Gespot: We zijn nog niet af van Normcore

O ironie, de modewereld heeft een antwoord klaar op de anti fashion Normcore trend. In 2015 blijven we saaiheid en uniformiteit omarmen, maar deze keer hullen we ons in de luxeversie. En die kost heel wat meer dan de Normcore outfits die we bijeen shopten bij C&A of uit de kast van onze vader visten.

O ironie, de modewereld heeft een antwoord klaar op de anti fashion Normcore trend. In 2015 blijven we saaiheid en uniformiteit omarmen, maar deze keer hullen we ons in de luxeversie. En die kost heel wat meer dan de Normcore outfits die we bijeen shopten bij C&A of uit de kast van onze vader visten.

Normcore, de combinatie van ‘normal’ en ‘hardcore’, is een concept dat niet in 1-2-3 kan worden gevat. Laten we beginnen bij het begin om verwarring te vermijden. De term werd gelanceerd door trendbureau K-Hole op 19 oktober 2013. In hun trendrapport ‘Youth Mode: a Report on Freedom’ werd Normcore omschreven als nieuwe trend onder de jeugd. Zo zagen ze Normcore als een manier van zijn. Het bureau beschreef Normcore als ‘elke trend die op je pad komt nastreven alsof je een fanatiekeling bent’ en op die manier volledig vrij zijn. De ene dag kan je je aansluiten bij fashionista’s en de volgende dag verschijnen in een hipsterlook of als gothic.

Meer nog dan een modeverschijnsel, zag K-Hole het als een persoonlijkheidstrek. Zo kan je de WK-gekte bij mensen die voordien volstrekt niet van voetbal hielden ook zien als een uiting van Normcore. Als we de Normcorejongeling moeten vergelijken met een dier zou hij of zij een kameleon zijn die zich aanpast aan iedere situatie en trend. Het gaat volgens K-Hole om heterogeniteit en empathie in plaats van individualisme.

Hineininterpretierung

Als bovenstaande definitie van Normcore volledig buitenaards voor u klinkt, is dat allemaal de schuld van – laten we even met de vinger wijzen – Fiona Duncan, journaliste bij New York Magazine. Zij interpreteerde de term verkeerd en schreef er een artikel over dat al snel werd opgepikt door modemagazines wereldwijd. Dankzij Fiona begrijpen wij Normcore als de modetrend die aanmoedigt tot eenheidsworst en het kopiëren van de dagdagelijkse look van Barack Obama of Jerry Seinfeld.

Van aanpassen was geen sprake meer: iedereen die Normcore wilde zijn, moest saaie, foute outfits bijeensprokkelen en er iedere dag hetzelfde bijlopen. Bon, iets geheel anders dan wat K-Hole bedoelde dus. Hoewel ook hier geen sprake is van individualiteit, kiezen de Normcorejongeren er volgens Fiona voor om zich zo basic mogelijk te kleden en op die manier op te gaan in de massa in plaats van zich telkens aan te passen aan een nieuwe trend. Bedankt, Fiona.

Toeval wil dat K-Hole deze trend ook gespot had, maar onderbracht onder de noemer Acting Basic. Toegegeven, dat bekt iets minder vlot en ook op hashtaggebied ziet #Normcore er sexier uit dan #ActingBasic. Aangezien de term de lading niet dekt, gingen mensen op zoek naar gepaste synoniemen. Enkele termen die geopperd werden als alternatief: lowlux, anti-stijl, basismode, anti-cool en anti-mode. Allemaal uiterst geschikt, maar opnieuw niet zo vlot in hashtagvorm. Normcore bleef dus foutief opduiken en eens het kind een naam heeft, kan die niet zo gemakkelijk worden veranderd.

Hoe kleden we ons Normcore?

De ‘stijliconen’ van de Normcorebeweging kleden zich uiteraard saai en kiezen voor comfort in plaats van esthetiek. De eerder genoemde Jerry Seinfeld en Obama in z’n vrije tijd worden keer op keer naar voren geschoven als ultieme Normcorevoorbeelden. Verder zijn ook Louis CK, Liz Lemon uit 30 Rock, Larry David, Martha Stewart, Steve Jobs, Danny Tanner in Full House, personages uit Little Britain en de klassieke toerist of saaie vader passende iconen.

