Gelukkige verjaardag, Taylor Swift

Een brief met gouden raad aan het meisje met het gouden haar.

Gelukkige verjaardag Taylor Swift,

Op deze speciale dag neem ik graag even de tijd om jou een brief te schrijven. Ik weet dat hij allicht meer bereik zou hebben als hij in het Engels was, maar ik ben opgegroeid met de Nederlandse taal en verlaat niet graag mijn comfortzone. Jij ook niet, trouwens.

Je verrijkt ons muzieklandschap nu al vier jaar met songs over jongens, gepest worden op school, jongens, paarden, zonsondergangen, jongens, pickup trucks, jongens en, nou ja, jongens. Je schrijft liedjes over hoe moeilijk het is op de middelbare school, hoe jaloers je bent op de cheerleaders en hoe de populaire bende geen oog voor je heeft. Je hangt wat tegen lockers, je zit eenzaam op de bleachers, je drentelt door de hallway, hey hey hey.

Nee, jouw lyrics zijn niet echt je dat en vooral heel erg veel She’s All That – minus de Fatboy Slim choreografie. Waarom blijf je het jezelf zo gemakkelijk maken? Waarom hou je vast aan clichés, aan alledagsanekdotes die niet eens de jouwe zijn?

Voor je 23e wens ik je de moed om jouw verhaal te vertellen, niet dat van iedereen anders. Hoewel je doelpubliek misschien bestaat uit scholieren zat jij toen je Fifteen was de ene platenmaatschappij na de andere af te hollen in het kielzog van je moeder. Je werd van thuisuit geschoold door een bijzonder strenge christelijke gemeenschap,dus de ‘gewone’ middelbare school was jou eigenlijk vreemd.

Nee, jij was niet de nerd die songteksten op haar kaften kriebelde, je werd niet buitengesloten tijdens de lunchpauze omdat je luidop zat te neurieën en de enige bleachers die jij al van dichtbij hebt gezien werden op je haren gesmeerd.

En daar is helemaal niets mis mee. Waarom lijk je je te schamen voor het feit dat jouw welgestelde vader en vriendelijke moeder zich altijd hebben ingezet voor jouw carrière? Het tijdperk dat enkel drankverslaafden en charlatans zich rechtmatig eigenaars mochten noemen van artistiek succes is al lang voorbij. Je bent een jong meisje met een aangename stem dat hard gewerkt heeft om haar droom te realiseren. Mag een popsong dan niet inspirerend zijn in plaats van herkenbaar?

Voor het komende jaar wens ik je dan ook portie zelfvertrouwen; zodat je interne geluk ook eens van jezelf kan afhangen in plaats van van jongens. De gore details die jij over je ex-liefjes de wereld in smijt, de kattige opmerkingen die je terloops in rodelopergesprekken laat vallen en de manier waarop je succes hebt vergaard door ieder gebroken hart als een geldbeluste zwarte weduwe van je af te schrijven getuigt van niet bijster veel eigen- en naastenliefde. Het feit dat een van de meest invloedrijke artiesten van vandaag eveneens het uithangbord is van iedere gedumpte vrouw die al grienend boven een pot Ben & Jerry’s zit te jammeren dat alle mannen klootzakken zijn is op zijn minst getypt verontrustend.

Bovendien is de manier waarop jij omgaat met je seksegenoten ook niet altijd even fraai. Het vrouwelijke ras bestaat uit meer dan maneaters en meisjes die laatst gekozen worden voor de gymles. Laat ons overigens niet hypocriet doen; je mag je naam dan wel delen met een Suzuki, zelf heb je meer kilometers op de teller dan de gemiddelde gezinswagen. Voor iemand die haar carrière heeft opgebouwd rond treuren en slutshamen jaag je zelf je vriendjes er aan een sneltempo door.

Je moet stoppen met je in iedere situatie te beroepen op het Madonna-Hoer complex, met medelijden op te wekken, de onschuld zelve te spelen en makkelijke sympathie te zoeken bij elke puber die zich geïntimideerd voelt door de head-cheerleader. Laat ons eerlijk zijn; als jij zelf naar het middelbaar was gegaan wàs je allicht die head-cheerleader. Je bent een standaard-mooi, slank; populair, getalenteerd verwend nest uit de upper middle class; en dat zijn nu eenmaal de kaarten die jou gedeeld zijn in het leven.

Speel het spel dus fair, Taylor, en wie weet -dat wens ik je oprecht toe – hou je er dit jaar zelfs wat vriendinnen aan over. (KS)