De Amsterdamse Noor Spanjer (34) is hoofdredacteur van het online vrouwenmagazine Broadly Nederland. Aan vrienden en familie vroeg ze, als geschenk voor haar 31ste verjaardag, jongens om mee af te spreken. Het boek Dertig dates cadeau – Een zoektocht naar moderne liefde in een single bestaan gaat over dat experiment.
Mijn familie is een lappendeken. Het gezin waar ik uit kom, hangt aan elkaar van de stiefouders, halfbroertjes en kwartnichtjes. Ik weet nog goed hoe ik als kind heel spontaan mijn gezinssituatie uitlegde aan vreemden op de trein : dat mijn moeder drie kinderen heeft, van drie verschillende mannen, dat haar eerste man nog altijd in hetzelfde huis leefde, dat mijn vader een vriendin had met wie hij verloofd was, maar toch nooit zou trouwen en zelfs niet samenwoonde… Op een of andere manier was ik daar trots op. Ik wist wel dat die gezinssituatie uitzonderlijk was, maar ervaarde het niet als negatief. Ook al konden mijn ouders elkaar net na de scheiding even niet luchten, ze wilden het beste voor hun dochter. Mijn vader vond het heel evident dat hij de helft van de tijd voor mij zorgde. Zelfs al was het niet altijd harmonieus, ze hebben allerminst gefaald. ‘Een gelukt mislukt gezin’, noemen we het. Ik ben blij dat we er die invulling aan hebben kunnen geven.Wellicht schrijf ik daarom ook zo graag over menselijke relaties, zeker als ze ietwat onconventioneel zijn.
Dat je niet in de ware liefde gelooft, maakt je nog geen cynicus. Ik heb het nooit als vanzelfsprekend beschouwd dat je iemand leert kennen op je twintigste en daar heel je leven bij blijft. Toch zie ik mezelf als een romanticus ; ik kan me heel erg in een liefdesrelatie verliezen. Als je je niets aantrekt van het verwachtingspatroon – het ideaal van één exclusieve liefde – is je keuze om met iemand te zijn heel zuiver. ‘De ware’ is voor mij een relatief begrip. Zoals De Dijk zingt : “Zolang als het duurt, ben ik voor altijd van jou.” Als ik in een relatie zit, is dat zonder enige reserve, maar de realiteit is dat je nooit zekerheid hebt over de tijd dat het duurt.
Singles worden in onze samenleving gediscrimineerd. Uiteraard is het fijn dat je elkaar liefde gunt, maar het wordt een ander verhaal als men jou het idee opdringt dat je pas compleet bent als je een partner hebt gevonden. Als single krijg je het gevoel dat je in een soort wachtzaal zit waar je snel uit moet, en dat er iets vies aan je kleeft. Let er maar eens op hoe singles in het medialandschap worden voorgesteld. Vrouwelijke singles met wie het goed afloopt, zijn nauwelijks te spotten in film en op tv.
Zolang vrouwen structureel minder verdienen dan mannen, is de strijd niet gestreden. Ook het vaderschapsverlof is een belangrijk punt op de feministische agenda van 2017. Die ongelijkheid in lonen en het idee dat mannen minder verantwoordelijkheid zouden moeten nemen voor hun kind, zijn praktische kwesties die veel impact hebben op kleine én op grote schaal. Het zou kunnen dat de evolutie naar meer gelijkheid mannen in de war heeft gebracht, maar het lijkt me een goede zaak dat ze zich bewuster worden van hun positie.
Openheid is een levenswijze voor mij. Ik kan niet anders dan eerlijk zijn. De verhalen die ik schrijf, hebben altijd een persoonlijke invalshoek. Dat maakt ze herkenbaar. Toch wil ik na het boek Dertig dates cadeau iets verder van mijn eigen belevingswereld wegblijven. Me niet meer zo blootgeven. Enkele verhalen uit het verleden prikkelen me nu. Mijn geboortehuis, waar ik nog altijd woon, was ooit een joods bejaardentehuis. Het kriebelt om daar meer over te weten te komen. Dan is er nog mijn grootmoeder, die ik niet heb gekend. Ze was passagier in een van de eerste vliegtuigen die gekaapt werden door Palestijnen. Dat wil ik graag uitspitten.
Een mediastilte lijkt me heel gezond. Soms wil ik uit de bubbel van de media weg. Niet meer de hele dag online zijn en al die prikkels van titels en berichten binnenkrijgen. Ik weet wel dat ik als journalist een van de leukste jobs ter wereld heb, maar soms ben ik jaloers op vriendinnen die psychiater of voltijds moeder zijn. Wat al helpt, is mijn telefoon afzetten als ik niet op kantoor ben. In Frankrijk besliste de politiek onlangs over een verbod op het checken van je mail na de werkuren. Dat lijkt me niet alleen heerlijk, maar gezien de vele burn-outs ook noodzakelijk.
Tekst Peter Van Dyck & Foto Debby Termonia
Als single krijg je het gevoel dat je in een soort wachtzaal zit waar je snel uit moet
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