Het uniform van de Normcore-aanhanger is uniseks en bestaat uit mom jeans, trainingspakken, wijde T-shirts, de Adidas badslipper, warme fleecetruien, witte Birckenstocks, sportschoenen onder werkelijk alles, witte sportsokken (ja, ook in sandalen), onflatterende shorts, hoodies, een K-Way en op het hoofd een doodgewone pet. Zorg ervoor dat het antwoord op de vraag ‘is dit eigenlijk gewoon lelijk?’ altijd ‘ja’ is.

Voor vrouwen wordt het ochtendritueel er ook heel wat makkelijker op, want netjes gekamd haar en make-up zijn totaal overbodig. Een onordelijke middenscheiding in het haar en de ronde ziekenkasbril op de neus en klaar is kees. Simple comme bonjour dus.

Willen, maar niet kunnen en kunnen, maar niet willen Maar zo simpel is het dus niet. Normcore heeft immers te kampen met hetzelfde probleem als de hipsterstijl. Wie met opzet Normcore wil zijn en te hard zijn best doet, is fout bezig. Je zou in principe geen enkel verschil mogen zien tussen de foute outfit van de plaatselijke badmeester en een jonge Normcorefan. Bovendien springen merken haastig op de Normcorekar en brengen saaie kledij op de markt om tegemoet te komen aan de vraag van de ‘groepering’. Daar betaal je al snel heel wat meer voor dan die simpele, grote witte T-shirts die gewoon bij Zeeman of Wibra in te slaan zijn. Moeilijk toch, die anti-mode.

Normcore anno 2015 En om het helemaal ingewikkeld te maken, zien we in 2015 Normcore in een nieuwe gedaante opduiken. Dat is, als we goed kunnen tellen, dan al de derde versie van het woord. Kunt u nog volgen?

Waar de Fiona-versie van Normcore vaak ironisch wordt gedragen door de jeugd, bewegen we stilaan naar een meer serieuze vorm van de trend. En aan dat volwassen worden, hangt een prijskaartje om u tegen te zeggen. De mode-industrie reageert op de trend door meer luxe te verbinden aan saaiheid. Het volstaat niet meer om à la Karl Lagerfeld sportschoenen te dragen onder designerkledij (zelfs onder een trouwjurk). De ironische knipoog wordt ingeruild voor kwaliteitsvolle, oerdegelijke kleding die absoluut niet opvalt op gebied van stijl, maar enkel door de drager geapprecieerd wordt vanwege het draagcomfort en de luxueuze stoffen waaruit de kleding gemaakt wordt. Deze evolutie wordt omschreven door Marie-Claire als ‘Het Perfecte Saai’ en is een uitermate persoonlijke invulling van een trend die ooit bedoeld was om op te gaan in de massa.

Op de catwalk zonder hakken

In de vrouwenmode zien we dit vertaald worden als losse en sobere truien, hemden, broeken en rokken in onopvallende kleuren. Hakken worden overboord gegooid, prints van tafel geveegd en pasvormen hoeven niet lager te flatteren. Onder meer Paul Smith, DKNY, Rodarte, Hugo Boss, Stella McCartney, Marques’Almeida, Marc Jacobs en zelfs Louis Vuitton stuurden hun modellen de catwalk op in ‘nieuwe Normcore’-looks. Benieuwd of modebewuste fans hun geld hieraan willen uitgeven.

En ook de mannenmode doet mee aan een meer luxeversie van het Normcore-gegeven. Prada, Fendi en Burberry kozen voor veel denim en de veruiterlijking in mode van de gewone, alledaagse – en dus saaie – man.

Moeten we blij zijn met deze trend die Jan Modaal als stijlicoon naar voren schuift en het heel wat makkelijker maakt om cool te zijn door net allesbehalve cool te zijn. Of moeten we vrezen voor het verlies van de unieke en stijlbewuste medemens? Wij zijn er nog niet helemaal uit, maar ons spaargeld gaat in ieder geval niet naar de nieuwste en duurste orthopedische sandaal of naar een witte T-shirt van 600 euro. Daar zijn we net niet ‘normaal’ genoeg voor. (LP)