Muzikant Henny Vrienten van Doe Maar: ‘Op het podium leef je meer dan ernaast’

Henny Vrienten (69) vormt samen met Boudewijn de Groot en George Kooymans (Golden Earring) Vreemde Kostgangers. Dit najaar tourt hij ook met zijn oude band Doe Maar.

Het leven kan paradoxaal en toch rechtvaardig zijn. Boudewijn de Groot was mijn eerste werkgever. Als producer bij Phonogram zag hij wel wat in de liedjes die ik schreef en later stapte ik in zijn begeleidingsband. Op een keer had ik een liedje over meisjeskamers. ‘Dáár ga je toch niet over zingen?’ was zijn commentaar. Vandaag is hij nog even kritisch, maar staan we met Vreemde Kostgangers als gelijke broers op het podium. George Kooymans, Boudewijn en ik gunnen elkaar het licht.

Het is alsof de dood ons op de hielen zit. Met Vreemde Kostgangers produceren we liedjes alsof het warme broodjes zijn. Weet je, na de split van Doe Maar in 1984 heb ik ongeveer 25 jaar lang in isolement filmmuziek gemaakt. Na de Doe Maar-gekte was die luwte fijn, maar nu heb ik even genoeg van die scores. Wéér zo’n film met binnenmarcherende Duitsers, waar marsmuziek onder moet? Nee, dank u. De zin om te spelen is weer groot. Op het podium leef je meer dan ernaast.

Het leven is op financieel vlak veel vriendelijker voor me geworden. Met geld waren we tijdens het eerste bestaan van Doe Maar niet bezig. Ik herinner me hoe Harry de Winter, die ons begeleidde tijdens tv-optredens, op een dag samen met onze manager opgewonden het repetitielokaal binnenstormde. ‘We zijn net bij Coca-Cola geweest en die willen een nieuw merk in de markt zetten. Je krijgt ieder een miljoen.’ Onze reactie: ‘Ben je gek, daar hebben wij geen zin in.’ Niemand van ons had door dat de platenmaatschappij vrachtwagens vol platen in het zwart verkocht in België. ‘Daar lusten ze jullie niet’, kregen we te horen. Stoned als we waren, slikten we dat. Sindsdien kies ik zorgvuldiger met wie ik omga.

Kritiek is goed voor je karakter. Als iedereen voor je buigt, laat je je dat te makkelijk welgevallen. Tegenwind is gezonder. Wat we met Doe Maar deden was ongezien: Nederlandstalige popmuziek op Latijns-Amerikaanse ritmes. De Nederlandse pers boorde ons de grond in: ‘Reggae op sinterklaasrijmpjes!’ We zongen zoals we met elkaar praatten. Ik voelde me niet miskend omdat de pers ons niet begreep, want ik geloofde in die liedjes.

Ambitie hoeft je familieleven niet in de weg te staan. Ik ken mensen die nooit het evenwicht hebben gevonden, omdat ze zo vervuld zijn van wat ze maken. Met het gezwollen kunstenaarschap heb ik niets. Ik voel me veeleer een ambachtsman. Ik sleutel overdag aan liedjes en vanaf vijf uur ben ik er voor mijn gezin. Toch noem ik mezelf ambitieus. Dat is geen negatief woord. De mensheid is wat ze is dankzij de drang om te perfectioneren.

Ik heb veel vertrouwen in de jeugd. Jongeren denken aan het milieu. Ze willen geen auto en weigeren vaak vlees te eten. Als ik buiten een houtvuurtje aansteek, wijzen mijn zonen me op de gevaren van fijnstof. Het grote kapitaal houdt de verandering nog tegen, maar het komt wel goed. In Duitsland laten grote steden geen dieselauto’s meer binnen: wie had dat ooit kunnen dromen?

Toen ik opgroeide, bestonden kinderen niet. Je was een aanhangsel van je ouders. Die zeiden je wat je moest doen. De kentering kwam er in de jaren vijftig en zestig. De gitaar was de sleutel naar een nieuwe tijd. De jeugd kreeg eindelijk een stem en pikte het niet langer. Vandaag richt elk tv-programma zich tot een publiek onder de dertig, en dat is prima zo.

Als er sleet op komt, kap ik ermee. Ik zag ooit Don McLean in Carré in Amsterdam. De hoge noten kon hij niet meer halen. Dat was zo ontluisterend. Dan denk ik: man, blijf toch thuis. Ken je de documentaire Buying the Band, die onlangs viraal ging? Die gaat over een rijke zakenman die drumt en Wild Romance koopt, de oud- begeleidingsband van Herman Brood. Die man boekt een wereldtournee en wil de band runnen zoals zijn zakenimperium, terwijl hij te maken krijgt met een stelletje zombies dat alleen maar wil zuipen. Die pathetische beelden doen mijn hart bloeden. Ik ben allergisch voor inhoudelijk verval. Je mag gerust oud worden, maar wat je doet, moet fokking goed zijn.