Sarah Jessica Parker is 50 geworden en dat moet gevierd. Hoewel het misschien niet netjes is om iemand louter te eren om haar meest succesvolle acteerprestatie, heeft Sarah Jessica Parker met het vertolken van Carrie Bradshaw veel veel meer gedaan dan de verkoop van Fendi boosten en Pinterest voorzien van enkele fraai vormgegeven quotes.
Parijs. Voor een romantisch verlicht gebouw verklaart een man in een donker pak een vrouw in muntgroene tule zijn liefde. “Ik heb er lang over gedaan, maar ik ben er eindelijk. Carrie, jij bent De Ware.”
U zou ons er haast van verdenken het op onze kalender aangeduid te hebben, maar het is ondertussen alweer elf jaar geleden dat Sex and the City middels een afschuwelijk voorspelbaar plot en een sprookjesachtige jurk afscheid nam van haar kijkers. Vijf jaar lang had de HBO-serie naar de gelijknamige columnreeks van Candace Bushnell de beeldbuis gedomineerd. Fans in vijftig verschillende landen volgden trouw de perikelen van de good guys, de bad guys en de onwaarschijnlijk mooie schoenen die gedurende zes seizoenen het pad van de vier hoofdpersonages kruisten. De plot had dan ook alles om een instant succes te worden. Carrie Bradshaw (Sarah Jessica Parker), fashion victim pur sang en gedoodverfde voice-over, schrijft een sekscolumn voor de lokale krant, waarvoor ze meer dan eens beroep doet op haar eigen liefdesleven en dat van haar vriendinnen; de traditionele Charlotte (Kristin Davis), de ambitieuze Miranda (Cynthia Nixon) en de vrijzinnige Samantha (Kim Cattrall). Alle vier hopen ze in de drukke straten van New York de man te vinden waar ze de rest van hun leven mee willen delen, of toch tenminste de lakens.
Egocentrisch gewauwel en frivoliteit
De serie werd bij aanvang in 1998 meteen innig in de armen gesloten, al verliep mijn kennismaking eerder stroef. Ik pikte af en toe een aflevering mee, maar het was pas enkele jaren later, toen ik een appartement deelde met mijn beste vriendin die de show op DVD had, dat ik echt overstag ging. De omstandigheden waren er dan ook naar. Ik was jong, ik was vrij en ik stond op het punt mijn studies af te ronden om daarna, net als Carrie, in de grootstad mijn brood te verdienen met spitsvondigheden en fraai gepende zinnen. Of dat was alleszins de bedoeling…
Natuurlijk mag ik Candace Bushnell niet de schuld geven van mijn overtollige ontgoochelingskilo’s of het rode getal op mijn bankrekening. Wie echter innig meeleeft met het wel en wee van een personage wiens fouten zo schijnbaar dicht aanleunen bij de jouwe (de verkeerde vriendjes, het geflirt met de credit card, de bad hair days) kan niet anders dan zich verraden voelen wanneer het echte leven niet zo vergevingsgezind blijkt te zijn als het suikerspinroze Manhattan waarin Bradshaw vertoeft. Ik kom namelijk niet rond met de opbrengst van een schamel artikel per week, Russische kunstenaars ontvoeren me niet naar Parijs en het dichtste dat ik al bij Jimmy Choo’s in de buurt ben geweest is wanneer ik me al schreeuwend op de uitverkoopbak stort. Ergens onderweg naar volwassenheid ben ik de serie beginnen haten. Ik walgde van Carries egocentrisch gewauwel en werd woest van de frivoliteit waarmee de personages met hun geld en hun leven konden omspringen. En ik was niet alleen.
