Reclamemaker en auteur Paul Wauters: ‘Vijftiger zijn, is interessanter dan ik had verwacht’

Paul Wauters (52) is medeoprichter en creatief directeur van het reclamebureau Babel in Parijs en auteur van de geestige luisterverhalen van Het Geluidshuis. Het nieuwe audioboek De Rattenvanger ligt nu in de winkel.

Ik kan niet nee zeggen. Als iemand me belt voor een interessant project, laat ik me makkelijk verleiden – tijd of geen tijd. Ik ben altijd wat onrustig van aard geweest, blijf graag in beweging. In 2008 verhuisde ik naar Rome en een jaar later naar Parijs. Daar woon ik nu al wel acht jaar, maar om een gevoel van stilstand te vermijden, ben ik er al van job veranderd en twee keer van adres. Ik blijf graag een beetje toerist. Achter de schoonheid en de terrasjes schuilt hier wel een darwiniaanse strijd. Met president Macron is er een nieuwe, positieve dynamiek merkbaar. Het optimisme is terug van lang weggeweest.

Taalelegantie is een nobel streven. Italianen en Fransen koesteren hun taal. De discussie is voor hen minstens zo belangrijk als de beslissing die eruit voortvloeit. Wie zich het best kan uitdrukken, krijgt gelijk. In Italië had ik soms zin om te applaudisseren tijdens meetings, omdat iets zo mooi gezegd werd. Dat is tegelijk irritant, want daardoor duurt alles vijf keer te lang. Als ik de grens nader en de autoradio naar een Vlaamse zender overschakelt, mis ik die fierheid op de eigen taal soms.

Hoe minder ego, hoe meer uren je moet kloppen. Bij TBWA in Italië verving ik een creatief directeur die zich gedroeg als een verlicht despoot. Hij had een heel groot bureau met een terras en als medewerkers hem wilden spreken, moesten ze via zijn secretaresse een afspraak regelen. Ze werden bovendien minstens twee keer per week de huid vol gescholden, gewoon uit principe. Toen ik er arriveerde, stelde ik voor om een bureau te nemen in de open space. Geen goed idee, want ik heb veel harder voor het respect van de medewerkers moeten zwoegen dan mijn voorganger.

Twitteren kan mentale work-out zijn. Ik post zelden iets, omdat ik weinig behoefte voel om mijn gedachten te delen, maar in 140 karakters iets gevats zeggen, is een leuke oefening in dosering en originaliteit. Spits zijn vraagt inspanningen, je moet je fantasie onderhouden en met een hongerige blik naar de wereld blijven kijken. Ik ben geen grapjas en al zeker geen verhalenverteller in het dagelijkse leven. De waanzin van de luisterverhalen komt al schrijvende. Het ene woord brengt het andere mee.

Kinderen hebben een goed ontwikkeld gevoel voor humor. Ze begrijpen meer dan je denkt. Daarom gaan we met de luisterverhalen van Het Geluidshuis niet voor de makkelijke lach. We wilden bewust iets maken waar de papa’s en mama’s ook iets aan hebben en waar je bij de vijfde beluistering nog iets nieuws in kunt ontdekken. We beschouwen het ook een beetje als opvoeding in humor. In een wereld die zo snel evolueert, mogen we de moppen over schoonmoeders rustig laten uitsterven. Er zijn genoeg nieuwe bronnen voor comedy, zeker nu de politieke correctheid zo regeert. De respons op onze audioboeken is soms ontroerend. Zo kregen we het verhaal te horen van een meisje dat chemotherapie kreeg. Onderweg naar het ziekenhuis stond steevast een luisterspel van ons op, want dan was er toch ambiance in de auto.

Er is een gebrek aan schaarste. Er zijn méér afleveringen van Narcos dan we aankunnen en genoeg spelletjes om nooit iets anders te moeten doen. Met mijn vader ben ik één keer naar de bioscoop gegaan, voor Jaws, maar dat vergeet ik nooit meer. Door de overvloed van alles wordt het moeilijker om waarde te hechten aan dingen. Daarom vind ik het goed dat mensen telkens een jaar moeten wachten op een nieuw hoorspel. Als we de markt zouden overspoelen met spin-offs en boterhammendozen, zouden we meer geld verdienen, maar zou een deel van de magie verdwijnen.

Vijftiger zijn, is interessanter dan ik had verwacht. Vroeger ging ik ervan uit dat je op die leeftijd kon uitbollen en alles op een rijtje had. Als ik rondom mij kijk, zie ik vooral veel chaos. Ik ken maar weinig leeftijdsgenoten die al gearriveerd zijn, relaties gaan alle kanten op en niemand is klaar met het leven. In de reclamewereld ben je oud op je vijftigste, maar door het brede referentiekader dat je op die leeftijd hebt én mijn onverminderde nieuwsgierigheid, vind ik mezelf nu beter in mijn job dan ooit. Dat de rust en het comfort veraf zijn, neem ik erbij.