slimane gaat naar Dior, nee, hij gaat naar Yves Saint Laurent. Marc Jacobs gaat naar Dior, nee, die is te duur. Misschien wordt het Christopher Kane! Wie? Geen naam was te klein om getwitterd te worden, geen gerucht te groot om door te geven.

Uiteindelijk had het allemaal meer weg van een voetbaltransfer waarbij sterspelers hun eisen stellen. Nu de deal eindelijk rond is, is iedereen tevreden. “Het voelt goed”, zei Simons op zijn typische, spaarzame wijze. Dat het zo lang geduurd heeft eer de samenwerkingsovereenkomst rond was, sterkt ons alleen in de overtuiging dat hij goed heeft onderhandeld.

De eerste Diorcollectie die Raf Simons tekent is de haute couture in juli, meteen een uitdaging om ‘vous’ tegen te zeggen. De couture van Galliano was theatraal, betoverend en van een magnifieke poëzie. Hoe Simons met zijn uitgepuurde en minimalistische stijl dat gaat aanpakken, zal een verrassing zijn. Maar hij is er ongetwijfeld klaar voor. “Het is een uitdaging en een droom om naar een huis als Dior te gaan”, liet hij gisteren aan Suzy Menkes weten. “Dior staat voor absolute elegantie, ongelooflijke vrouwelijkheid en ultieme luxe.” Bernard Arnault van LVMH heeft al laten weten dat hij op Simons rekent om het huis te moderniseren, “om de iconische Diorstijl stevig in de eenentwintigste eeuw te zetten.”

Wie de twee laatste Jil Sandercollecties bekijkt, ziet al moderne versies van couture. Niet de boudoirvariant van Galliano, maar een high-powered carrière-uitvoering. Zwierige rokken met een simpel wit hemd, strakke jurkjes met een wijde mantel die contrasteert in volume; een zweem van de fifties, een grote techniciteit, en een stevige portie couture. Kijk en droom, Dior.

Raf Simons is altijd een verteller geweest, iemand die zijn collecties kon inkaderen, die zijn inspiratiebronnen perfect kon vertalen. Laat ze dan streetwise of couturegelinkt zijn. Een powerhouse als Dior, met 1,39 miljard dollar omzet en accessoires en parfums , moet voor hem een gigantische speeltuin zijn. Of een voetbalveld. Maar zeker geen supermarkt. Dat zou te banaal zijn.

Lene Kemps