Hoewel ik al bijna twintig jaar van school af ben, blijven juli en augustus onverbiddelijk ‘De Grote Vakantie’, ook al staat er geen enkel vrije dag gepland. Ah, de zomer. Vol beloftes van zwoele avonden, picknicks met rieten manden, limbodansen op festivals, zand tussen de tenen en geschater op terrasjes… Het is mijn minst favoriete seizoen. Het lijkt alsof er in de warmste maanden meer druk is om gelukkig te zijn. Torenhoge verwachtingen dartelen bij mij immer hand in hand met teleurstelling, al dan niet door de branding van een zonovergoten paradijselijk strand.

Als tiener was de zonnebrand op mijn ziel na een warme zomerdag erger dan die op mijn huid. En dat wil wat zeggen, met een vel dat albino-ambities heeft. Nog steeds is het kiezen tussen factor vijftig of evenveel tinten rood. Ik wist perfect hoe de zomer zou moeten zijn, vol vrienden in velden, onvergetelijke roadtrips, diepzinnige gesprekken onder vallende sterren en misschien zelfs een vakantielief. Maar hoe vaak ik ook vervelde, het zonnige leven dat in magazines zo eenvoudig geschetst werd, vond nooit een spiegel in mijn dagboeken. Oh, ik deed mijn best. Zo besloot ik tijdens een kampeervakantie in Frankrijk op een dag níét mee te gaan naar het strand met de rest van het gezin, maar aan het zwembad van de camping te gaan liggen, helemaal volgens de handleiding van de blaadjes. Een mooie bikini, enkelbandje, teenring, en valse nagels die je gratis bij een boekje kreeg. Dat ik daarmee amper het water in kon, bleek pas toen ik zo hard begon te zweten dat mijn waterproof mascara (tip 5 uit het artikel ‘Beach secrets voor een onvergetelijke summer’) danig op de proef gesteld werd. Ik paste de trucjes toe die ik in mijn tent geoefend had (‘Vijf onweerstaanbare zwembadposes!’) en besloot dat het wetenschappelijk gezien een kwestie van tijd was voor ik nieuwe vrienden had om de campingdisco of het plaatselijk marktje mee te veroveren. De enige mensen met wie ik een gesprek aanknoopte waren de man naast mij die eiste dat ik mijn handdoek opschoof en een moeder die haar klamme kleuter in mijn armen duwde met de vraag er even op te letten terwijl ze met haar jengelende tweede het toilet opzocht. Wat een flop. Na vier uur droop ik af.

Ik kan nog steeds niet goed zomeren. De keuzestress en waaier aan perfecte mogelijkheden die dan op social media gedeeld moeten worden zorgen ervoor dat ik vaak overmand thuisblijf. Misschien morgen? En zo vliedt de tijd voorbij terwijl ik vloek om gemiste postkaartmomenten. Geef mij maar de herfst, waar de laatste warme dagen me de deur uit lokken om nog gauw naar zee te gaan, nu het nog kan. Of de winter, waar een barbecue niet standaard is, maar een unieke avond. Of de lente, die me de tafel buiten doet dekken, ook al moet eten dan in een dikke trui. En ooit beleef ik vast die grote vakantieliefde met de zomer. Want die zelfbedachte lat niet halen, dat lijkt eigenlijk verdacht veel op exotisch limbodansen, tijdens een onvergetelijke warme avond.

katrijn.van.bouwel@knack.be

KATRIJN VAN BOUWEL

De waaier aan perfecte mogelijkheden die op social media gedeeld moeten worden zorgt ervoor dat ik vaak overmand thuisblijf

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content