Jean-Paul Mulders: The sky is the limit, Temptation Island en Pink Ambition: zijn dat de Westerse waarden waarvoor we ons schrap moeten zetten?’

Je hoort het wel vaker: we moeten onze westerse waarden verdedigen nu de barbaren staan te bonzen op de poorten. Ik kijk dan naar The sky is the limit, naar Temptation Island en naar Pink Ambition. Zijn dat de waarden waarvoor wij ons schrap moeten zetten: dat je glamour & glitter moet najagen, en wie je lief is, mag verraden ? Ik schaam mij weleens als ik dat zie, tegenover de barbaren die geloven in iets hogers.

The sky is the limit, Temptation Island en Pink Ambition: zijn dat de Westerse waarden waarvoor we ons schrap moeten zetten?

Wie vastbesloten lijkt de westerse waarden te verdedigen tegen schorremorrie allerhande is Donald Trump, goed op weg om de volgende president te worden van de Verenigde Staten. Ik zag hem op de televisie en vroeg mij af waar ik die woeste mimiek al eens eerder opgemerkt had. Ik dacht aan Sergio, ik dacht aan Jeff Hoeyberghs, maar opeens wist ik het zeker : bij Benito Mussolini. U moet eens naar YouTube surfen en ‘Mussolini speech Taranto’ intikken. Datzelfde bombast. Diezelfde kwaadaardig kwakende agressie. Het beperkt zich niet tot een uitspraak van il duce die geretweet werd.

Er was een tijd, toen mijn grootmoeder nog een meisje was, waarin de wereld geregeerd werd door toffe peren als Mussolini, Hitler, Mao en Stalin. Het is een van mijn vreemdere tijdverdrijven : kijken naar filmpjes van die rakkers, die ik het liefst in hun eigen ruimte zie rondscharrelen. Er zijn beelden van Hitler die gekke danspasjes maakt en van Stalin die meedeint op accordeonmuziek. Dat zijn de meest tragische filmpjes, waar de dictators bewijzen dat niets menselijks hen vreemd is – lievelingsgerechten, huisdieren en vieze goestingen.

Meer dan de krijsende hysterie van Hitler intrigeert mij de rustige vastheid van Stalin.

Bij hun publieke verschijningen zie je hoe zij de massa konden opzwepen, met argumenten waarvan wij nu weten dat zij kant noch wal raakten. Meer dan de krijsende hysterie van Hitler intrigeert mij de rustige vastheid van Stalin, die onder zijn snor altijd binnenpretjes leek te hebben. Je zou je kinderen paardje durven hebben laten rijden op de knie van die vriendelijke opa met pijp en werkmanskiel. Mussolini leek dan weer op een opgeblazen brulkikker. Je vraagt je af waarom het publiek niet onbedaarlijk in lachen uitbarstte wanneer het zo’n lul-de-behanger aan het werk zag. Maar dat deed dat publiek niet. Het brulde zich de longen uit het lijf en was bereid zich voor die griezel in de akeligste nachtmerries te storten. In ons schuilt blijkbaar een ondoofbaar verlangen geleid te worden door figuren die beweren alles met een paar simpele ingrepen te kunnen oplossen.

Elke periode krijgt de leiders die ze verdient, en het lijkt erop dat de wereld weer flink wat appetijt krijgt in narcisten met psychopathische trekken en/of vreemdsoortige schedelbedekking.

Naar zulke tijden lijken we weer te evolueren, met mannen – altijd van het mannelijk geslacht zijn die lieverds – als Poetin, Assad, Kim Jong-Un en straks, wie weet, ook Donald Trump. Elke periode krijgt de leiders die ze verdient, en het lijkt erop dat de wereld weer flink wat appetijt krijgt in narcisten met psychopathische trekken en/of vreemdsoortige schedelbedekking.

The hairstyle of a thousand enigmas , noemden ze de haardracht van Trump op een Amerikaanse website. Er werd een kapper bijgeroepen die over die bizarre snit zijn licht moest laten schijnen. Het ging over haartransplantaties. Het ging over toupetjes en over cowlicks , wat een leuker woord is voor ons toch al niet onaardige ‘weerborstel’. De kapper opperde al die hypotheses om ze vervolgens zelf weer resoluut van tafel te vegen. “Donald Trump heeft gewoon een hopeloos achterhaalde coupe”, was zijn wat povere conclusie.

Meer dan de dingen die hij zegt, is het wellicht zijn haartooi die hem nog uit het Witte Huis weghoudt.

Daarop volgde een verdienstelijke poging om de presidentskandidaat, met behulp van Photoshop, de haardos toe te meten van Ronald Reagan, van JFK en zelfs van Abraham Lincoln. Het was een hele verbetering. Toch hoop ik dat Trump te koppig zal zijn om een make-over te overwegen. Meer dan de dingen die hij zegt, is het wellicht zijn haartooi die hem nog uit het Witte Huis weghoudt : suikerspin met de kleur van een piepkuikentje, genesteld bovenop een stel hersens dat door Poetin briljant genoemd werd.

Les loups ne se mangent pas entre eux . Ook Hitler en Stalin gaven aanvankelijk blijk van wederzijdse bewondering.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content