Première ‘Assepoester, het tamelijk ware verhaal’

Waar is de tijd dat Assepoester naar het bal trok in een koets gerecycleerd uit pompoen? Tegenwoordig doet ze dat in een gigantische Nilfisk stofzuiger (dank u sponsor), toch in de musicalversie van Stany Crets, meteen de laatste productie voor Musical van Vlaanderen dat voortaan Theater Publiek zal heten.

Waar is de tijd dat Assepoester naar het bal trok in een koets gerecycleerd uit pompoen? Tegenwoordig doet ze dat in een gigantische Nilfisk stofzuiger (dank u sponsor), toch in de musicalversie van Stany Crets, meteen de laatste productie voor Musical van Vlaanderen dat voortaan Theater Publiek zal heten. Een wat onwennig in de mond liggende naam voor een organisatie ‘die de musical én het repertoiretheater in Vlaanderen in al hun veelzijdigheid wil doen groeien en toegankelijk en relevant maken voor een zo groot en divers mogelijk publiek.’

Voilà, als dat geen subsidies oplevert, dan weet ik het ook niet meer. Overigens wil het zeer ware verhaal dat Stany Crets artistiek leider van Theater Publiek wordt. Maar terug naar de tamelijk ware Assepoester. ‘We zitten in een melig sprookje’, zegt Sébastien De Smet in de rol van cynische reporter die het verhaal van de jonge poetshulp-tegen-wil-en-dank uit de doeken doet. Nu, meligheid is wat Stany Crets tot elke prijs wou vermijden. Deze Assepoester valt dan ook te situeren in de categorie ‘ironische musical’ waarin Crets eerder al hoge ogen gooide met Spamalot en iets mindere mate The Producers. Maar dat waren adaptaties van bestaande musicals, terwijl het bij Assepoester om een heel eigen creatie gaat.

Een ambitieuze onderneming dus, waarbij het Crets niet aan ideeën ontbrak. Zo gaat hij terug naar de oerversie van het sprookje dat niet bedoeld was voor kinderen. Gruwel wordt niet geschuwd en het geheel baadt dankzij mooie, maar overwegend sombere decors in een gothic sfeer. Talloos zijn de verwijzingen naar films en andere musicals, Crets kent zijn klassiekers.

Prins met papfles Alleen rijst de vraag of de charme van het verhaal niet verzuipt in de ironie. Neem nu de prins of Meneer het Prinske zoals hij hier heet. Een rotverwend dreinend joch dat in een tamelijk smakeloze scène de papfles krijgt van zijn min, tante Snöz. Hoe kan Assepoester in hemelsnaam vallen voor zo’n luldebehanger? Vooral omdat zij, in de persoon van Charlotte Campion, wél een geloofwaardig personage is: kwetsbaar maar van langsom assertiever. Charlotte heeft niet alleen de juiste uitstraling, ze zingt ook goed, net als het kleine meisje trouwens dat Assepoester als kind vertolkt.

Wat ons bij een ander zwak punt brengt: de muziek van Ad Van Dyck. In zijn inleiding beloofde Geert Allaert een aantal ‘oorwurmen’, maar op ‘Wees goed’ na, de song van Assepoester en haar overleden mama, is deze musical arm aan goed in het oor liggende melodieën. De balscène, met gierende heavy metal, heeft nachtmerrieachtige allures. Dat de muziek live wordt gespeeld door een orkest, is natuurlijk een pluspunt.

Van een nachtmerrie gesproken, in vergelijking met Ann Van den Broecks ijselijke dominatrix Vicieuza lijken andere boze stiefmoeders uit film en musical wel Moeder Teresa. Maaike Cafmeyer en Fleur Brusselmans zien eruit als Sharon Stone lookalikes met een bad hair day en mogen naar hartelust schmieren en tieren als de vulgaire en oliedomme stiefzussen Depressiva en Tristessa, wat op de duur tamelijk op de zenuwen begint te werken. Het enige personage dat mij geregeld een glimlach wist te ontlokken, was de besnorde tante Schnöz van Daisy Thys. Een vertolking die herinneringen oproept aan Luk Wyns in bomma Backeljau-modus. Nog iets: een groot gedeelte van het ensemble bestaat uit studenten van de musicalafdeling van het Brussels Conservatorium. Fijn natuurlijk dat die jongelui op deze manier ervaring kunnen opdoen en ze dansen en zingen met veel overtuiging. Hopelijk krijgen ze ook nog kansen als ze afgestudeerd zijn en wél betaald moeten worden. Al bij al stuurde deze Assepoester mij met gemengde gevoelens de winteravond in: soms goed gevonden, soms vergezocht. Samen met al te zoeterig sentiment weerde Stany Crets helaas ook de romantiek uit het sprookje.

Linda Asselbergs

Nog tot 29/12 in de Stadsschouwburg Antwerpen. Van 2 tot 12/1 in Capitole Gent. Speellijst en tickets: www.musichall.be of 0900 69 900