Kunstenaar Ricardo Negro: ‘Ik hoop zelf ooit een galerie in de favela’s te openen’

Havaianas zet zijn roots in de verf en spreekt voortaan Braziliaanse kunstenaars aan. De eerste is Ricardo Negro (28) uit São Paulo. ‘Teenslippers zijn een laagdrempelige manier om mensen in contact te brengen met kunst.’

Je groeide op in Cantinho do Céu, een arme buitenwijk van São Paulo. Welke rol speelt kunst daar?

Alle musea en galeries liggen in het centrum van de stad – een hinderpaal voor mensen die dagelijks al uren pendelen voor hun werk of studies. Ik hoop zelf ooit een galerie in de favela’s te openen. Maar dat wil niet zeggen dat er geen creativiteit is. In veel bars kun je sarau bijwonen, bijeenkomsten waarop mensen poëzie voordragen, muziek maken of visuele kunst tonen. Er zijn in de favela’s dus nog Ricardo Negro’s, veel betere ook. Alleen worden ze in Brazilië nauwelijks gewaardeerd. Vandaar ook mijn artiestennaam: een knipoog naar zwarte kunstenaars – een blinde vlek in de kunstopleidingen – en naar de favela’s, waar de zwarte gemeenschap in de meerderheid is.

In je graffitikunst, murals en schilderijen zijn de bevolking en architectuur van de favela’s sterk aanwezig. Een kwestie van trots?

Ik wil vooral het gewone leven in de periferias tonen, zonder negativiteit. Ik had een aangename jeugd. Het leven is er niet gemakkelijk, maar mensen werken of studeren, ze gaan uit en ze zetten zich in voor hun buurt. Ik maak me druk over de infrastructuur, de armoede en de gezondheidszorg in de favela’s, maar ik wil ook een ander geluid laten horen. Waar komt verandering anders vandaan? Alvast niet van de overheid. Die heeft het te druk met de politieke onrust en de economische crisis. Om maar te zwijgen van de uitgaven en corruptie rond de Olympische Spelen en het WK voetbal.

Wat betekent dit project voor je?

Voor Brazilianen is Havaianas als Coca-Cola: iedereen draagt ze, van arm tot rijk. Jaren geleden al droomde ik er dus al van mijn werk op hun teenslippers te zien. Het is een laagdrempelige manier om mensen die anders nooit mijn werk zouden zien in contact te brengen met kunst, zeker in de favela’s.