Mannenmode Parijs: Golden Years

De voornaamste mannentrends voor komende winter komen stilaan naar voren: brede schouders (denk David Byrne ten tijde van Stop Making Sense), een fifties-gevoel, en een overwegend donker kleurenpalet met hier en daar een fluo oranje bliksemschicht.

De voornaamste mannentrends voor komende winter komen stilaan naar voren: brede schouders (denk David Byrne ten tijde van Stop Making Sense), een fifties-gevoel, en een overwegend donker kleurenpalet met hier en daar een fluo oranje bliksemschicht.
9u49, Espace Commines, rue Commines. De ochtend begint vroeg met Viktor & Rolf Monsieur. In tegenstelling tot bij de damesshows is er geen spoor van spektakel en daardoor blijken ook de beperkingen van het werk van de Nederlanders. Het duo speelt, zoals veel andere ontwerpers (en zeker dit seizoen), met de conventies van de klassieke mannengarderobe. Maar heeft al bij al weinig toe te voegen.

10u57, Salon des Miroirs, Passage Jouffroy 13. Het spiegelsalon in kwestie is een juweel van een zaal op hetzelfde adres als het legendarische wassenbeeldenmuseum Grévin. De mode van Frans ontwerper Alexis Mabille was in het verleden altijd hopeloos bourgeois en zijn zijn brave, lichtjes verwijfde mannenmode in het bijzonder heeft vaak iets irritants. Maar deze uitbundige, erg jongensachtige, door tartans en bondagepantalons gedomineerde collectie mag er wezen. Een bank vooruit.

11u45, Place des Vosges 5. De show van Issey Miyake staat in het teken van schrijven. Op elke stoel ligt een balpen (‘What are your thoughts?… Quick! Take out your pen and write them down’ staat op een bijhorend briefje), en op de catwalk wordt een ingebeelde scène uit een nouvelle vague film nagespeeld. Een vertederende setting en een uitstekende collectie van een soms onderschat merk.

12u30, Salles des Omnisports Bercy. Rick Owens doet natuurlijk altijd hetzelfde. Maar hij doet dat zo goed dat iedereen er vrede mee neemt. De grotendeels zwarte wintercollectie (of course) is vormelijk behoorlijk eenvoudig, en naar Owens-normen bijzonder knus. De Amerikaanse ontwerper slaagt er als weinig ander ontwerpers in om rokken, wikkels en slippen er mannelijk, zelfs macho te doen uitzien. En de soundtrack, een remix van Don’t You Want Me van Felix, is geweldig.

14.40, Halles Freyssinet. Bij Louis Vuitton laat Paul Helbers, onder de artistieke leiding van Marc Jacobs, zich inspireren door de Amish-esthetiek en David Lynch, wat niet onmiddellijk origineel is, maar de show is wel goed. Bij de Amerikaanse sekte haalt Helbers eenvoud, bij Lynch een zeker mysterie (muziek van Badalamenti en Roy Orbison, maar ook enkele fifties crooners). De kleren, overwegend zwart, zijn discreet (elegant natuurlijk, en allicht goed gemaakt), maar eerder onopvallend. Om zo beter de aandacht te vestigen op de tassen van Vuitton?

15u55, BMCS, rue Saint-Honoré 149. John Lawrence Sullivan is het merk van de Japanse ontwerper, en ex-bokser, Arashi Yanagawa. Hij showt al enkele jaren tijdens Tokyo Fashion Week en is in zijn eigen land behoorlijk populair. Voor zijn Parijse catwalkdebuut put hij uit het stijlwoordenboek van Raf Simons (franjekapsels, bleke gezichtjes, frêle jongens). De collectie is bijna volledig uitgevoerd in Schotse ruit, en de pakken zijn skinnier dan wat elders is te zien. Fris en mooi om naar te kijken, maar baanbrekend is nog iets anders.

16u48, rue Saint-Martin 75003. Bij Jean-Paul Gaultier wordt de show geopend door een bende springende acrobaten (we krijgen er bijna een op onze schoot). Na die spectaculaire ouverture klinkt plotseling het James Bond-thema en verschijnt een cloon van 007 op de catwalk (James Blonde, zegt de uitnodiging). Wat volgt is behoorlijk clownesk: shortjes met netcollants, motardbroeken in dik gematelasseerd leder, al te letterlijke verwijzingen naar Goldfinger. Gaultier gebruikt dit seizoen opvallend veel neopreen en nylon, soms met succes, soms niet.


19u38, musée Antoine Bourdelle. Op de uitnodiging van Dries Van Noten staan een paard en ruiter in reliëfdruk. Een verwijzing, zo blijkt, naar een monumentaal beeld in het museum van beeldhouwer Bourdelle. De collectie staat in het teken van een ander monument, David Bowie in zijn Thin White Duke-incarnatie (op de soundtrack: Golden Years). Van Noten blijft uitstekend, en het is, zeker na de show van Jean-Paul Gaultier, opvallend hoe hij er in slaagt seizoen na seizoen fris, vernieuwend en jong van geest te blijven. Bowie als inspiratie nemen is al minstens duizend keer gedaan, maar Van Noten vermijdt clichés. Favoriet: fantastische pakken en mantels met een zeker jaren vijftig-gevoel, voor de Frankie Avalon, en de dandy, die in elke jongen schuilt.

20u32, rue Saint-Martin 155. Vorig seizoen verraste Yohji Yamamoto met een ongewone, ronduit bizarre collectie. Dit keer doet hij opnieuw koppig zijn eigen zin, en dat is geen goed nieuws. Yamamoto’s versie van landloperschic, met in oversized lompen geklede oude, grijze, dikke mannen, is gedateerd, en beledigend voor landlopers.

21u50, galerie Yvon Lambert, rue Vieille-du-Temple. Het is duwen, trekken en schreeuwen om binnen te geraken op de presentatie van de Amerikaanse ontwerper Adam Kimmel. In de zaal heeft hij een grote glazen bak geplaatst met daarin een bostafereel. Af en toe verschijnt een mannequin. Maar het is te laat voor modehysterie, en dag heeft lang genoeg geduurd. De kleren zullen we later wel eens zien.


Jesse Brouns Bekijk alle mannendefilés in Parijs op Catwalk Weekend.