Hoewel de serie jarenlang bijna op religieuze wijze werd aanbeden en het script zich als Handleiding Voor Het Moderne Leven opwierp, is de waardering voor de show de laatste jaren flink gedaald. Zeker na de komst van de eerste film (2008) die duidelijk uit puur winstbejag in de bioscoop is beland, kregen Carrie en co lik op stuk. Voornamelijk vrouwelijke journalisten distantieerden zich van de franchise en de in Prada gehulde Sisterhood, en penden het internet vol thinkpieces over hoe Sex and the City het feminisme een uppercut heeft toegediend. Ik verslond deze artikels, zette ze in mijn leeslijst en deelde ze op Facebook. Tot ik besloot om de serie na een lange sudderperiode toch nog eens van onder het stof te halen. Spoiler-alert: zoals het een goede romcom betaamt, werd mijn vooringenomenheid afgestraft en val ik als een blok voor datgene wat ik eerst verafschuwde. Of toch bijna.
Geen sprookje
“Welcome to the age on un-innocence. No one has breakfast at Tiffany’s and no one has affairs to remember”, aldus de pilot van HBO’s gelauwerde reeks. Een slogan met een knipoog die gold als waarschuwing voor wat de serie zou voorschotelen. “Let op dames, verwacht u niet aan een sprookje maar aan de brutaliteit van de grootstad, waar iedereen op ieder uur van de dag beschikbaar is voor brunch en de mannen aan een zodanig hoge snelheid in en uit het leven van de hoofdpersonages walsen dat u de meeste namen inderdaad al snel vergeet.”
In het echte leven geraak je er niet als topadvocate als je voor iedere buikkramp van je vriendinnen je post verlaat, in het echte leven is er budget noch tijd om elke avond uit eten te gaan en in het echte leven heeft niemand zo’n glanzend dik haar als Charlotte.
Nee, Sex and the City werd er ook na de tweede visie niet geloofwaardiger op. In het echte leven gaat niemand in enkel een mannenhemd en een Hermèsriem de straat op – zélfs niet in New York. In het echte leven komt niemand “oude vriendinnen” tegen die je zonder aarzelen Dolce&Gabbana pumps kopen, in het echte leven geraak je er niet als topadvocate als je voor iedere buikkramp van je vriendinnen je post verlaat, in het echte leven is er budget noch tijd om elke avond uit eten te gaan en in het echte leven heeft niemand zo’n glanzend dik haar als Charlotte. Bovendien bleef Carrie Bradshaw in mijn ogen één van de meest irritante, onverantwoordelijke en labiele personages uit de televisiegeschiedenis.
En toch. Mijn zeventwintigjarige ik is ondertussen gewend geraakt aan anti-helden en hoewel de serie vandaag een tikje gedateerd lijkt (een blauwe plexi Apple laptop! roken op restaurant!), is het opvallend hoeveel moderne televisie en hedendaagse gesprekken te danken hebben aan Sex and the City.
Anale kralen en plasseks
I couldn’t help but wonder… Hoe anders zou onze wereld eruit gezien hebben zonder Sex and the City. Natuurlijk zijn Carrie “ik spendeerde per ongeluk veertigduizend dollar aan schoenen en kan nu mijn appartement niet meer betalen” Bradshaw en haar vriendinnen geen rolmodellen, maar ze zijn wel voorvechtsters van een realiteit die wij vandaag maar al te vanzelfsprekend vinden. Deze vier vrouwen hebben succesvolle carrières die zodanig lucratief zijn dat hun seks- en uitgaansleven het leeuwendeel van hun vrije tijd kan innemen. Ze praten openlijk over “kontneuken” op de achterbank van een taxi of discussiëren boven een Ceasar salad over de verschillen tussen dildo’s en vibrators. Nog lang voor we Hannah Horvaths melkwitte tietjes hoopvol op en neer zagen wippen waren er de tepels van Miranda, de kreetjes van Carrie, de dijen van Charlotte en de meervoudige orgasmes van Samantha.
Nog lang voor we Hannah Horvaths melkwitte tietjes hoopvol op en neer zagen wippen waren er de tepels van Miranda, de kreetjes van Carrie, de dijen van Charlotte en de meervoudige orgasmes van Samantha.
