Parijs: Kopje onder met Karl Lagerfeld

Karl Lagerfeld transformeerde gisteren het Grand Palais in een wondere onderwaterwereld en Paco Rabanne liet zijn modellen opdraven in imposante, futuristische jurksculpturen.

Karl Lagerfeld transformeerde gisteren het Grand Palais in een wondere onderwaterwereld, met monumentale schelpen, koraal, anemonen en zeesterren, voor de show van Chanel. Uit een van die schelpen kwam halverwege het defilé Florence Welch tevoorschijn (ze bracht haar jongste single ten gehore, What The Water Gave Me, ook toepasselijk).

Wat het Chanel-water ons gaf: 70 modellen, hoofdzakelijk gekleed in witte jurken en tailleurs (vaak met een parelmoeren glans), in transparante jasjes en gesublimeerde sportswear. Parels dienden ter versiering van haar, oren, en ruggegraat. Opvallend: platte sandalen en heel veel zilveren enkellaarsjes.

Net voor Chanel showde de Zuid-Koreaanse ontwerpster Ji Choi voor het eerst in Parijs (ze stond eerder aan het hoofd van het merk Johnny Hates Jazz). Elegant, met een jeugdig appeal, maar allicht toch vooral voor het eigen publiek bestemd.

Jean-Charles de Castelbajac verkocht zijn failliete bedrijf onlangs aan een Zuid-Koreaanse investeerder. Zijn hoofdlijn, die hij gisteren toonde, was opvallend on-Castelbajac. Het Disney-tijdperk van de ontwerper lijkt voorbij, en hij concentreerde zich dit keer op Bauhaus en beige.

De belangrijkste show van de namiddag was die van Manish Arora voor Paco Rabanne. Het merk was al verschillende seizoenen afwezig van de catwalks, en met de Indiase ontwerper Arora moet Rabanne herintroduceren bij een jonger publiek.

De ontwerper werkte met het in zijn tijd futuristische erfgoed van Rabanne (in het bijzonder: jurken van metalen plaatjes, zoals destijds gedragen door Françoise Hardy). Met als resultaat een collectie die in feite het tegenovergestelde was van futuristisch. De ruimteschiphoeden van Philip Treacy en de hologrammaterialen versterkten het kitschgevoel nog wat. Voor de finale bracht Arora enkele jurksculpturen in geplooid papier (of was het plastic?).

Jesse Brouns en Ellen De Wolf