Holebi’s en het jodendom: ‘We zwijgen het onderwerp nog te vaak dood’

Met de regenboogvlag de synagoge binnenwandelen, het zal volgens David Weis (32) allicht nog niet voor meteen zijn: ‘Sommige joodse holebi’s worden nog steeds verplicht om uit de gemeenschap te treden.’

Religie wordt niet zelden als dooddoener aangewezen voor een vrije seksualiteitsbeleving. Ook het jodendom wordt in die discussie vaak met de vinger gewezen. Maar is het écht zo moeilijk om binnen de joodse gemeenschap andersgeaard te zijn? ‘Dat hangt ervan af’, nuanceert David Weis (32) meteen. David is zelf joods en homo, maar ondervond nooit noemenswaardige tegenkanting na zijn coming out.

Ik kom uit een zeer liberaal joods gezin en zag al op jonge leeftijd een rabbijn samenleven met een andere man.

Het clichébeeld dat alle joden het moeilijk zouden hebben met homoseksualiteit, ontkracht David dus meteen. ‘Ik kom uit een zeer liberaal joods gezin en zag al op jonge leeftijd een rabbijn samenleven met een andere man. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik mijn geaardheid gemakkelijker kon accepteren. Ik denk niet dat mijn homoseksualiteit me meer slapeloze nachten heeft bezorgd dan andere jongens die door hetzelfde gaan.’

Homoseksualiteit doodgezwegen

Maar hoewel liberale joden in Amerika al in de jaren 1970 op de barricaden stonden voor holebirechten, ligt de situatie nog steeds iets gevoeliger binnen conservatieve gemeenschappen. ‘Daar is homoseksualiteit wel nog een probleem’, legt David uit, ‘Het bestaan ervan wordt simpelweg doodgezwegen.’

Om dat pijnpunt te illustreren, haalt David een televisiefragment aan uit het één-programma ‘De afspraak’. Daarin ontkent rabbijn Aaron Malinski stellig dat er homo’s zouden bestaan binnen de joodse gemeenschap. David reageert verbouwereerd: ‘Zoiets zeggen zou in andere landen niet mogelijk zijn. Dat het hier wel nog kan, betekent dat we nog veel werk te verrichten hebben. Het is die houding tegenover homo’s die ervoor zorgt dat sommigen onder hen nog steeds verplicht worden om uit de gemeenschap te treden.’

Voor sommige joodse homo’s is het verlaten van de gemeenschap de enige oplossing.

Om situaties als deze in de toekomst te vermijden en homoseksualiteit uit de taboesfeer te sleuren, richtte David BaLaGan op, een pragmatische praatgroep waar de combinatie tussen geaardheid en het jodendom besproken wordt: ‘Ik merkte dat daar nood aan was en het aantal leden groeit snel. Het zijn ook niet enkel joden of holebi’s die zich rond de tafel zetten. Iedereen is hier meer dan welkom.’

Discussies als deze zijn ook in België meer dan nodig. Ook hier situeert er zich een tweedeling tussen de joodse gemeenschap in Antwerpen en die in Brussel. ‘In Antwerpen zijn de mensen ontzettend conservatief. In Brussel kan je daarentegen op een veel progressievere achterban rekenen’, verduidelijkt David, ‘Heel wat joden die ook holebi zijn, trekken naar Brussel omdat hun geaardheid daar gemakkelijker getolereerd wordt.’

Mannenliefde taboe

Het is vooral mannenliefde die het hard te verduren krijgt binnen de joodse gemeenschap. Die visie onderbouwen tegenhangers met een passage uit de Thora waarin staat ‘dat een man niet slaapt met een man zoals hij dat met een vrouw zou doen’. ‘Maar zoals dat gaat met religie kan je die zin op heel wat verschillende manieren interpreteren’, zegt David.

Als je kinderen wil grootbrengen die later ook in de joodse gemeenschap blijven, zorg er dan eerst eens voor dat ze zonder schroom zichzelf kunnen zijn.

David eindigt zijn betoog met een scherpe boodschap: ‘Het is belangrijk dat alle joodse families open durven praten over geaardheid. Als ze dat niet doen, blijft het onderwerp iets dat zich in de privésfeer afspeelt en zien kinderen ook nooit een coming out binnen de gemeenschap. Het zorgt er na een tijdje voor dat heel wat joden zich niet omarmd voelen in dat deel van hun identiteit.’

Volgens David moet de focus in de discussie rond homoseksualiteit ook dringend verlegd worden. ‘Het gaat altijd maar over het krijgen van kinderen’, klinkt het, ‘Maar als je kinderen wil grootbrengen die later ook in de gemeenschap blijven, dan moet je er eerst eens voor zorgen dat ze zonder schroom zichzelf kunnen zijn.’