Puffy gezichten, opgeblazen discussies

Ik bekijk de foto’s van sterren en ben opgelucht als ik cellulitis zie.

Tijdens een tournee in maart voor haar nieuwe tv-serie Missing kreeg de wondermooie actrice Ashley Judd een regen van kritiek over haar heen. Niet zozeer over haar acteerprestaties of het scenario van de nieuwe serie, maar over het feit dat haar gezicht gezwollen was. Foto’s van Ashley in 2006 en nu werden naast elkaar gezet. Beelden van toen ze 37 en 43 was, werden vergeleken. De commentaren verschilden maar de conclusie was altijd dezelfde: ze had ‘iets’ laten doen, en dat was slecht.

Eigenlijk wilde Ashley zwijgen, hoogstens wat tegensputteren. Ze had medicijnen genomen tegen een sinusontsteking, ze had een grieperig gevoel en ze zag er niet op haar best uit. Maar ze sloeg terug met een uitgebreid essay op de Daily Beast-site van journaliste/uitgeefster Tina Brown en de reacties waren overweldigend. “Normaal gezien zou ik niet gereageerd hebben”, schrijft ze. “Sinds ik achttien jaar geleden actrice werd, ben ik geëvolueerd: van alles lezen wat over mij geschreven wordt, naar niets lezen. Of het nu goed of slecht is, het zijn allemaal meningen van anderen en ik wil voor mijn zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde niet afhankelijk zijn van derden.” Wat was er dan deze keer zo anders? “Deze conversatie was zo klein, zo gemeen, zo vrouwonvriendelijk en zo typisch voor wat meisjes en vrouwen elke dag meemaken in deze cultuur. Ik had er genoeg van.”

In een heldere opsomming zet ze uiteen hoe de media op datzelfde licht opgeblazen gezicht hebben gereageerd. “Eén: ik zeg dat ik ziek ben, maar de journalisten weten beter. Ik heb iets laten doen, en ze sommen alvast op wat dat zou kunnen zijn. Twee: ik zie er ondanks mijn opgeblazen gezicht voor mijn leeftijd (43) nog goed uit. Dus ik heb zeker iets laten doen. Plastisch chirurgen die ik nooit heb ontmoet, komen vertellen wat. Drie: ik zie er veel slechter uit dan zeven jaar geleden. Dat komt omdat ik iets heb laten doen. Ik heb mijn natuurlijke schoonheid die fans zo appreciëren, verknoeid.” En zo gaat het maar door. Op een bijna neutrale manier verzamelt Ashley alle dubbelzinnige kritiek die actrices (en in het verlengde daarvan elke vrouw) te horen krijgen, van mannen, maar veel vaker van andere vrouwen: “Je bent te dik, je bent te mager, je ziet er niet goed uit, je ziet er te goed uit.” Je wint nooit.

Ashley kreeg hierop een warme stroom van steun en goedkeuring, en massa’s vrouwen delen nu op internet hun puffy face-moment. Tieneridool Miley Cyrus twitterde dat elke vrouw het essay van Judd zou moeten lezen. Zelf wordt ze momenteel ‘beschuldigd’ van anorexia omdat ze enkele kilo’s is afgevallen, en dat door critici die maanden geleden fijntjes opmerkten dat ze haar tienervet zo moeilijk kwijt raakte.

Al is de kritiek hier veel minder giftig, ik sta niet boven wat Amerikanen celebrity body snarking noemen. Ik bekijk de foto’s van sterren en ben opgelucht als ik cellulitis zie. Ik bestudeer het gezicht van Nicole Kidman en vraag me af wat ze heeft laten doen: fillers, lifting, peeling, therapeutische bijensteken…? We verwachten van vrouwelijke sterren dat ze eeuwig jong blijven en dan verwijten we hen dat ze proberen om er niet oud uit te zien.

Ashley Judd zet zich in voor de Aidsbestrijding, reist naar Congo voor humanitaire missies en schrijft passionele artikels tegen vrouwenmishandeling. En ze is een actrice die er de ene dag beter uitziet dan de andere. Maar ze blijft een mooie vrouw.

Lene Kemps