Parijs komt zacht op gang

Jesse Brouns blogt dagelijks over de modeweek in Parijs.

Dinsdag

Hotel Meurice, 18u37. De discotheekpionier en zangeres Régine (Les petits papiers, geschreven door Gainsbourg) stapt, lichtjes over haar toeren, uit een pronkerige purperen Rolls Royce. Regine is, in Frankrijk, een legende (ik heb haar ooit geinterviewd, ze opende de deur van haar ruime, schaars gemeubelde appartement in een oude nachtjapon). Regine belichaamt tegelijk het grootse, soms groteske verleden en het tragische, vastgeroeste heden van de Franse popcultuur, en de mode. Als ik Régine zie voorbij flitsen, zie ik tegelijk Karl Lagerfeld, Cathérine Deneuve en al die andere in hun eigenbelang wentelende dinosaurussen uit het tijdperk van Charles De Gaulle.

Palais de Tokyo, 19u15. Drie rijen amper — en er blijft nog plaats over — voor de donkere, post-gotische show van Nicolas Andreas Taralis. De grote kanonnen worden pas morgen voorgereden: de eerste dag van de modeweek is niet meer dan een prelude.

Rue François 1er, 20u07. Onderweg naar huis werpen we een blik op de vitrine van Balmain, een van de mooiste winkels in Parijs. Een jurk in gouden pailletten, en eronder een prijskaartje: 21.950 euro, staat er, in kleine, nauwelijks leesbare cijfers.

Woensdag

Espace Pierre Cardin, 11u10. Pierre Cardin, 88, is nog zo’n dinosaurus. Hij heeft sinds tien jaar niet meer in Parijs geshowd. Nu staat Cardin er opnieuw. Omdat hij beter verdient, zegt hij vanmorgen in Women’s Wear Daily. Omdat hij precies vijftig jaar aan de slag is. Hij vindt zichzelf nog altijd vooruitstrevend, heeft naar eigen zeggen jaren voorsprong op zijn concurrentie. De show is potsierlijk (er is geen ander woord voor), en duurt veel te lang (45 minuten: de de norm is acht à twaalf minuten), maar Cardin is tenminste zichzelf gebleven. Af en toe blijkt hoe invloedrijk Cardin is geweest, en dan vooral op de ontwerpers van mannenmode: van Thom Browne (te korte broeken) tot Jun Abe van het Japanse kolor (brede, korte jasjes in herfstig tweed), en zelfs Raf Simons (zijn collectie voor komende zomer). Maar Cardin doet nog het meest denken aan een meer perverse, naar een Oost-Duits grootwarenhuis in 1978 geteletijdfliste Walter Van Beirendonck.

In de gifgroene shuttlebus van de Chambre syndicale du prêt-à-porter, onderweg van Pierre Cardin naar Guy Laroche, 12u05. We worden uitgenodigd, per email, voor een I’d rather wear fur than go naked party. Thanks, but, no thanks.

Jesse Brouns