Milan Fashionweek achter de schermen

Wat er op de catwalk van Sportmax te zien was kon u hier reeds lezen, maar Knack Weekend nam ook een kijkje van wat er zich achter de schermen van het defilé afspeelde. Een verslag vol emotie, stress en menselijkheid.

Wat er op de catwalk van Sportmax te zien was kon u hier reeds lezen, maar Knack Weekend nam ook een kijkje van wat er zich achter de schermen van het defilé afspeelde. Een verslag vol emotie, stress en menselijkheid.

Van Katrin Swartenbroux, verslaggeefster in Milaan
Er heerst een gezellige drukte zo’n halfuurtje voor Sportmax de eerste modellen de catwalk op stuurde. In een lange ruimte hangen polaroids van de kleding- en make-uplooks, in een hoekje een bundel van haastig neergesmeten tassen, jassen en schoenen. Kleedsters controleren voor de tigste keer alle looks, modellen worden in de kappersstoel onder handen genomen en make-up artists maken hun borstels schoon. De geur van haarlak kan die van verse koffie, fruitsap en energydrinks niet verdringen, en ook de hapjestafel is bijzonder in trek. Wie zegt er immers dat modellen niet eten?

Naarmate de tijd verstrijkt, zo ook de rust. Hartslagen en stemmen gaan de hoogte in, haarborstels worden driftiger heen en weer bewogen en er wordt al eens dwingend in de handen geklapt. Iedereen begint te spanning te voelen, zelfs het handjevol fotografen dat zich backstage heeft verzameld. Iedereen, behalve de modellen. Op hun dode gemak sms’en ze het thuisfront, lezen ze een magazine of babbelen ze opgewekt met hun visagiste die zweet op haar slaap heeft parelen. Nog met spelden in hun haar en in hun eigen outfit lopen de eerste meisjes hun eerste test, gonzende muziek is hun metronoom. “Goeie soundtrack”, zegt een fotograaf naast me. “Eindelijk nog eens een beetje beat, een beetje tempo. De laatste tijd gaat het er veel te rustig aan toe, als model zou ik in slaap vallen.” Van verveling is hier alleszins geen sprake.

Een troepje modellen komt hijgend de backstage binnengevallen, waaronder ook onze Hanne Gaby Odiele. Ze hebben eerst nog een andere show gelopen en moeten nu in allerijl worden heropgemaakt en aangekleed. Een visagiste geeft de meisjes een watje met make-upremover dat de modellen routineus over hun ogen bewegen, terwijl een kapper hun haar natmaakt en de nagelstyliste hun tenen verft. Als model moet je er duidelijk tegen kunnen dat vijf paar handen in alle drukte en lawaai aan je trekken, duwen en borstelen.

Eén meisje begint zenuwachtig te worden. “Ik moet naar de wc” fluistert ze, en wriemelt onhandig met haar pasgelakte tenen. Het meisje moet over een lange bekiezelde binnenkoer maar kan geen schoenen aantrekken of ze ruineert haar nagellak. “Flipflops!!” roept een vrouw. “Heeft er hier niemand verdorie flipflops?!!!” Het model vertrekt op blote voeten en met een verbeten trek om de mond naar het kleinste kamertje.

Verscholen achter een kledingrek probeert een styliste wanhopig de schoenen aan de voeten van haar model aan te passen. Met behulp van watten, kleefband en siliconenpatches maken ze de schoenen een paar maten kleiner en hoewel wij zouden doodgaan van de stress is het voor modellen dagelijkse kost. “Eigenlijk heb ik liever dat de schoenen te groot zijn dan te klein”, aldus het meisje. “Ik heb ooit eens gehad dat mijn voeten zo verkrampt in de hakken zaten dat toen ik achteraf naar de dokter ging 3 verstuikte tenen bleek te hebben. Maar goed; dat hoort erbij.”

Wat verderop staat een meisje met een vrouw die onmiskenbaar haar moeder is. “Dit is haar tweede seizoen en ik probeer er toch altijd bij te zijn”, aldus de mama. “Ze is nog maar 17, dan hou ik graag een oogje in het zeil.” 17, het klinkt jong maar in de modellenwereld benje dan al diep in de volwassenheid. 14-jarigen op een defilé zijn geen uitzondering, al zijn er gelukkig sommige merken die erop staan enkel meerderjarige modellen over de runway te sturen, zo gelukkig ook Sportmax.

Een televisieploeg interviewt nog snel even de ontwerpster terwijl de modellen stilaan verrukt reageren op de kleding die ze straks mogen showen. “Oh wat een coole handtas, en mijn jas zou ik ook direct kopen”, zegt er eentje. Een kleedster bekrast snel de zolen van een schoen. “We mogen dat normaal niet doen, maar kwaliteitsschoenen met leren zolen zijn echt heel glad op de runway. Als de de zool wat “afslijten” dan is er minder kans op vallen.”

Geroep, geschreeuw, getrek en geduw; de show gaat nu écht beginnen. Enkele fotografen nemen nog snel wat portretfoto’s van de opgemaakte modellen, make-up artists brengen de laatste touch-ups aan en kleedsters wurmen hun meisjes in de outfits. Een paar vlekjes op benen of armen worden ook haastig weggewerkt: niets mag immers de aandacht van de kleding wegtrekken.

De muziek begint, de meisjes vormen hun lijn en wandelen gracieus over de catwalk terwijl backstage alles angstvallig op televisieschermen in de gaten wordt gehouden. Na hun eerste rondje spurten de modellen naar hun kleedsters die hen in allerijl in hun tweede outfit hullen. Er wordt heen en weer gerend, geritst, nagelgebeten en gevloekt.

Wanneer de modellen hun laatste ererondje lopen en het applaus van de zaal de door zenuwen veroorzaakte tinnitus backstage wegspoelt barst er ook achter de schermen gejuich uit. Mensen vallen elkaar in de armen en overal worden er schouderklopjes gegeven. Modellen komen huppelend weer binnen en beginnen te dollen met elkaar en als bezetenen te poseren voor de fotografen. De show is goed verlopen, de collectie werd gesmaakt, het bloed, zweet en de tranen zijn niet voor niets geweest.