‘Ik ben GEK’, lees ik op een verkiezingsaffiche, en ook nog : ‘Brussel verdient Parys’. Ik denk dat ik daarmee het ergste wel gezien heb, tot ik in de West-Vlaamse heimat aanbeland. ‘Geef je fiat aan Mercedes’, prijkt daar in de graskant. De blondine die erbij is afgebeeld, glundert van trots om de vondst. Mij doet die denken aan het eerste middelbaar, toen we er in de Latijnse les gnuivend achter kwamen dat ‘zo de vrede zo de brug’ vertaald kan worden als tam pax tam pons. Dat nivo. Geef je fiat aan Mercedes. Je verstand staat erbij stil dat er ergens een vergadering heeft plaatsgevonden waarop iemand die slogan uit zijn mouw heeft geschud, en de andere vergaderaars enthousiast riepen : “Dat gaat aanslaan ja, dàt is het helemaal !”

De Mercedes in kwestie, die voluit Van Volcem blijkt te heten, herinnert mij eraan dat ik mij straks weer ter stemhok moet begeven, met niet zo gek veel overtuiging dat dat iets zal veranderen. Toch zal ik naar het schooltje afzakken verderop in de straat, waar het riekt naar kelders en tijdslijnen, naar de kerstening en Godfried van Bouillon – sommige dingen houden langer stand dan je zou verwachten in de stuwing der tijden. Ik zal geen ‘kust allemaal mijn kl’ op het biljet krassen maar geldig stemmen, terwijl Stijn Meuris zich nog eens omdraait.

Om foert te zeggen is mijn respect voor degenen die hun bloed hebben gelaten voor het algemeen enkelvoudig stemrecht te groot. Ik ben nu eenmaal zo’n keurige burger die zijn facturen op tijd betaalt. Zo’n fatsoenlijke rakker die een brief die hij per ongeluk ontvangt en die iets geheimzinnigs lijkt te bevatten, twee straten verder ongeopend in de juiste brievenbus gaat stoppen. Zo’n braafhals die, ik schaam mij haast het te bekennen, zijn geld nog parkeert op een spaarboekje. Zo’n Lamme Goedzak die, het wordt almaar erger, netjes aanschuift in de file terwijl anderen de witte streep oversteken en vrijmoedig verdwijnen in de verte.

Soms vraag ik mij af wie mij met die vervelende drang naar fair play heeft opgezadeld, het is duidelijk dat die uit de tijd is en dat je met een dergelijke instelling moet uitkijken niet onder de voet te worden gelopen. In de moderne wereld is eerlijk spel erg out of fashion en daar zie je dagelijks de fijne resultaten van. Zelfs mensen die in normale omstandigheden de vonk van het optimisme hebben, zeggen dat zij tegenwoordig neerslachtig worden van het nieuws.

Gelukkig kom je af en toe ook nog iets prettigs tegen. Tijdens het fietsen bijvoorbeeld, stoot ik in volle stad onverwacht op een kolonie mekkerende holhoornigen, blijkbaar een proefproject van de Stad Gent. “Mijn zussen en ik mogen grazen op de bermen langs het water”, spreekt een schaap mij van op een pancarte partijloos aan. “De Stad wil nagaan of wij de taluds beter kunnen onderhouden dan maaimachines. Ik denk dat dat ons wel zal lukken, want wij zorgen voor een grotere biodiversiteit. Als wij grazen, hebben kleine beestjes zoals insecten en amfibieën voldoende tijd om te ontsnappen. Via onze mest en onze wollige vacht zorgen we ook voor de verspreiding van plantenzaden. Wij kunnen heel makkelijk op de hellingen rondlopen en de bomen en hagen passeren we zonder ze te beschadigen. Wij verbruiken geen brandstof en vervuilen het milieu niet.”

Mijn vriendin, die nogal gemakkelijk vies is van herkauwers, staat er van op afstand naar te kijken. “De wereld heeft meer herders nodig”, zegt ze filosofisch. Ik weet niet of ze dat meent of er de draak mee steekt. Zelf vind ik het experiment in elk geval redelijk fantastisch. Onwezenlijk dat het in dezelfde wereld plaatsvindt als waar elke dag olie in de Golf van Mexico spuit, en je murw wordt geslagen met berichten over gesjoemel, geweld en misbruik.

Ook in de biowinkel waar ik wel eens pleeg te komen, zijn ze hard op weg naar een betere toekomst. Gefascineerd bekijk ik de foldertjes in de foldertjesdraaimolen, of hoe noem je zo’n ding ? ‘Maak een klankreis naar jezelf’, lees ik, en ook : ‘Het levende brood in 7 planeetkrachten. Pro-biotisch voedsel slik je levend in en oogst je in de darmen.’

Zo heeft elk zijn manier, de een al potsierlijker dan de andere, om aan de kale wurggreep van de werkelijkheid te ontsnappen. Ik vind dat prima, hoewel gewoon wat mij betreft al GEK genoeg is. Dat laatste blijkt overigens, in de aandachtzuchtige logica van politieke pancarten, niet voor ‘zo zot als een tijgergarnaal’ te staan maar voor Gedreven Eerlijk Kordaat.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders