VS-correspondent Michiel Vos: ‘De media in de VS zijn een stelletje ophitsers’

© Kevin Faingnaert

Michiel Vos (46) werkt als VS-correspondent voor de VRT. Hij is getrouwd met Alexandra Pelosi, documentairemaakster en dochter van Nancy Pelosi, fractieleider van de Democratische Partij in het Huis van Afgevaardigden. Samen met Ellen Swandiak schreef hij de gids 500 Hidden Secrets of New York (uit bij Luster).

Ik was voorbestemd om advocaat te worden, net als mijn vader. Toen ik bij een advocatenkantoor in Den Haag werkte miste ik de aansluiting met de wereld van de actualiteit die me zo fascineerde. Eind 1999 was ik er zo op uitgekeken dat ik op café plompverloren VS-correspondent Max Westerman aansprak en hem mijn diensten aanbood. Eerst stond hij er weigerachtig tegenover, door mijn gebrek aan tv-ervaring, maar uiteindelijk mocht ik toch als stagiair mee naar de VS om er de presidentsverkiezingen te volgen. Een jaar later zag ik op het International Documentary Filmfestival in Amsterdam een film over diezelfde verkiezingen en ontmoette ik de maakster, mijn latere vrouw Alexandra. Nog een jaar later verhuisde ik definitief.

Jezelf blijven? Het belang daarvan wordt zwaar overschat. Zonder je kern te verloochenen, kun je toch proberen jezelf heruit te vinden. In de VS word je daartoe verplicht. Ik stoor mij aan de mentaliteit van Amerikaanse ouders – zij laten zich altijd positief uit over hun kinderen – maar ik dwing mezelf daarin mee te gaan. En dus zeg ik dat een knutselwerkje dat mijn zoontje op school heeft gemaakt great is, ook al lijkt het nergens op. Het eeuwige optimisme en het bijna infantiele geloof in eigen kunnen van de Amerikanen is hondsvermoeiend, maar kan in deze harde en cynische wereld ook best verfrissend zijn.

Een zender als CNN loopt nu te zeuren, maar heeft het monster Trump zelf mee gecreu0026#xEB;erd

Amerika zal tot het einde van mijn leven een soort studieobject blijven. Om die reden kan ik als klankbord iets betekenen voor mijn vrouw als we samen aan een project werken. Ik help haar nu met een film over de Amerikaanse grondwet. Door mijn Europese achtergrond bekijk ik de zaken met iets meer afstand.

Je kunt je afvragen of we onze zonen een ideale jeugd bieden in New York. Voetballen in de achtertuin, zoals ik zelf als kind deed, is er niet bij. Gelukkig is er wel wat groen in de directe omgeving. Opgroeien in zo’n drukke stad is toch wel een beetje een survival. Ach, alles went. Al maak ik me als ouder weleens zorgen over de harde toon van het maatschappelijke debat, het wapenbezit en de totale afwijzing van de politiek in de VS.

Wil je het ware gelaat van New York zien, ga dan in de vroege ochtend naar de beurs. Het is een echte werkstad. Alleen professionele activiteiten zorgen er voor verbinding. In het centrum bevinden zich de hoofdkantoren van alle grote bedrijven. Overal om je heen zie je mensen in pak.

“Je bent de schoonzoon van een communistische hardliner uit San Francisco!” Dat verwijt krijg ik weleens van gefrustreerde twitteraars. Het klopt dat ik dankzij mijn schoonmoeder een inkijk krijg in de interne keuken van de Amerikaanse politiek en op plaatsen in het Capitool kom waar andere journalisten nooit raken, maar het gevaar dat ik daar misbruik van zou maken is onbestaande. Ik ben net extra voorzichtig en let er bijvoorbeeld op dat ik niet té positief over de Democraten praat. Het Europese publiek dat ik informeer heeft niets aan de inside information die ik al eens verneem, maar het levert me wél verhelderende inzichten op over het hoge protocolgehalte van de Amerikaanse politiek. In Washington draait het heel erg om the art of the deal. Het is mooi om zien hoe men achter de schermen coalities sluit: mensen van het andere kamp proberen te overtuigen, tellen of je genoeg stemmen haalt om een wet erdoor te krijgen.

De media in de VS zijn een stelletje ophitsers. Donald Trump was als presidentskandidaat te vergelijken met Russell Crowe die in Gladiator in twee minuten drie man het hoofd afhakt en dan uitroept: “Are you not entertained?” De media smulden ervan. Een zender als CNN loopt nu te zeuren, maar heeft dit monster zelf mee gecreëerd. Trump weigert het spel van Washington te spelen. Hij is de ultieme wraak van zijn kiezers op het systeem. Wat hem aantrekkelijk maakte was dat hij in eenvoudige taal met gewone mensen sprak, iets wat Hillary Clinton nooit deed. Een blanke, 60-jarige vrouw uit New Hampshire zonder universitair diploma die van de ene job in de andere sukkelt, zei tegen me: “De Democraten hebben het altijd over de ander, over migranten en minderbedeelden, over de rechten van holebi’s en transgenders. Wanneer gaat het eens over mij?”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content