Binnenkort is beeldende kunstenaar Rinus Van de Velde te zien in Hopen op de goden op Canvas. Wij mochten een kijkje nemen in zijn atelier.
Binnenkort is beeldende kunstenaar Rinus Van de Velde te zien in Hopen op de goden op Canvas. Wij mochten een kijkje nemen in zijn atelier.
‘Alles gebeurt hier. Ik haal mijn inspiratie niet uit mijn omgeving en ben niet bezig met de actualiteit of de buitenwereld, ik werk op een vrij egoïstische, bijna wereldvreemde manier. Mijn atelier is een autonome plek, los van de wereld.
Als ik een kunstenaar onderzoek, ga ik op zoek naar foto’s van de studio omwille van de randinformatie die je zo krijgt. Je ontdekt hoe iemand werkt, hoe rommelig of clean het is, hoe het licht valt. Je ziet wie hij of zij is en karakter speelt toch een belangrijke rol. Je kunt alleen je eigen werk maken. Ik heb bijvoorbeeld het geduld om houtskoolwerken of decors te maken.
Er is geen groot onderscheid tussen mijn leven en werk. Ik woon hier ook, dus ik kom binnen, zet koffie en begin. Soms in stilte, soms met de radio aan, soms met een luisterboek. Hier gewoon zijn zonder iets te doen is ook belangrijk. Als ik ’s avonds ben weggeweest, kom ik erna nog even naar hier. Ik heb dat nodig. Als geruststelling. Het werk is er nog. Dat voorkomt dat ik ga twijfelen. Toen ik nog niet aan mijn atelier woonde, nam ik veel foto’s en bekeek ik ’s avonds wat ik de volgende dag zou gaan doen. Nu kom ik rustig even hier zitten.
Zeker nu er kinderen zijn, is het handig om thuis te werken. Sonny en Omar zijn anderhalf en stappen hier rond, maar we houden hen goed in het oog. Boven in ons huis hangt kunst, maar geen werken van mij. Dat zou wat narcistisch zijn, vind ik. Andermans werk inspireert me, dus omring ik me daarmee. Uiteraard zijn er sporen van mijn atelier in mijn huis. Zwarte lichtknopjes van mijn vuile vingers, bijvoorbeeld.
Je atelier stuurt je werk ook fysiek. De muur waarop ik teken is vier meter op vier, en dat bepaalt de afmetingen van mijn tekeningen. Mijn eerste atelier was in een klein appartement en ik maakte er kleine tekeningen. Ik mocht het daar niet te vuil maken, dus het werk dat ik nu maak – houtskool op doek, met een onderliggende plaasterlaag – maakte ik daar niet. Ook elk volgend atelier werd al snel te klein, zeker toen ik decors begon te bouwen. Je blijft zoeken naar de ideale plek. Hier heb ik ruimte, maar ik overweeg toch om de grond hiernaast te kopen en uit te breiden. Ik moet wel opletten dat ik niet groter ga werken, gewoon omdat mijn atelier het toelaat. Groter is niet per se beter.
Sommige werken verlaten mijn atelier nooit. Omdat ze mislukken of omdat ik lang twijfel, soms jaren. Andere dingen maak ik voor mezelf, zoals keramieken beeldjes. Dat is geen werk, het is een hobby, en een manier om eens iets totaal anders te doen. Ze zijn ook een ideaal verjaardagscadeau.
Mijn werk is pas af als ik het buiten mijn atelier zie. Na al die jaren kan ik daar nog van schrikken. Vuil, een verlengsnoer, een kast, er is hier veel ballast. Pas in een white cube kijk je puur en alleen naar het werk. Het ziet er altijd beter uit in de tentoonstellingsruimte en alle werken samenbrengen is de meest bevredigende stap in het proces.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
