Vogelverschrikker Kraai

Ik kreeg de kans een garagebox te huren waarin een dode vrouw was aangetroffen. Die vrouw was al wat ouder en zat naar verluidt in een kleurrijke strandstoel. Op de grond lag een broodje dat zij nog half had opgepeuzeld. Dat hoorde ik van de eigenares van de box, die het op haar beurt van de politie had vernomen. Er werd niet bij gezegd of het een broodje met kaas of krabsla was.

Naar het schijnt is de vrouw een natuurlijke dood gestorven, zoals een kat die zich verstopt als zij haar einde voelt naderen. Ik heb mij afgevraagd of het wel verstandig was een box-met-spook te huren. Toen besloot ik het toch maar te doen, omdat parkeerplek in mijn buurt even schaars is als groen. En ook omdat ik geloof dat je voor de levenden banger moet zijn dan voor de doden. In elk huis van een respectabele ouderdom hebben mensen gepaard, gebaard, gespaard en hun laatste adem uitgeblazen. Dat belet ons niet daar te gaan wonen alsof er niets aan de hand is.

Voor ze werd gevonden, als in een Scandinavische thriller, is de vrouw in mijn garagebox een tijdlang vermist geweest. Vermist schijnt voor de nabestaanden soms erger te zijn dan gestorven. Ik ken dat van de televisie, waar vermiste mensen ter hoogte van het journaal verwaaid je huiskamer inkijken. Zulke opsporingsberichten worden vaak met een onheilspellend zinnetje afgesloten: “Deze persoon heeft dringende medische verzorging nodig.”

Ik vraag mij dan weleens af hoe ze mij zouden omschrijven mocht ik vermist zijn: als slank, of toch eerder als ‘stevig gebouwd’ en wat potiger? Rare dingen kunnen een mens door het hoofd spoken. De een heeft al wat meer fantasie dan de ander en op dat vlak ben ik rijkelijk bedeeld. “Deze persoon is kalend”, zouden ze ongetwijfeld ook zeggen. Ik kan niet ontkennen dat mijn haarlijn al enige tijd in het defensief is tegen de oprukkende Duitsers. Ik heb daar gelukkig nooit onder geleden. Om de een of andere reden heb ik altijd geloofd dat ik de wereld meer heb te bieden dan haar dat woest uit mijn hoofd groeit. Toch zal er altijd wel vraag zijn naar uitbundiger kapsels. Ik voorspel rijkdom voor wie een middel ontdekt tegen misschien wel de twee grootste plagen van de mensheid: liefdesverdriet en/of kaalheid. Wie dat uitvindt, zal rijker dan Bill Gates worden. Geef toe, wat is er zaliger: Windows – of door een zwoele nacht rijden op een motorfiets van Triumph, met wapperende lokken en een hart dat geen zeer doet?

Ik probeer de eenzaamheid van de wereld maar mondjesmaat te laten doorsijpelen naar de volgende generatie

Ik heb mijn dochters, 5 en 11, niet verteld dat er een dode vrouw is aangetroffen op de plek waar wij nu ons voertuig stallen. Ik probeer de eenzaamheid van de wereld maar mondjesmaat te laten doorsijpelen naar de volgende generatie. Er zijn genoeg fijne dingen te melden, zoals de onverwachte vrede tussen beide Korea’s of het confettikanon dat je bij Hema kunt aanschaffen voor ? 1,25. Leuk is ook de ‘vogelverschrikker kraai’ die ik besteld heb om de duiven te verjagen die ons terras onderpoepen. De reviews op bol.com zijn verdeeld. “Doet wat het moet doen”, schrijft iemand. “Weggegooid geld”, vindt een ander. “De duiven vinden het wel gezellig en zitten er gewoon naast.”

In beide gevallen is vogelpoep een perfect first world problem om houvast bij te zoeken.

jean-paul.mulders@knack.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content