De kleerkast van Viktor & Rolf

De opvallendste show van het weekend is die van Viktor & Rolf : een remake van hun couturecollectie van tien jaar geleden.

De opvallendste show van het weekend is die van Viktor & Rolf : een remake van hun couturecollectie van tien jaar geleden, toen Maggie Rizer diende als Russisch popje. Dit keer staat legendarisch model Kristen McMenamy (intussen 43) in het midden van een roterende ronde catwalk, vergezeld van Viktor & Rolf. Ze draagt de halve collectie op haar schouders, en ziet er uit als een oorlogsschip. Het duo stript haar van haar kleren, laag per laag, tergend traag. Waarna telkens een ander model wordt gekleed in een afdankertje van McMenamy. Als McMenamy na tien minuten of zo eindelijk in haar ondergoed staat, wordt het hele procédé omgekeerd. Viktor & Rolf strippen mannequin na mannequin, en hun mantels, jassen en jurken worden op McMenamy gestapeld, die amper op haar benen blijft staan. Het is een show om niet te vergeten, al was het maar omdat we, in onze carrière als modejournalist, nooit eerder een even sadistisch spektakel mochten aanschouwen.

Bij Bernhard Willhelm worden we zelf slachtoffer van sadistische praktijken: er wordt van ons verwacht dat we duwen, trekken en aanschuiven op een trap in een drukbezochte textielbeurs, om zijn tableaux vivants te mogen aanschouwen. We geven op.

John Galliano bij Dior en Alber Elbaz bij Lanvin gebruiken allebei tribal als codewoord, en doen er elk hun eigen ding mee: trots en uitdagend bij Dior, chic en draagbaar bij Lanvin. Maison MartinMargiela herpakt zich na een unaniem als zwak beschouwde zomercollectie, met variaties op tailoring. De wederopstanding van het huis Vionnet lijkt gelukt, met een mooie, zeer elegante presentatie voor de kleren van ontwerper Rodolfo Paglialunga in het voormalige appartement van Jean Cocteau in Palais-Royal.

Haider Ackermann bevestigt zijn talent, maar verrast ook niet echt meer — zijn huwelijk van sterk en zacht is subliem, en dat volstaat. Bij Céline, waar Phoebe Philo aan haar tweede seizoen toe is, moeten we denken aan de collecties van Martin Margiela voor Hermès, en dat is geen slechte zaak. Cacharel werkt voor de tweede keer samen met de Belgische ontwerper Cédric Charlier; de collectie is net iets minder overtuigend dan zijn lichte, zeer meisjesachtige debuut. Christian Wijnants excelleert in een gelijkaardig genre (zijn collectie is een en al oker, bruin en oranje).
Is de crisis voorbij, zoals hier en daar wordt geopperd? Ja en neen.

De modeweek van Parijs lijkt soms eindeloos — tien dagen dit seizoen — en daardoor valt het niet onmiddellijk op dat een aantal ontwerpers dit keer forfait heeft gegeven: Bruno Pieters en Kris Van Assche bijvoorbeeld. Maar er worden ook nieuwe namen gelanceerd, of heruitgevonden. Véronique Branquinho, die haar merk enkele seizoenen geleden opdoekte, is terug. Ze is artistiek directeur van het Belgische handtassenmerk Delvaux, dat voor het eerst defileert in Parijs, in een palatiaal herenhuis langs de dure avenue Foch. Een handtassenmerk met een catwalkshow? Louis Vuitton heeft het Delvaux al voor gedaan. Toch ontbreekt er iets, misschien een toets magie.

Jesse Brouns

Bekijk alle defilés op Catwalk Weekend.