Echte venten

Vorige week is Gemengd Dubbel met een foute tekst verschenen. Hier leest u de correctie versie.

Vorige week is Gemengd Dubbel in Weekend Knack met een foute tekst verschenen. Hier leest u de correctie versie.

Linda Asselbergs.

Ja, ook voor mij was het even schrikken, Koen. Maar bon, laat ik maar niet verder rond de pot draaien: eigenlijk ben ik een vent. Een échte, althans naar de normen van het M!LF, het door die hard feministen gewantrouwde en verguisde Male Liberation Front van Jan Van Looveren en Philippe Geubels. Want kijk, wat zijn hun voorwaarden? Met een Antwaaarps accent klappen. Pff, zuktambrasofwa? Bovendien heb ik ontegensprekelijk een steviger carrure dan die Geubels, een manspersoon dat bij mij spontaan associaties met asperges op Vlaamse wijze oproept, maar dan zonder peterselie en grappiger. En waar zijn die gasten tegen? Tegen Crocs, potpourri, wierookstokjes, de geur van zeebries die uit het stopcontact komt, knuffelrockcd’s, Melody Zen, soepstengels, radijzen in dipsaus en andere charcuterie met streken. Allemaal dingen waar ook ik een diepgewortelde aversie tegen heb. Huilen doe ik vooral als er een stofje onder mijn contactlens zit en als iemand mij vraagt hoe ik mij voel, is ‘gewoon’ meestal het eerste woord dat mij te binnen schiet.

En dan heb ik het nog niet over de y-factor, de mannelijkheidstest die in elke M!LF-uitzending de kerels van de watjes moet scheiden. Een kip pakken? Daar draai ik mijn hand niet voor om en niet alleen bij het vriesvak van de supermarkt. Een kwaaie hond afhouden? Dan ben je beter af met een fiets dan met een man, al dan niet in apachepak, weet ik uit ervaring. Parkeren met een graafmachine? Met een Leopardtank als het moet. Ik kan in elk geval beter parkeren dan autorijden.

Groeit er echt haar op mijn borst? Huist er diep in mij een dubbelgespierde Daniella Somers? Ba nee, Koen, ik ben aan het zeveren. Maar eerlijk gezegd, ik moet daar hard om lachen, gasten die cocktailsaus in een betonmolen maken en een krop sla met een hogedrukreiniger te lijf gaan. Anderzijds zie ik er echt geen graten in om mijn geliefde voor z’n verjaardag het stel glazen Nespressokopjes te kopen waarvan hij hoopt dat ze zijn George Clooneyfactor zullen verhogen. Op voorwaarde dat hij ze zelf afwast welteverstaan.


Koen Fillet.
Blond en brede schouders, lederen vest op de juiste plekken afgesleten, een man die beseft dat hij een vént is en die weet dat er naar hem wordt gekeken. Er zit een scheur in zijn jeans. Ik zie een stukje getatoeÔerde kuit. Tribal. Maar hij loopt wel gewoon achter een winkelkarretje door de Colruyt. Net als ik. Op de parking heb ik tussen de Opels en de Fordjes een Landrover Defender zien staan, met achterin een rottweiler. De zijne, denk ik. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid.

We kruisen elkaar ter hoogte van de kristalsuiker. Hij heeft Jupiler in zijn kar, Coca-Cola Zero, hondenbrokken, diepvriespizza, scheerschuim en seizoen zes van de Sopranos. En hij heeft een ringetje door zijn wenkbrauw. Dat doet me twijfelen: misschien toch niet die Defender, maar die getunede Opel Astra. Ik verlies hem uit het oog als ik de groenteafdeling inrijd. Hij slaat die over. Echte venten eten geen sla. Ik wel. En worteltjes, tomaten en witlof. Zo staat het op mijn boodschappenlijstje. Ik moet ook nog een verjaardagscadeautje vinden voor een dertienjarig jongetje en ik moet even terug naar het rayon zeep en aanverwanten zie ik, want ik ben tandpasta vergeten.

Daar zie ik hem weer. Gsm aan het oor. De gang is leeg, alleen hij en ik. “Is het een blauw doosje?” hoor ik hem vragen. Hij merkt mij nu ook op. Betrapt bij het uitkiezen van maandverband. Hij draait en keert het doosje in zijn ventenhanden. Het liefst van al was hij helemaal alleen in de Colruyt geweest. “Luchtdoorlatend, staat er op”, fluistert hij. Ik hoor hem sterven. Hij draait zijn rug naar me toe. Ik moet mijn best doen om het gesprek te volgen. “Dat weet ik niet, schatteke. Is dat niet allemaal hetzelfde?” Ik zoek mijn tandpasta en neem daar rustig mijn tijd voor. “Nee, zoeteke, echt niet. De Always is op, denk ik.” Ik vraag me af hoelang mijn zoektocht naar tandpasta geloofwaardig blijft. “Carefree is er nog wel.””

Het wordt Carefree. Hij zet het blauwe doosje terug en kiest het economy pack, telegeleid door zijn vriendin thuis. Wat zij zegt hoor ik niet, maar ik zie wel het resultaat van haar woorden: hij neemt ook nog een busje Veet uit het rek.
Terwijl de juffrouw aan de kassa het maandverband en de Veet aanrekent, verdiept hij zich in de tekst op de rug van de Sopranos. En op de parking loopt hij recht op de Opel Astra af.