“Dit is het ding: de naam van deze Calvin Klein-campagne is ‘Steel’. Steel! Als Calvin Klein die campagne zou gemaakt hebben over mij, zouden ze het ‘Couch’ hebben moeten noemen. Het idee alleen al dat ik mezelf zou vergelijken met een ongelofelijk knappe man als Djimon Hounsou is geschift. Hij ziet eruit als een etalagepop die net tot leven is gekomen. Ik zie eruit als die man die Chinees heeft besteld. Er is geen vergelijking mogelijk. Het besef dat ik op geen enkele mogelijke manier op hem kon lijken, was erg bevrijdend. Ik kon Djimon Hounsou niet zijn, dus ik probeerde gewoon mezelf te zijn.”
“Voor homoseksuele mannen representeren Calvin Klein-modellen – vooral wanneer je opgroeit – twee dingen: hoe je er wilt uitzien en met wie je wilt daten. Wat het eerste betreft: ik ben nooit iemand tegengekomen die eruitzag als ik: een lichtjes gekleurde Aziatische man met beperkte spierontwikkeling. En over dat tweede: ik wou een van die knappe mannen (en nam aan dat iedereen dat wou) maar leek zelf niet op hen, dus ik dacht altijd dat niemand mij zou willen.”
“Mijn perceptie van mannelijke ondergoedmodellen is dat het mannen zijn die er toevallig erg goed uitzien zonder kleren aan. Dat ben ik niet. Ik heb altijd al body issues gehad, wat mijn gewicht ook was. Ik zal nooit vergeten hoe mijn moeder toen ik acht jaar oud was voor een spiegel mijn T-shirt omhoog deed en mij zo op mijn buik sloeg dat hij begon te schudden. Dat was het moment dat ik me bewust begon te worden van mijn buikje.”
“Ik was een laatbloeier. Ik raakte pas in de puberteit aan het einde van mijn middelbareschoolcarrière. Daardoor zie ik mezelf nog steeds als een mager, prepurerend kind wanneer ik in de spiegel kijk, hoeveel spieren of gezichtsbeharing ik ook kweek. Dat is waarom ik mijzelf niet aangesproken voel bij deze reclames. Ik zie niemand die eruit ziet als ik. Ik zie een voorbeeld van hoe mannen verondersteld worden eruit te zien.”
“Ik zie mezelf absoluut niet in advertenties, of het nu gaat over ondergoed of over iets anders. De Calvin Klein-reclames zijn bedoeld om een esthetische boodschap over te brengen in plaats van simpelweg een onderbroek te tonen, dus in dat opzicht zijn ze succesvol. Het enige slechte eraan is dat ze mannen onrealistische verwachtingen geven over hoe hun lichamen eruit zouden moeten zien. Ik zeg niet dat ik niet eens naar de fitness wil gaan, maar wat deze advertenties verkopen is onhaalbaar.
Volgens mij moeten we allemaal empowered worden en het vertrouwen vinden om ons comfortabel te voelen in ons eigen vel, hoe groot, klein of imperfect we ook zijn.”
“Bijna elk mannelijk ondergoedmodel ziet eruit alsof hij is gebeeldhouwd door een kunstenaar die de perfecte man wou scheppen. Het grappige is dat ik, als ik zo’n foto’s bekijk, ik het ondergoed niet eens opmerk.
Wil je je onzeker voelen over je lichaam? Vergelijk het dan met dat van een onderbroekenmodel! Of met dat van eender wie. Je moet je lichaam appreciëren zoals het is. Dat is niet gemakkelijk, maar wel noodzakelijk. Ik ben er nog niet, maar ik leer bij.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier