Het leek wel het begin van een mop : “Een pastoor, een dominee en een imam stappen in een lift…” Alleen was dit echt. Ik weet het, dat vraagt om wat uitleg. “Silvertop – Wereldtop”, zo heette het op de flyer in mijn brievenbus. Voor de niet-Antwerpenaren onder u : Silvertop is de naam van drie woontorens pal naast de Ring in de zuidrand van Antwerpen. Ik mag er ’s nachts vanuit mijn raam graag naar kijken, vooral als het nevelt : twee omfloerste bakens in het duister, respectievelijk met een rode en een blauwe verlichte bovenbouw. De derde toren geeft geen licht, die moet nog in een nieuw kleedje gestoken worden. Vorige zaterdag was het er feest, en dat van die wereldtop was niet gelogen. Meer dan vijftig nationaliteiten co-existeren min of meer vreedzaam in dit sociaal woonproject ; als het Kiel een kleurdoos is zoals Axl Peleman zingt, dan is Silvertop het grootste formaat Caran d’Ache. Kraampjes met kip op Congolese wijze van Madame Solange waren er, samosa’s uit India en Bangladesh, Thaise wok, veel zoet Marokkaans gebak. En Vlaamse pannenkoeken, natuurlijk.

Maar eigenlijk was ik voor de wijding gekomen. Hoe zegen je een gebouw waarin een veelheid aan opperwezens aanbeden wordt ? Een katholieke priester, een Afrikaanse predikant, twee moslims, een boeddhist, ze waren er allemaal. De rabbijn kon niet komen, wegens zaterdag. Mooi meegenomen dan weer dat de beminnelijke vertegenwoordiger van ‘Stad in verandering’ een gebreide paddenstoel op zijn hoofd had en Jah toegenegen was. Oorspronkelijk was het de bedoeling geweest om met z’n allen oecumenisch het dak van één van de twee 71 meter hoge torens op te zoeken en van daaruit een symbolische zegen richting stad uit te spreken. Helaas bleek de beheersmaatschappij daar niet voor te vinden. Stel dat zo’n geestelijke naar beneden dwarrelt.

Gelukkig was er Lieven, een zorgelijk kijkend type dat al vroeg in zijn leven tot de slotsom gekomen was dat als niemand anders bereid was zijn nek uit te steken voor het algemeen nut, hij dat wel zou doen. In zijn flat halverwege de hemel was de wereld thuis : wajangpoppen naast een opgezette papegaai, en links en rechts foto’s van een Afrikaanse vrouw met een halfbloed kindje. “Dubbelbloed”, corrigeerde hij terecht. En dat hij uit een Vlaams-nationalistisch nest kwam, maar altijd goed met vremden had kunnen opschieten. “Da’s míjne pastoor zie”, glimlachte hij, en legde zijn hand beschermend op een plaasteren buste. Priester Daens uit Oilsjt begot. Voor de open ramen spraken de geestelijken één voor één hun urbi et orbi uit. “Vrede en verzoening”, ving ik op. “Menswaardigheid”, en iets over een steen verleggen in de rivier. “Dialogo”, verstond ik zelfs in het Arabisch. “Let’s walk in love”, scandeerde de predikant, en je voelde dat hij het liefst in een gospel was uitgebarsten.

Buiten scheen de zon zoals ze dat alleen half oktober doet, alsof het de laatste keer is ; op de E19 raasde onverstoorbaar het verkeer. Om het hallmark moment helemaal compleet te maken, landde er een lieveheersbeestje op het smetteloze witte pak van de preacher. Daar moest zelfs deze ontkerkelijkte toch even van slikken.

U plant een bezoek aan de Boekenbeurs in Antwerpen ? Linda Asselbergs interviewt op 1 november de Amerikaanse thrillerschrijfster Donna Leon, de grootmeesteres van de mediterrane crime. Info : www.boeken-beurs.be.

Linda Asselbergs