Een Parisienne in Indochina

In de lichtstad begon woensdag het laatste luik van de modemarathon. De wederopstanding van Rochas was het hoogtepunt.

In Parijs begon woensdag het laatste luik van de modemarathon. De wederopstanding van Rochas was het hoogtepunt.

Het internationale modecircus moest woensdag eigenlijk nog goed wakker worden, en er zat dan ook relatief weinig volk op de banken.

Bij Limi Feu was de toestand bijna alarmerend. De dochter van Yohji Yamamoto ontving dit keer bovendien in haar eigen ruimte, een klein industrieel pand vlakbij Les Halles. Dat in Parijs gevestigde ontwerpers bij wijze van spreken thuis showen, is dit seizoen overigens een fenomeen. En dat mag geen wonder heten: ze besparen op die manier vele duizenden euro’s.

En de collectie? Limi Feu gaat eerder achteruit dan vooruit. Ze blijft geobsedeerd door het zwarte mannenpak, waarvan ze details uitvergroot of anderszins transformeert. De zomercollectie lijkt volledig uit de archieven van haar vader gerecupereerd. Net zoals bij Yamamoto senior loopt een aantal oude, slechtgeschoren mannen mee over de catwalk, al dan niet vergezeld van een schoothond. Dat ze kleren dragen uit de damescollectie is hen niet eens aan te zien.

De belangrijkste shows van gisteren waren die van de jonge, wat ons betreft nog niet echt overtuigende Brit Gareth Pugh, en die van Marco Zanini voor Rochas, een catwalkdebuut. Het Franse label werd vorig seizoen opnieuw gelanceerd door Gibo, een Italiaans-Japanse fabrikant (een vorige incarnatie, met Olivier Theyskens aan het roer, werd enkele jaren geleden stopgezet).

Zanini liet zich inspireren door Marguerite Duras, of anders gezegd: een elegante, sportieve Française in het Indochina van de jaren vijftig. De bloemenprints en de kleuren loensden af en toe naar Dries Van Noten, maar Zanini slaagde er toch in om een eigen stijl neer te zetten. Bij onze favorieten: de sokjes en ouderwetse onderbroeken met Rochas-logo, en een jurk met een Japans aandoende bloemenprint.

Jesse Brouns