Geen onderwerp gingen de dames uit de weg en hoewel zowel anale kralen als plasseks aan bod kwamen, werd de serie nooit vulgair. De vier vriendinnen bespraken op een zodanig eerlijke en spitse manier het wel en wee van hun bedstee en doorbraken wereldweid taboes zonder ooit iets aan elegantie in te boeten. Faut le faire. Het is bovendien geruststellend om te weten dat een serie over seksueel bevrijde, ambitieuze en succesvolle vrouwen ook airplay krijgt in het Midden-Oosten, waar Sex and the City via de betaalzender Showtime Arabia te bekijken is.
Ook over maatschappelijke onderwerpen heeft de serie behoorlijk haar zegje gedaan. Naarmate de zes seizoenen vorderen moet ieder personage uit haar comfortzone treden en omgaan met problemen die te reëel zijn om te sugarcoaten. Carrie leert na de zoveelste pijnlijke breuk met Big eindelijk wat alleen zijn is, terwijl de perfectionistische Charlotte door haar onvruchtbaarheid beseft dat je je leven niet kan samenstellen uit een catalogus. Samantha krijgt borstkanker én een serieuze relatie waardoor ze zich kwetsbaar leert opstellen terwijl Miranda haar kersverse gezin een plaats moet zien te geven in haar overvolle werkagenda. Doorheen dit alles blijft hun band met elkaar overeind. Darren Star en zijn schrijversteam verdienen dan ook alle lof om deze vrouwelijke vriendschap zo oprecht uit de verf te laten komen.
Het arsenaal aan meningen, deze spitse debatten en deze taboedoorbrekende aanpak maakten, meer dan de mooie kleren, de knappe mannen of Carrie Bradshaws geneuzel, van Sex and the City zo’n succes
De dames zijn elkaars steun en toeverlaat. Ze geven elkaar bloedeerlijk advies en halen elkaars pessarium eruit wanneer dat vast komt te zitten. Hoe vluchtig hun relaties met het andere geslacht ook mogen zijn, de échte prominente liefdesrelatie is niet die tussen Carrie en Mister Big, maar tussen de vier vriendinnen. Of hoe Charlotte tijdens een van hun brunches oppert: “Waarom kunnen we niet elkaars soulmates zijn? Dan zijn mannen gewoon leuke kerels waar we af en toe plezier mee beleven.” Ja, de kans is klein dat Carrie, Samantha, Charlotte en Miranda elkaar in het echte leven -hier ben ik weer- leuk hadden gevonden, maar in de serie werkt hun chemie wonderwel.
Een arsenaal aan meningen
De vier archetypes -de preutse, de dromer, de ambitieuze en de slet- leverden met hun bijhorende ideologieën niet enkel voer voor twists over wie van onze vriendenkring nu eigenlijk de Miranda is, maar boden de kijker ook een uitgebreid palet aan zorgvuldig onderbouwde en uiteenlopende meningen. Tijdens hun vele tafeldiscussies die gaan van monogamie tot abortus mag ieder personage haar zegje doen en heeft ieder personage, vanuit haar standpunt, gelijk.
Dit arsenaal aan meningen, deze spitse debatten en deze taboedoorbrekende aanpak maakten, meer dan de mooie kleren, de knappe mannen of Carrie Bradshaws geneuzel, van Sex and the City zo’n succes. Een succes dat leidde tot een enorme franchising, twee, misschien zelfs drie films en een prequel. Een succes dat op het einde van de jaren negentig de kabeltelevisie herdefinieerde en geld in het laatje bracht voor het opkomende televisienetwerk HBO, dat zo op zijn beurt kon blijven investeren in beloftevolle reeksen. Zonder Miranda geen Tony Soprano, zonder Charlotte geen Cersei Lannister, zonder Samantha geen Jimmy McNulty en zonder Carrie geen Hannah Horvath. En daar blijf ik de serie eeuwig dankbaar voor.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier