Thuismatch

Burberry speelde gisteren, na tien jaar Milaan, een thuismatch. Het was de spectaculairste show van London Fashion Week, maar dat had weinig met kleren te maken.

Burberry speelde gisteren, na tien jaar Milaan, een thuismatch. Het was de spectaculairste show van London Fashion Week, maar dat had weinig met kleren te maken.

In de textielindustrie is ongeveer iedereen het er over eens dat het systeem van modeweken structureel achterhaald is. In het verleden bleef de berichtgeving van de modeweken beperkt tot krantenverslagen en korte segmenten in televisiejournaals. Nu staat elk silhouet van elke show onmiddellijk online. Dat is, om verschillende redenen, problematisch, zeker in dit tijdperk van fast fashion.

Tussen de shows en het moment waarop kleren in de winkels liggen gaat te veel tijd voorbij. Geduld is een voorbijgestreefd concept. De budgetmerken profiteren bovendien van de traagheid van de Serieuze Mode om hun interpretaties ervan naar de winkels te haasten.

De show van Burberry was in zekere zin een case study voor de toekomst: de show als groots opgezet rodeloperspektakel, waarbij de kleren maar een onderdeel zijn van het verhaal. Het défilé werd rechtstreeks gestreamd op de website van het label (een praktijk die allicht navolging krijgt), en de front row zat boordevol celebrities: Gwyneth Paltrow, Emily Watson, Ashley Olsen, Twiggy, Agyness Dean en Victoria Beckham (die, en passant, niet opvallend uitgemergeld leek, in tegenstelling tot wat de roddelpers de voorbije dagen berichtte).
En de kleren? Ze leken soms geïnspireerd door het esthetisch vocabularium van Gianni Versace in het midden van de jaren negentig, vooral dan de zijden jurkjes in zachte pastels. Trenchcoats kwamen met gefronste schouders, of geplisseerd/gedrapeerd, als een hybride van overjas en sari. Ontwerper Christopher Bailey houdt nog steeds van verweerde materialen, maar het romantische Britse plattelandsgevoel dat Burberry in het verleden zo sterk maakte was dit keer totaal afwezig.

Ander nieuws uit Londen: Erdem Moraliogu keek naar Japan, Jeremy Scott speelde met de Flintstones, en Peter Pilotto en Christopher De Vos bevestigden hun talent. Het duo lijkt klaar voor de grote doorbraak: Anna Wintour zat op de eerste rij. Voor een jong merk is dat een goed teken.

Jesse Brouns