De Italiaanse keramist Fausto Salvi bezorgde aardewerk weer een trendy imago. De globetrotter woont in het hippe Milaan, maar voor het werk zondert hij zich af in het oude stadje Brescia. Een tegenstelling die zich ook weerspiegelt in zijn woonatelier.

Hoewel Fausto Salvi een appartement in Milaan heeft, ligt zijn studio 120 kilometer verder in Brescia. “Twee totaal verschillende werelden. Voor Milanezen is alles wat op een uur rijden van de stad ligt het buitenland”, lacht de keramist, die als een globetrotter in het leven staat. Zowel als gastdocent alsook in het kader van exposities trekt hij van Parijs tot New York of van Londen tot Taiwan, maar altijd weer keert hij naar Brescia terug. De stad van zijn roots. “Mijn studio is mijn schulp waarin ik me kan terugtrekken om in alle rust te werken. Waar ik mijn ideeën kan omzetten in nieuwe reeksen keramiek.” Ook vernieuwende reeksen, want Fausto Salvi zoekt naar de grenzen van wat mogelijk is met aardewerk, bijvoorbeeld door het te gaan bekleden met aluminium. In zijn werk komen design en ambacht, traditie en vernieuwing samen. Een verzoening van tegenstellingen die je ook terugvindt in zijn manier van leven : “Van mijn appartement in Milaan naar mijn studio in Brescia lijkt het wel een reis in de tijd. Milaan is de snel draaiende trendstad, terwijl dit atelier bijna in een middeleeuwse rust baadt.”

Fausto Salvi begon zijn carrière met het beschilderen van het traditionele, geglazuurde aardewerk. “Ik schilderde op het witte vernis van de majolica en je zou kunnen stellen dat keramiek mijn canvas was. Vazen, schijven of cilinders, niet zozeer de vorm van de keramiek was belangrijk, wel het verhaal dat ik erop kon aanbrengen. Het is pas daarna dat ik ook meer aandacht ben gaan besteden aan de vormen en hoe die als drager mee de boodschap kunnen versterken.”

Door het almaar meer gaan abstraheren van de vormen en de beschilderingen ontwikkelde hij een eigengereide stijl. Ook door het gebruik van pure pigmenten bleef zijn werk niet onopgemerkt. De bekende designer Philippe Starck bestelde bij Salvi enkele Squareheads, door hem beschilderde keramiekkubussen die kunnen dienstdoen als krukje of bijzettafeltje. “Starck was erdoor gecharmeerd en heeft ze gebruikt voor zijn interieurprojecten”, verwijst de keramist naar de grootschalige interieurprojecten van de Franse designgoeroe, zoals het Palazzina Grassi Hotel in Venetië, Hotel Le Meurice in Parijs en Le Meridien Hotel in Los Angeles.

Ongedwongen stijl

Salvi’s bescheiden studio staat in schril contrast me de glamour van die sterrenhotels. In het verkeersarme straatje waar zijn studio ligt, lijk je tweehonderd jaar terug te keren in de tijd. “Het is een echt atelierhuis”, doceert de Italiaan. “Voor mij zat hier een schrijnwerker en naar alle waarschijnlijkheid deed het vroeger dienst als bijgebouw voor de statige huizen van de Via dei Musei. Deze straat loopt immers evenwijdig met die belangrijke straat en daardoor vermoed ik dat het gebouw nog heeft dienstgedaan als koetshuis of paardenstal.” Het verklaart alleszins waarom het plafond op een comfortabele 4,5 meter hoogte zit, een ruimte die Fausto zelf opdeelde, in- en aankleedde.

Terwijl de mezzanine in een donkerblauw coloriet een knusse zone afbakent, kreeg de door Fausto gecreëerde keuken een geel plafond. “Je kunt nooit overdrijven met kleur, op voorwaarde dat je een coherent geheel voor ogen houdt”, lacht de ietwat grijzende Italiaan. “Zo belangrijk kleur is in mijn werk, zo ook in mijn leven. Ik kom soms bij kunstenaars over de vloer die fantastisch kleurrijk werk maken, maar in hun interieur is daar dan helemaal niets van te merken. Dat is toch niet te begrijpen ?” Toch is het rolgordijn waarmee hij dat knusse blauwe deel volledig weet af te sluiten van de bonte studio kraakwit. “Als ik dan eens geen zin heb in kleur, dan kan ik dat mooi wegwerken. Het uitgerolde gordijn doet overigens ook dienst als projectiescherm om tv te kijken. Slim gezien hé !” Omgekeerd doet het ook dienst om het privédeel voor gasten of galeristen te verbergen. “Werken die ik nooit van de hand zou doen, kan ik daarachter verbergen.”

Ook al lijken de meubels met evenveel oog voor vormgeving gekozen uit peperdure designcollecties, niets is minder waar. “Ik heb nog nooit voor een meubel betaald. Alles wat je hier ziet, heb ik ergens gevonden of gekregen. De oranje-blauwe fauteuil heb ik ooit voor mijn deur aangetroffen en ik weet dat ik daar eerst nog dagenlang mee heb rondgereden in mijn auto tot ik hem dan maar bij een vriend heb afgegooid. Hij heeft hem helemaal opnieuw gestoffeerd. Welk materiaal ? Nepleer.” Het past alvast bij zijn aura van artistieke nonchalance : een interieur dat leest als een verhalenbundel aan ervaringen.

Info : www.faustosalvi.net

DOOR Christophe De Schrauve – Foto’s Bamberghi Filippo / Owi